به بهانه سالمرگ پل نیومن، بازیگری که اسکار را شرمنده کرد نبوغی به رنگ آبی

عباس ابوالفتحی- آن قدر نامزد جایزه اسکار شد تا داوران را از رو برد؛ «پل نیومن» بازیگر خوش چهره سینمای آمریکا. زیر سایه «مارلون براندو» بود.
پیشکسوت «مِتُد اکتینگ»؛ اتفاقی که بعد ها با هنرنمایی برترین های سینمای آمریکا مثل «داستین هافمن»، «آل پاچینو»، «رابرت دنیرو» و «پل نیومن» در هنر هفتم ینگه دنیا تثبیت شد. خودشان را جای کاراکتر می گذاشتند. خودِ نقش می شدند. بی کم و کاست.
از شرق آمریکا می آمد؛ «اوهایو». از ایالت های میانه غربی که معروفند به رک گویی و صداقت. احترام خاصی برایشان قائل هستند مردم آمریکا به خاطر رفتار انسان دوستانه شان. پدرش تاجر موفقی بود. لوازم ورزشی می فروخت. آلمانی- یهودی بود.
26 ژانویه 1915 به دنیا آمد. کسی گمان نمی‌کرد ستاره سینما بشود، آن هم بدین حد مشهور و دوست داشتنی. ژنَش، خوب اتفاق افتاده بود. مادرش صابون به دل زده بود که مدلینگ شود. با آن چشم های آبی دلفریب ش که دل می‌برد روی صحنه نمایش. پدرش اما خواب دیگری می‌دید. می‌خواست تاجر بشود و پول پارو کند. در نهایت هم تاجر نشده، پول از سر و گوشش بالا رفت.


کودک که بود عشق فوتبال آمریکایی داشت. با خودش نقشه کشیده بود یکی از برترین های این رشته شود. به درخواست پدرش رفت کالج تا اقتصاد بخواند و اگرچه با جدیت درس می‌خواند اما موفق نبود. بی جهت هم نیست وقتی بیشتر وقتش را در باشگاه صرف بازی فوتبال می‌کرد. در همین هول و ولا شیپور جنگ دوم جهانی به صدا درآمد. بعد از جنگ باز برگشت سر درس و مشق ولی بیشتر فوتبال. مدرکش را گرفت و یک دفعه مسیرش را کج کرد.
به مدرسه «درام بیل» رفت و یک سال دوره بازیگری دید. از آنجا یک راست رفت نیویورک و به آکتورز استودیو پیوست. در آنجا «استراسبرگ» تئوریسین سرشناس سینما تعلیمش را به عهده گرفت و اینطور شد که توانست به سینما راه یابد، هفت بار نامزد اسکار شد ولی دستش به مجسمه طلایی نرسید، سرآخر معتبرترین جایزه سینمایی جهان شرمنده شد و اسکاری افتخاری تقدیمش کرد، به پاس رد پای عمیقش در سینما.
سایر اخبار این روزنامه