راهکارهای ضدتحریمی و ضد فساد سریع‌القلم

ممکن است بپرسید چرا اروپا و آمریکا تا این حد ترکیه‌ای که سعی می‌کند حضور منطقه‌ای داشته باشد را تحمل می‌کنند؟ یک دلیل عمده به این برمی‌گردد که بانک‌های اروپایی و آمریکایی حدود 550 میلیارد دلار در ترکیه سرمایه گذاری کرده اند
محمود سریع القلم، استاد دانشگاه شهید بهشتی در دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی این دانشکده به سخنرانی درباره «تحولات بین المللی و آینده ایران» پرداخت. او در خلال سخنرانی خود یک راهکار را برای مسائل و مشکلات کنونی اقتصاد ایران ارائه داد؛ راهکاری که به نظر او، هم در برابر تحریم‌ها پاسخ می‌دهد و هم راهکاری برای مقابله با فساد است.
وی گفت: ممکن است بپرسید چرا اروپا و آمریکا تا این حد ترکیه‌ای که سعی می‌کند حضور منطقه‌ای داشته باشد را تحمل می‌کنند؟ یک دلیل عمده به این برمی گردد که بانک‌های اروپایی و آمریکایی حدود 550 میلیارد دلار در ترکیه سرمایه گذاری کرده‌اند. یعنی وقتی وابستگی متقابل وجود داشته باشد نمی‌شود با یک کشور برخورد کرد. اگر ترکیه از نظر سیاسی بسته می‌شود اما از نظر اقتصادی با دنیا کار می‌کند و این وابستگی بانکی و صنعتی که ترکیه به اروپا و آمریکا دارد به این کشور کمک می‌کند که اتصالات حفظ شود.
وی با طرح این سوال که چرا ما ایرانی‌ها به آسانی تحریم می‌شویم، افزود: دولت ترامپ طی سه روز چند نفر در ترکیه را تحریم کرد. اما اردوغان آمریکا را تهدید کرد که اگر تحریم ادامه پیدا کند چند بانک آمریکایی در ترکیه بسته خواهد شد. به این ترتیب ترامپ تحریم‌ها را پس گرفت. ما ایرانی‌ها روزی دو سه بار تحریم می‌شویم چون ارتباط جهانی نداریم. اگر ارتباط جهانی داشتیم و با بانک‌های جهانی، شرکت‌ها و... همکاری می‌کردیم تا این حد راحت تحریم نمی‌شدیم. سریع القلم ادامه داد: اگر از من بپرسند با فساد در ایران چه کار کنیم، می‌گویم هرچقدر ایران با دنیا بیشتر کار کند فساد در ایران کمتر می‌شود. اصلا لزومی ندارد سالی چند کنفرانس برگزار کنیم چند نفر کارشناس و مسئول درباره علل فساد، تاریخ فساد و روش‌های مبارزه با فساد برگزار کنیم و در آخر همه یک کیف بگیرند و بروند. اگر می‌خواهید فساد و اختلاس‌ها در ایران تمام شود، سیستم بانکی ایران را جهانی کنید تا شفاف شود که اگر یک نفر یک دلار جابجا کند مشخص شود چه ساعتی و از کجا به کجا منتقل کرده است. آن موقع ببینید برای فساد چه اتفاقی می‌افتد. وقتی یک کشور با دنیا ارتباطی ندارد در داخل آن هر اتفاقی می‌افتد. سریع القلم با بیان اینکه آینده ما در گرو این است که چقدر زودتر بین المللی می‌شویم، گفت: آینده ما در گرو این است که نماینده مجلس ما چقدر زودتر بین المللی فکر می‌کند و در دانشکده اقتصاد این دانشگاه اساتید برزیلی، مصری، کانادایی و... ببینیم. کشور ما زمانی درست می‌شود که حدود 20، 30 بانک خاور میانه‌ای در تهران، شیراز و... شعبه داشته باشند و همه شرکت‌های هواپیمایی بتوانند به ایران رفت و آمد کنند.


محمود سریع القلم در ادامه سخنان خود گفت: ظاهرا ما با استدلال کمتر تغییر پیدا می‌کنیم و برای تغییر به بحران نیاز داریم. مثل این است که شما به فردی بگویید در خیابان فرعی نمی‌شود با سرعت صد کیلومتر بر ساعت رانندگی کرد. اما او می‌رود و تصادف می‌کند و بعدا متوجه می‌شود نباید این کار را بکند. او نه با استدلال بلکه با بحران تغییر رفتار نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد ما در یک و نیم قرن اخیر دائما کارهای خود را تکرار می‌کنیم.
وی افزود: من در داووس از یک مسئول سیاست خارجی آمریکا پرسیدم انتهای سیاستگذاری‌هایتان نسبت به ایران چیست؟ او پاسخ داد که ما می‌دانیم تغییر رژیم درباره ایران نمی‌تواند انجام شود چرا که ایران کشوری بزرگ با اقلیم پیچیده است. ما هم با تجربیات بدی که در مورد عراق و افغانستان داریم تغییر رژیم در بین گزینه‌های ما نیست، بلکه دنبال این هستیم که بر مناظره‌های درون حکومتی ایران اثر بگذاریم. البته این می‌تواند به یک ایرانی برخورد اما این دارد اتفاق می‌افتد. اگر منحنی سخنرانی‌های مسئولان کشور را بکشیم می‌بینیم هرچقدر که زمان می‌گذرد تعداد سخنرانی‌های مسئولان کشور مدام دارد کمتر می‌شود. مثلا دستگاه دیپلماسی روزی 20 تا توئیت می‌کرد الان یک توئیت هم نمی‌کند. اینها معنادار است.
به گزارش جماران، سریع القلم در پایان سخنرانی خود گفت: اگر ما بین المللی نشویم در همین فرایند سعی و خطا ادامه خواهیم داد و مشکلات بر روی همدیگر انباشته خواهد شد. آینده ایران در گرو بین‌المللی شدن و کار کردن با جهان است. آنجاست که اعتماد به نفس ما زیاد می‌شود. اگر ما بومی فکر کنیم، رشد نمی‌کنیم. اگر من ایرانی دانشگاهی، خودم را با شاخص‌های داخل کشور بسنجم از خودم راضی می‌شوم اما زمانی می‌فهمم ضعف دارم که در کنفرانسی شرکت کنم و ببینم که یک استاد هلندی در عرض سه دقیقه یک تئوری مهم را مطرح کرده است. یک کشور با مقیاس‌های بین المللی می‌تواند خود را نقد کند، نه در فضاهای بسته داخلی. به قول مرحوم آدام اسمیت،«تا رقابت نباشد هیچ اتفاقی نمی‌افتد.»