کورش شرفشاهی

روزنامه نگار

دولت و مسوولان باید این واقعیت دردناک را بپذیرند که مردم به ویژه حقوق بگیران گرانی و تورم را با تمام وجود حس میکنند و از آن رنج میبرند. اگرچه مسوولان یا بهتر بگوییم همه کسانی که تریبون در اختیار دارند، بارها از مردم به خاطر تحمل شرایط سخت تشکر کردهاند، اما تشکر برای این مردم نان و آب نمیشود و به عبارت بهتر، نان آور خانواده نمیتواند تشکر مسوولان را سر سفره خالی با اعضای خانواده تقسیم کند. همین معضل باعث نارضایتی مردم را سبب میشود و بحرانهایی همچون اعتراضهای آبان را رقم می زند. مردم معترض که به خیابانها ریخته بودند، یک باره متوجه شدند که عدهای فرصت طلب از اعتراض آنها سواستفاده کرده و مسائل سیاسی را برای کشور رقم زدند. دستگیری روح الله زم و محاکمه او نشان داد که اعتراضهای سالم مردم به ابزاری در دست فرصت طلبان تبدیل شده است. به همین دلیل مردم بار دیگر به صندوقهای رأی متوسل شدند و بار دیگر به افراد جدیدی رأی دادند. افرادی که برای تکیه زدن به صندلیهای سبز بهارستان، وعدههای بسیاری به مردم دادهاند. اما مجلس یازدهم پس از آنکه با تأیید اعتبارنامه ۲۷۳ نماینده رسمیت گرفت، دو تن از اعضای تیم اقتصادی دولت را برای توضیح دلایل تورم و گرانی به صحن علنی فراخواند. اما هیچ نتیجهای از این پرسش و پاسخ نصیب مردم نشد. دولتمردان با پروندهای از آمارهای دست ساز به صحن علنی آمدند و باز هم صحبت از تحریمها، کمبودها، مشکلات و عواملی کردند که با استفاده از آن ابزارها به دنبال تبرئه عملکرد دولت یازدهم و دوازدهم بودند. گویا همین محمد باقر نوبخت فراموش کرده بود تمامی ستاد حسن روحانی چه انتقادهایی از دولت قبل کرده بودند و چقدر سخن از بی کفایتی و سومدیریت دولت قبل بر زبان رانده بودند. جالبترین بخش جلسه علنی مجلس، درخواست نمایندگان مجلس و دولتمردان برای برگزاری جلسه غیر علنی بود. نوبخت اعلام کرد که مطالبی وجود دارد که نمیشود به صورت علنی مطرح کرد و نمایندگان هم که گویا برای شنیدن اطلاعات محرمانه از مردم رأی گرفتهاند، پذیرفتند که در جلسه غیر علنی اسرار مگو را بشنوند. یعنی بازهم مردم بیگانه هستند و نباید بدانند در مملکت چه خبر است. براستی مردمی که باید سختیها را تحمل کنند و بخاطر این تحمل، دائم برای مردم کف میزنند، چرا نباید از واقعیتها خبر داشته باشند؟ جالب توجه اینکه اغلب کسانی که بر کرسی نمایندگی دوره یازدهم مجلس تکیه زدهاند، منتقدان سرسخت دولت هستند و اکنون که از نزدیک با دولتمردان به گفت وگو مینشینند، آیا قرار است مانند نمایندگان مجالس قبل که به وکیل الدوله متهم شدند، لب فرو ببندند یا واقعیتها را به مردم بگویند و از مردم بخواهند که بخاطر شرایط ویژه تحمل کنند یا به جای کف زدن برای دولت، از ابزار نظارتی استفاده کنند و با فساد و رانت مقابله کنند؟ نمایندگان دوره یازدهم مجلس شورای اسلامی بدانند مردم با برگرداندن کارت هدیه، نگرفتن پول اجاره خانه یا حرکتهای پوپولیستی این چنینی قانع نمیشوند، بلکه به دنبال مجلسی هستند که دولت را به مسیر سالم بازگرداند تا شاید در سفره محرومان و مستضعفان که همواره از آنان به عنوان صاحبان اصلی انقلاب یاد میشود، لقمه نانی بیاید.