هنگامی که بحث دریافت یارانه مطرح می شود، باید اقشار آسیب پذیر و محرومان بیشتر مورد تاکید قرار گیرند، اما با کمال تاسف هرچه به سمت مناطق محروم می رویم، یارانههای دریافتی مردم کمتر میشود. در حالی که این اصلا عدالت نیست که شهروندان شهرهای بزرگ بیشترین یارانه را به واسطه خدمات گسترده دریافت کنند ولی مردم روستاها به ویژه روستاهای محروم کمترین خدمات و به دنبال آن کمترین یارانه را دریافت کنند. این تبعیض ها باعث شده تا روستاییان انگیزهای برای ماندن در روستاها نداشته باشند و طبیعی است که روستاییان وقتی ببینند در شهر خدمت بهتر و بیشتری دریافت میکنند در روستا نمانند و به شهر مهاجرت کنند. اگر کار را برعکس کنیم و یارانه را بیشتر به مناطق کمتر توسعه یافته دهیم، این مهاجرت معکوس میشود و مشکلاتی که الان به واسطه مهاجرت مردم به شهرها به وجود آمده را برطرف میکنیم. بی شک باید نبود عدالت در توزیع امکانات را بپذیریم و از آن گلایه کنیم. الان در یزد آب با کیفیت به مردم میرسد ولی در ندوشن و سورک و دیگر روستاهای دوردست آب یا نیست یا با کیفیت بسیار پایین در اختیار مردم قرار میگیرد. نکته دیگر اینکه قانون در موارد مختلف با ضعفهایی روبرو است. امروز آنچه در مجلس تصویب میشود به یک صورت برای تهران و بخش ندوشن اجرا می شود یا قانون منابع طبیعی برای گلستان و یزد که دو اقلیم کاملا متفاوت دارند یکی است؛ این موضوع نشان دهنده مشکلات موجود در این عرصه است. ما همه وظیفه داریم و اگر واقعا نمیتوانیم کاری برای مردم انجام دهیم بیخود کردیم که در این عرصه حاضر شدیم؛ فرقی هم نمیکند که من در چه سمتی هستم؛ در هر پست و سازمانی که باشیم باید وظیفه محوله بر دوشمان را به بهترین نحو ممکن انجام دهیم. اگر ما مسئولان به وظیفه خود درست و کامل عمل کنیم ثواب بسیار بالایی میگیریم و در مقابل اگر ما به مسئولیت خود عمل نکنیم و وظیفه سپرده شده را سرسری بگذرانیم قطعا به مردم، نظام و اسلام خیانت کردهایم.