شفافیت، تعارف یا واقعیت

مجید ابهری- در گفتمان‌های سیاسی واقتصادی هیچ تعبیری به اندازه شفافیت مقبول ودوست داشتنی نیست.وجود وحضور این حرکت در رفتارهای اقتصادی و اجرایی، ضامن سلامت واصالت در اینگونه کنش‌ها بوده و همواره آرامش و امنیت فکری به دنبال خود دارد. از یک گفتگوی ساده و دوستانه گرفته تا مباحث پیچیده و چند بعدی اگر دارای شفافیت نباشند، طرف مقابل را دچار ضعف در قبول یا درک آن می‌نماید. در دادوستدهای فی ما بین افراد، شفافیت موجب خلوص و پذیرش رابطه می‌گردد. بسیاری از اوقات افراد ادعای شفافیت و صداقت در رابطه را عنوان وحتی مجموعه‌ای از انواع سوگند‌ها را نیز ضمیمه ادعای خویش می‌نمایند ولی در مرحله کنترل وارزیابی روشن می‌شود که یک نکته حتی نزدیک به واقعیت نیز در جریان کار وجود نداشته است. در سطوح بالاتر و کلی‌تر مثل یک شهر و کشور،حرکت برپایه شفافیت و صداقت موجب اتکا بر دولت و قبول مدیریت اجرایی گشته و حمایت صادقانه را به دنبال دارد. بنا براین رشد اعتماد اجتماعی و ارتقائ کیفیت روابط
انسانی تا مقدار قابل توجهی به شفافیت هرم قدرت
با ساختار اقتصادی و فرهنگی کشور بستگی دارد.
اکثریت فرهیختگان بر این باور هستند


که شاکله سیاسی با آنها براساس شفافیت حرکت نمی‌کند و قدرت مردم را نیز مورد بهره وری همسو نمی‌داند. اصلی‌ترین رفتار شفاف در جامعه، صداقت وخلوص در عملکرد سیاسی واقتصادی است.به همین جهت تقوای اقتصادی اساس ورکن تاسیس ساختار یک نظام سیاسی است. شفافیت موجب دوام شاکله سیاسی یک جامعه شده و در جوامعی که اصل بر صداقت برگرفته ازشفافیت است، قول وقرار مدیران ارشد واجرایی همچون سندی معتبر پذیرفته می‌گردد. عدم اظهار برخی از موارد اجرایی و سیاسی در یک جامعه، ممکن است برای حفظ سلامت یک نظام یا یک ملت باشد درست مثل یک خانواده که پدر یا مادر تمایلی به افشا وابراز بعضی ازاسرار خانواده را نداشته واین حرکت هیچگاه بر عدم محرمیت و یا دفع برخی از اقشار تعبیر نخواهد شد. گاه بیان یا افشای بعضی از اسرار موجب متلاشی شدن کیان یک خانواده و یا یک کشور خواهد شد. درنتیجه شفافیت و شفاف‌سازی در جامعه موجب استحکام ودوام وقوام ارکان یک جامعه شده وحدود و ابعاد اختفا و یا افشای آن بستگی به صلاحدید دلسوزان و ارزیابی مدیران
مخلص دارد.