روزنامه ایران ورزشی
1399/09/15
در جست‌وجوی پاسخ به این سؤال ساده: چرا پرسپولیس مهاجم ندارد؟
سرمقاله فرشاد کاس‌نژاد @Farshadcasnejad علی دایی مثل همه کسانی که پیش از فینال لیگ قهرمانان آسیا موقعیت پرسپولیس را سبک و سنگین می‌کنند، مستقیم می‌رود سراغ مهم‌ترین دغدغه پرسپولیس: «بله این تیم پتانسیل قهرمانی دارد اما متأسفانه از نظر من جای یک فوروارد تمام کننده خالی است. اگر آقای آل‌کثیر محروم نمی‌شد مطمئناً می‌گفتم که پرسپولیس ۸۰ درصد شانس برای قهرمانی دارد. پرسپولیس در چند مدت اخیر علیپور، طارمی و ترابی را هم از دست داده است. با احترامی که برای تمامی بازیکن‌های تیم و فورواردهایش قائلم ولی در حال حاضر در تیم فورواردی که بتواند کار را تمام کند و در حد و اندازه نفراتی که نام بردم باشد، حضور ندارد.» اما اینکه با محرومیت آل‌کثیر همه مثل علی دایی شانس قهرمانی پرسپولیس را کمتر ببینیم، مسأله امروز پرسپولیس نیست و فقط مسأله پرسپولیس هم نیست. فوتبال ایران توانایی حفظ بازیکنان خود را حتی برای موفقیت در بالاترین سطح فوتبال آسیا ندارد. آل‌کثیر با اشتباهی ناشی از نشناختن سوءرفتارهای روز اجتماعی محروم شد اما اینکه پرسپولیس با محرومیت یک بازیکن مثل آل‌کثیر (که به رغم تأثیرگذاری عمیقش در بازی هنوز به یک ستاره مطمئن در دوره‌ای طولانی تبدیل نشده) اینچنین موقعیت خود در فینال لیگ قهرمانان آسیا را در خطر ببیند، ناشی از فقر نیروی انسانی است، همانچه با ممنوعیت استخدام بازیکن خارجی و البته کیفیت نازل جریان بازیکن‌سازی در فوتبال ایران شدت گرفته است. پرسپولیس در فصل‌های اخیر بهترین مهاجمان خود را از دست داده است. یکی یکی و پی در پی هر بازیکنی که در خط حمله پرسپولیس درخشید، از پرسپولیس رفت و پرسپولیس از انتقال بازیکنانش درآمدهای بزرگی کسب نکرد. فروش بازیکن به لیگ قطر یا لیگ‌های درجه چندم اروپا برای باشگاه‌های ایرانی که ورشکسته هستند، رفتاری بدیهی است اما اینکه باشگاه‌های ایرانی اغلب با قراردادهای غیرحرفه‌ای راه کسب درآمدهای بزرگ را در فروش بازیکن به روی خود می‌بندند، محصول مدیریت دولتی و بی‌توجهی به درآمدزایی است. پرسپولیس ۳ مهاجم فوق‌العاده‌اش را در فصل‌های اخیر از دست داده اما با فروش هیچ‌کدام حتی به اندازه استخدام و ترمیم خط حمله خود سود نبرده، از طارمی به علیپور و ترابی و سپس به آل‌کثیر رسیده. ستاره آخر خط حمله (آل‌کثیر - ۳۱ ساله) حتی مهاجم جوانی نیست که استخدام او سرمایه‌گذاری برای درآمدزایی در آینده باشد. علی دایی به درستی با محرومیت آل‌کثیر شانس موفقیت پرسپولیس در فینال را کمتر ارزیابی می‌کند اما احتمالاً می‌خواهد به جریان دیگری در مصاحبه‌اش اشاره کند که به جدایی‌های طارمی، علیپور و ترابی می‌پردازد. در فوتبال ایران، استقلال آنچنان به شیخ دیاباته وابسته میشود که برای استخدام یک بازیکن با احتمال مصدومیت‌های پی‌در‌پی اشتیاقی بی حد و اندازه نشان می‌دهد و پرسپولیس با از دست دادن آل‌کثیر قهرمانی در آسیا را برای خود بسیار دشوارتر از پیش تصور می‌کند. آنچه در فوتبال ایران جریان دارد، میل به موفقیت‌های بزرگ نیست. شاید در حرف همه از رویاهای بزرگ در فوتبال بگویند اما وضعیت اقتصادی و سیاق باشگاهداری در ایران به سمتی نیست که راه موفقیت‌های بزرگ را هموار کند. پرسپولیس اگر اینچنین بد و بیراه و آشفته و به دست مدیرانی بدون آشنایی با اقتصاد ورزش اداره نمی‌شد، امروز می‌توانست علیپور و ترابی را هم در خط حمله‌اش داشته باشد اما این در وضعیت موجود و با ایده‌های عقیم امروز شبیه یک رویا برای پرسپولیس است. از همه این حرف‌ها که بگذریم، البته می‌رسیم به واژه امید در فوتبال که هرگز معنای خود را از دست نمی‌دهد و همیشه زنده است، همانطور که در آستانه فینال لیگ قهرمانان آسیا برای پرسپولیس هم زنده مانده و امید به قهرمانی از دل دوستداران این تیم نرفته است.
سایر اخبار این روزنامه
چراغپور: قرارداد سرمربی ۱۲ برابر من بود
ریگی رفت تا یک ماه بعد
ترسیدند در تهران بازی کنند
بعد از لغو نساجی، شاید ذوب آهن هم لغو شد
حتی اگر هوادار ناراحت شد باز هم عکس نگیرید
شیخ درخط بازگشت
پارادوکسی به نام «نیمار- مسی»
قهرمانی آسیا برای خانواده فوتبال ایران افتخار است
CAS خواسته پرسپولیس را قبول کرد
فرافکنی به سبک همیشگی
در جست‌وجوی پاسخ به این سؤال ساده: چرا پرسپولیس مهاجم ندارد؟
تمجید دایی حسرت بیشتر آل‌کثیر
هیتلر هم نتوانست مهاجم بسازد!
اللهیار قاتل غول انگلیسی
دستیار بیاور!
لوتار ماتئوس: لواندوفسکی بهترین بازیکن دنیا است
مدار؟ کدام مدار؟
پرچم‌های سفید بالا رفت
