انتخابات 1400 و دو چشم انداز متفاوت

حدود هفت ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری 1400 شاهد تفاوت دو چشم انداز نسبت به آینده در کاندیداهای بالقوه دو جناح اصولگرا و اصلاح‌طلب هستیم. در حقیقت درحالی که اخبار حکایت از تعدد کاندیداهای اصولگرایان برای رقابت در انتخابات آتی است اما از سوی دیگر موضوع حضور در 1400 با هرکدام از چهره‌های اصلاح‌طلب که مطرح می‌شود اکثریت آنان اعلام می‌کنند که تمایلی برای حضور در عرصه ندارند. علت چنین وضعیتی را باید در رخدادهای حدود سه سال اخیر دانست که جریانی داخلی و خارجی تلاش کرده این موضوع را به جامعه القا کند که اصلاح‌طلبان با اصولگرایان هیچ تفاوتی ندارند، اهداف آنها در مسیر مردم نیست بلکه اصلاحات نیز خواهان حفظ وضع موجود و بهره مندی از آن است. اشائه این دیدگاه در جامعه در کنار عملکرد دولت روحانی و ناکارآمدی‌های این دولت که به نام اصلاح‌طلبان نوشته می‌شود باعث شده است تا به طور کلی اصلاحات در افکار عمومی با کاهش اعتماد مواجه شود. در چنین فضایی وقتی دورنمایی از حضور حداکثری حامیان اصلاحات وجود ندارد چهره‌های اصلاح‌طلب نیز تمایلی به حضور در عرصه انتخابات ندارند. این موضوع را باید در کنار این واقعیت دید که اکنون کشور با تنگناهای مختلفی از جمله تحریم ها، محدودیت‌های بودجه و برخی موانع داخلی مواجه است و هرفردی که با نیت خدمت به عرصه انتخابات ریاست جمهوری وارد شود در واقع یک نوع از خودگذشتگی نشان داده است. بنابراین برای حضور در چنین عرصه‌ای حمایت مردمی شرطی اساسی است و رقابت در این فضا برای اصلاح‌طلبان بازی در زمین از پیش باخته است.
از سوی دیگر اما با چشم انداز مشارکت پایین اصولگرایان این پیش فرض را برای جریان مقابل رقم زده است که با دلسردی اقشار حامی اصلاح‌طلب، اصولگرایان می‌توانند پیروز رقابت آتی
باشند.
جریان محافظه کار به طور معمول حدود 20 درصد از مردم را پشت سر خود می‌بیند و در چنین شرایطی به دنبال این خواهد بود تا با حداکثرسازی حامیان حداقلی خود وارد عرصه رقابت شود. حال آنکه حامیان اصلاح‌طلبان تمایلی به حضور در انتخابات نشان نداده‌اند و چنین معادله‌ای منجر به پیروزی رقیب خواهد شد این چشم انداز روشن سبب شده است تا برخلاف اصلاح‌طلبان، چهره‌های اصولگرا از تمایل بالایی برای حضور در انتخابات برخوردار باشند و با تعدد کاندیدا مواجه شوند.