روزنامه جوان
1399/09/29
فینال آسیا وصله ناجور کت مدیران فوتبال!
امروز می‌تواند یکی از روز‌های بزرگ برای فوتبال ایران باشد، روزی که فارغ از هر رنگ و کری‌خوانی هواداری، پرسپولیس به عنوان نماینده کشورمان در فینال لیگ قهرمانان با اولسان هیوندای کره جنوبی روبه‌رو میشود، حساس‌ترین مسابقه باشگاهی سال که خیلی از نگاه‌ها عصر امروز به این بازی خواهد بود. پرسپولیس در حالی برای دومین بار در سه سال گذشته به فینال رسیده و نماینده ایران در بازی پایانی ACL است که این عملکرد بیشتر از آنکه به عملکرد مدیریتی و سیستم حاکم بر ساختار فوتبال باشگاهی برگردد و حاصل برنامه‌ریزی مدیران در اتاق‌های مدیریتی باشد، به عملکرد فنی تیم‌هایی بر‌می‌گردد که توانسته‌اند تمام کمبود‌هایی را که در عرصه مدیریت فوتبال وجود دارد با عملکرد فنی که در زمین مسابقه داشته‌اند، جبران کنند و دست به کار‌های بزرگی بزنند.با وجود اهمیتی که فینال امروز لیگ قهرمانان دارد، نتیجه‌ای که پایان مسابقه روی اسکوربورد ورزشگاه الجنوب دوحه ثبت میشود، نباید نه ناامیدمان کند و نه مغرورمان، به خصوص که فینالیست شدن تیم‌هایی مانند پرسپولیس یا قهرمانی پاس در اوایل دهه ۷۰، تنها یک جرقه است که پشت آن هیچ آینده‌نگری یا برنامه مدونی که سال‌ها پیش نوشته شده باشد تا تیمی بر اساس آن راهبرد بتواند در معتبرترین جام باشگاهی در آسیا قهرمان شود، وجود ندارد.
در چنین شرایطی موفقیت‌هایی مانند حضور امروز پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان که با قهرمانی یا نایب‌قهرمانی این تیم به پایان خواهد رسید، هیچ ارتباطی با مدیرانی که امروز چه در وزارت ورزش و چه باشگاه پرسپولیس سرکار هستند، ندارد، به خصوص که با توجه به سوء‌مدیریت‌هایی که در سال‌های گذشته در باشگاه‌های دولتی شاهد بوده‌ایم، اینطور می‌توان گفت که بازیکنان علاوه بر حریفی که در زمین بازی دارند، در خارج از زمین هم باید برای آسیب ندیدن از تصمیمات اشتباه و انتخاب‌های رابطه‌ای فکری کنند تا رسیدن به هدفی که در مسابقه به دنبال آن هستند با مشکلات بیشتری روبه‌رو نشود.
حضور پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان خروجی ساختار آماتوری مدیریت فوتبال کشورمان نیست، مدیرانی که به جای فراهم کردن شرایط برای ساختاری که یک تیم را به مسیر موفقیت برساند تا توانسته‌اند با سوء‌مدیریت‌هایی که نشان از ناکارآمدی و سفارشی بودن‌شان دارد، کار را سخت‌تر و پر‌هزینه‌تر کرده‌اند.
قهرمانی پرسپولیس یا نایب‌قهرمانی این تیم در بازی امروز، کمترین تأثیر در بهبود ساختار حاکم بر باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال را می‌تواند به همراه داشته باشد، به خصوص که ریشه حسرت فوتبال باشگاهی و ملی در سطح آسیا، نتیجه حاکم شدن سیستم مدیریتی است که جایی برای مدیران متخصص و برنامه‌محور که بر اساس فاکتور‌های حرفه‌ای جاری شده در فوتبال جهان نقشه راه فوتبال ایران تنظیم کنند، نبوده و همواره مدیرانی سرکار بوده‌اند که با توجه به روابط و با کمترین تخصص به جایگاهی برای تصمیم‌گیری در فوتبال رسیده‌اند.
با حضور چنین مدیرانی و ساختاری که در عرصه مدیریت فرسنگ‌ها با باشگاهداری حرفه‌ای دنیا فاصله دارد، قهرمانی یا موفقیت تیم ملی یا باشگاه‌های کشورمان در سطح آسیا یک معجزه است. اینکه یک باشگاه با مدیران آماتور بتواند به بالاترین جایگاه در فوتبال حرفه‌ای برسد، از کمتر منطقی پیروی می‌کند و رخ دادن چنین اتفاقی به نوعی یک وصله ناجور بر لباس مدیران فوتبال است، مدیرانی که با توجه به سیستم رانت‌محوری که از آن بالا آمده‌اند، بیشتر از آنکه فوتبال را به جلو هل دهند، جلوی توسعه فوتبال باشگاهی و ملی را با تصمیمات و ساختارسازی غیرکارشناسی شان تا توانسته‌اند سنگ انداخته‌اند.
در چنین سیستم مدیریتی، حضور پرسپولیس در فینال آسیا و قهرمانی احتمالی آن یک معجزه از دل سیستم آماتوری است که با تمام ضعف‌های مدیریتی و زیرساختی، تیم با تکیه بر توان فنی مربیان و بازیکنان توانسته در بین تیم‌ها و کشور‌هایی که از نظر تیمداری با فاصله زیاد بالاتر از باشگاه‌های کشورمان قرار گرفته‌اند، موفق ظاهر شود و بتواند یک پای بزرگ‌ترین مسابقه فوتبال باشگاهی آسیا باشد و برای قهرمانی بجنگد.
با توجه به این وضعیت همان‌طور که قهرمانی احتمالی پرسپولیس نمی‌تواند مدیران آماتور فوتبال را یک‌شبه حرفه‌ای کند، شکست در این مسابقه هم نباید ناامیدمان کند، به‌ویژه که رسیدن شاگردان گل‌محمدی تا این مرحله و با سیستم مدیریت آماتور و مدیران ناکارآمد و سفارشی یک اتفاق خارق‌العاده بوده و باید آن‌ها را ستایش کرد.
برای رسیدن به روزی که فوتبال باشگاهی و ملی نیاز به معجزه نداشته باشد باید از اصلاح ساختار مدیریتی فوتبال شروع کرد تا با حضور مدیران حرفه‌ای‌محور، رسیدن به موفقیت در سطح باشگاهی و ملی، برنامه‌ریزی شده و قابل هدایت باشد و موفقیت‌های هر چند سال یک‌بار تیم‌های ایرانی در آسیا جرقه نام نگیرد و خروجی برنامه‌ریزی باشد.
