روزنامه جوان
1399/10/09
افتادگی آموز و حد پهلوانی را بدان
شنیدن برخی حرف‌ها و اظهارنظر‌ها ناخودآگاه انسان را به واکنش وامی‌دارد، به‌خصوص اگر این اظهارنظر از سر غرور و نادیده گرفتن زحمت کسانی باشد که نقش بسزایی در شناسایی فردی داشته‌اند که امروز جرئت اظهارنظر، تخریب و تحقیر بقیه را به خود می‌دهد.احسان حدادی از جمله قهرمانان مدال‌آور کشورمان است که هرگاه در میدانی بزرگ حاضر بوده و زمانی که دیسک در دست آماده پرتاب می‌شده با تمام وجود و از اعماق جان دست به دعا برداشته‌ایم و برای موفقیت او و اعتلای نام ایران دعا کرده‌ایم. هنوز هم وقتی یاد لحظات غرورآفرین کسب مدال او در المپیک لندن یا فریاد‌های بعد از پرتاب فوق‌العاده‌اش در بازی‌های آسیایی می‌افتیم، حس غرور تمام وجودمان را فرا می‌گیرد. هنوز یادمان نرفته که احسان حدادی تنها مدال دوومیدانی تاریخ ایران در المپیک را کسب کرده و هنوز هم به درخشش او امیدواریم. با این حال وقتی حدادی با ادبیاتی دور از شأن یک ورزشکار ملی و افتخارآفرین، خود را بزرگ و بقیه را تحقیر می‌کند، ناچاریم برخی مسائل را یادآوری کنیم.
ناچاریم که در جواب حدادی عزیز بگوییم بزرگی فقط به کسب مدال نیست. بزرگی حتی در این هم نیست که هر روز بتوانی دیسکت را بیشتر از قبل پرتاب کنی که از قدیم گفته‌اند «افتادگی آموز اگر طالب فیضی» یا «هرگز نخورد آب زمینی که بلند است». حدادی بهتر است نگاهی به زندگی بزرگان ورزش این مرز و بوم بیندازد تا متوجه شود مردم آن‌ها را نه فقط برای چند مدال یا عنوان که برای این بزرگ می‌دارند که منش پهلوانی داشتند و توهین و تحقیر جایی در رفتار و کلام‌شان نداشت.
حدادی در مدال‌آوری و قهرمانی رشد کرده، اما ظاهراً هنوز نیاموخته که برای بزرگی کردن، بزرگ شدن و بزرگ ماندن اول باید افتادگی را بیاموزد. اول باید انسان بود و بعد قهرمان، اول باید پهلوان بود و بعد مدال‌آور که اگر این شد، حتی اگر پای مدال و عنوان هم در میان نباشد، بین مردم کشورت بزرگ خواهی بود. در عوض اگر اینطور نبود با کوله‌باری از مدال و عنوان هم خیلی زود فراموش می‌شوی و جایی در دل مردم نخواهی داشت. حدادی می‌گوید: «اشخاصی که در جایی مشغول به کار هستند و فعالیت حرفه‌ای دارند، یکسری انتقاداتی از ورزشکاران انجام می‌دهند. البته خداراشکر احسان حدادی آنقدر ورزشکار بزرگی است که هنوز هم راجع به او برخی دوستان دست به قلم شوند.» او این سخنان را در حالی بیان می‌کند که ظاهراً فراموش کرده اگر نبودند همین قلم‌ها و همین‌هایی که در جا‌هایی مشغول به کارند، هیچ‌گاه افتخارآفرینی‌های حدادی رسانه‌ای نمی‌شد که امروز اینگونه طلبکارانه حرف بزند.
حدادی قهرمان ورزش ماست؛ یک قهرمان ملی که باید برای حفظ و ارتقای او هزینه شود، اما بهتر است این را فراموش نکند که او اولین و آخرین افتخارآفرین ورزش کشور نیست و مطمئنا کسانی را خواهیم داشت که به خوبی جای او را در سال‌های بعد پر کنند. پس بهتر است حداقل برای اینکه بتواند خود را در حافظه تاریخی علاقه‌مندان به ورزش و مردم ورزشکاردوست ایران حفظ کند، قدری بیشتر به خود و رفتارش اهمیت دهد و زیاد دلخوش به چیزی که خود امروز ادعای آن را دارد نباشد که خیلی‌ها که مدعی‌تر از او در بزرگی بودند، امروز هیچ نام و نشانی را نمی‌توان از آن‌ها سراغ گرفت.
سایر اخبار این روزنامه
نصرالله: قاتلان حاج‌قاسم پیشنهاد ترور مرا نیز داده‌اند
مشارکت یک شرکت انگلیسی در ترور سلیمانی
امید به اصلاح رفتار موتورسواران با «موتوریار»
آیین‌نامه ناقص دولت برای مصوبه راهبردی مجلس
افتادگی آموز و حد پهلوانی را بدان
نام دیگر کسری بودجه «هنر» شد!
غلبه برکرونا با غربالگری خانه‌به‌خانه بسیج
مذاکره داخلی برای حل اختلافات
پیام‌ها ودستاورد‌های ماندگار ۲ حماسه
