روزنامه ایران ورزشی
1399/10/09
کشتی بهترین است یا بدترین؟!
وصال روحانی سران کمیته ملی المپیک معتقدند کشتی یکی از بهترین دوران خود را طی می‌کند و این در تضاد آشکار با نظرات اهالی این ورزش قرار دارد. علیرضا دبیر مرد اول اجرایی این ورزش نه تنها کمرش از فشار قروض نجومی فدراسیون خم شده، اعتقاد دارد دیگر به اندازه سابق از کشتی استقبال نمی‌شود زیرا مردم و رسانه‌ها از آن تا حدی دور شده و فواید کشتی پنهان مانده است. سرمربیان تیم‌های ملی کشتی آزاد و فرنگی از فقر امکانات و کمبود تدارکات در قیاس با آنچه در اردوی رقبای ما مشاهده میشود می‌نالند و مدیران سازمان لیگ کشتی و البته افراد حاضر در این پیکارها می‌گویند هرچند این لیگ به نتیجه نهایی رسید اما آنقدر «شل‌کن، سفت‌کن» روی آن اعمال شد که بهره‌های فنی آن به حداقل رسیده. از درون این پیکارها نه پدیده‌های آینده‌ساز پرشماری سر بر آوردند و نه تیم‌های فاتح نویدی را برای ارتقای کل این ورزش دادند. فقط مسابقه‌ای بود که به طور فشرده و مجتمع برگزار شد و وقتی پیکارهای کشتی قهرمانی جهان 2020 در صربستان لغو شد و تورنمنتی من‌درآوردی به نام «جام جهانی انفرادی» جانشین آن شد، دیدارهای مراحل نهایی لیگ هم که قرار بود پس از اتمام قهرمانی جهان برپا گردد، جلو کشیده و در آذرماه اجرا شد و شتاب و ضربتی بودن این انتقال زمانی هم سبب شد بهره‌های فنی به حداقل برسد. اگر از غلامرضا محمدی بپرسید از درون لیگ کشتی آزاد چه بهره‌هایی جسته است، برخی تعریف‌های نه چندان واقعی و بعضی کلی گویی‌های رایج را خواهد گفت اما حقیقت امر این است که به هم ریختگی اوضاع و دشواری‌های کرونایی بهره‌های این لیگ را به حداقل رساند و محمدی از این صحنه خاص صاحب هیچ ایده بزرگ و تازه‌ای برای تقویت تیم تحت امر خویش نشد و مشابه این رایزنی برای محمد بنا هم صدق می‌کند. هر دو مربی به درستی معتقدند تا حجم حضور ما در رقابت‌های رسمی بین‌المللی به طرز محسوسی فزونی نگیرد، در المپیک سی و دوم هم کاره‌ای نخواهیم شد و با بستن درها به روی خودمان عملاً داریم «توکیو 2021» را به قتلگاه تازه‌ای برای ورزش اول مملکت تبدیل می‌کنیم. ورزشی که هرچند در مسابقات قهرمانی جهان بارها و سال‌ها درخشیده اما معمولاً به دلایلی در المپیک‌ها نزول و سقوط محسوسی داشته است. چه چیزی از این تأسف‌آورتر و هشدار دهنده‌تر که در فاصله فقط شش ماه و نیم تا شروع المپیک توکیو ترکیب هیچ‌یک از تیم‌های ملی آزاد و فرنگی ما در این مسابقات کامل نیست زیرا در چند وزن هنوز سهمیه نگرفته‌ایم و این برای ورزش که تمام دنیا باور دارد ما در آن به طور مادرزاد و ذاتی از بهترین‌ها و یک الگو هستیم، واقعه‌ای بس منفی است. درست است که ظهور کرونا و اوجگیری آن از بهمن و اسفند 1398 به این سو عامل اصلی خاموشی نسبی این ورزش در نزد ما و کم شدن سهمیه‌ها و ناقص ماندن ترکیب تیم‌های کشتی اعزامی ما به توکیو است اما این نه فقط یک مشکل مختص ما بلکه درد مبتلا به جامعه جهانی است و اگر آنها چاره‌ای برای این موضوع اندیشیده‌اند ما هم وظیفه داریم که چنین کنیم و گریزی از این قضیه نیست. ستاد ملی مبارزه با کرونا با شروع مجدد تمرینات و خیل مسابقات رشته‌هایی که مصاف‌های تن به تن در بردارند، به سبب نقش بارز‌شان در سرایت بیماری «کووید 19» مخالف است و این طبعاً شامل کشتی هم شده اما وقتی حریفان درجه اول ما مسابقات کشتی داخلی خود را به راه انداخته و به قولی کرونا را دور زده‌اند و مشغول تدارکاتی وسیع برای آوردگاه المپیک هستند، ما نیز باید چنین کنیم و پرهیز و گریزی از آن وجود ندارد و هرچه در این امر ضروری تأخیر بیشتری بیفتد، به ضرر ما و به سود روسیه، ترکیه، آذربایجان، اوکراین و ازبکستان خواهد بود که سایر کشورهای زبده این ورزش‌اند. برخی از آنها مجموعه‌ای غیر قابل شمارش از مدال‌های قاره‌ای، جهانی و المپیک دارند ولی هنوز سیر نشده و در برنامه‌ریزی‌های خود که بر اساس کرونا و «یک جهان از نو تعریف و ترسیم شده» صورت می‌پذیرد، به‌طور جدی به مدال‌های مهم بعدی ورزش کشتی هم چشم دوخته‌اند و به جای اینکه تابع محض اتفاقات نامساعد فعلی و احتمال‌های منفی بعدی باشند برای هر یک از حالت‌های ممکن و متصور طرح ریخته و فکری کرده‌اند. حاصل حضور بسیار مختصر و جمع و جور ایران در تورنمنت اخیر «جام‌جهانی انفرادی» در صربستان فقط یک برنز و یک مقام پنجمی بود و با اینکه انصراف آمریکا و ژاپن از پیکارهای جهانی صربستان دلیل اصلی لغو این مسابقات و جایگزینی آن با تورنمنت خلق‌الساعه مورد بحث بود اما باز اکثر کشورهایی که در آنجا به صحنه آمدند، در زمینه برداشتن گام‌های تدارکاتی و تقویت خویش چند گام از ما جلو بودند. اگر حال کشتی ما برخلاف اظهارنظر مسئولان ارشد ورزش چندان خوب نیست و به جای استقرار در «بهترین شرایط» چندان دور از «بدترین شرایط» نیستیم، به سبب دست روی دست گذاشتن اهالی کشتی در بسیاری از ماه‌های سال رو به اتمام فعلی و قطع حمایت اساسی و عملی سازمان‌های ارشد ورزشی از این رشته است که با وجود بارها زمین خوردن در المپیک‌ها بیشترین مدال‌های این رقابت‌های بزرگ را برای ما به ارمغان آورده است. حضور‌های هر از چندگاه مدیران ارشد ورزش در محل اردوهای کشتی (و سایر ورزش‌ها) هرچند خوب و نشانه علاقه‌مندی‌های موجود به سرنوشت آنها است اما کافی نیست و تنها چیزی که این ورزش‌ها را آنقدر تقویت می‌کند که یک بار دیگر در قالب‌های متقدرانه سابق خویش فرو بروند و صیاد مدال‌های المپیک توکیو و المپیک‌های بعدی باشند، تأمین خواسته‌های فنی، مالی و اجتماعی مربیان و ورزشکاران شاخص و سران این رشته‌ها است. وقتی دبیر و همراهانش دائماً تحت فشارهای اداری و کمبود‌های مالی قرار دارند، قادر به تنظیم و اجرای برنامه‌هایی نیستند که برای اعتلای مجدد کشتی به آن نیاز است. چطور می‌توان کشتی را در بهترین شرایط توصیف کرد زمانی که نا‌امیدی ناشی از کمبود اردوهای تدارکاتی و قلت حضور در مسابقات بین‌المللی پا بر گرده محمدی و بنا گذاشته و اشک آنها را در آورده. چگونه می‌توان اوقاتی طلایی را برای آنها و شاگردان البته پرتلاش‌شان در مردادماه 1400 در «توکیو» تصور کرد.
سایر اخبار این روزنامه
باید بین شش و هجده‌قدم مستقر شود تا گل بزند
حرکت رو به جلوی فکری
برنامه ریزی برای موفقیت تیم خاص!
شکست مدعیان در روز تساوی شیرازی‌ها
اجازه نداریم درباره ذوب‌آهن حرفی بزنیم
ایست قلبی داخل رختکن!
ثریا آقایی: حضورم در المپیک آرزوی بقیه را بزرگتر می کند
ستاره ها به دنبال تیم
پوچتینو نه آرتتا است و نه سولشر
جباری: لیگ بدون مربی وبازیکن خارجی آماتور است
مستحق عنوان مرد سال آسیـــا هستم
کشتی بهترین است یا بدترین؟!
بی‌خیال اوضاع بد بین‌المللی!
زیدان ایرانی در مسیر صعب‌العبور یادگیری
از دوربین‌های جاده‌ای تا اسپانسر برای VAR خارجی
