روزنامه ایران ورزشی
1399/10/17
سکوی پرش سولشر
مارک آگدن منچستریونایتد بیشتر سال‌های یک دهه اخیر را زیر سایه منچسترسیتی بوده. قهرمانی جام حذفی سال 2011 اولین از 11 جام معتبری بود که نیمه آبی شهر بعد از 35 سال بی‌جامی به دست آورد و جذابیتش وقتی بیشتر شد که سیتی با پیروزی برابر تیم سر الکس فرگوسن در نیمه‌نهایی مسیرش را هموار کرد. حالا که اوله گونار سولشر تیمش را برای بازی امشب برابر تیم پپ گواردیولا در نیمه‌نهایی جام اتحادیه آماده می‌کند، آیا موفقیت در این بازی می‌تواند نویدبخش شروع یک امپراتوری جدید در اولدترافورد باشد. پیروزی سال 2011 در دربی در ویمبلی نخستین غلبه سیتی بر یونایتد در راه رسیدن به قهرمانی بعد از دهه 70 بود. تک گل یحیی توره در آن بازی نه تنها زمینه پیروزی برابر استوک در فینال را فراهم کرد بلکه مقدمه‌ای شد برای اینکه فصل بعد نخستین قهرمانی‌شان در لیگ برتر را به دست آورند و یک ذهنیت پیروزی در این تیم شکل بگیرد که تا امروز ادامه یافته است بدون اینکه فروکش کند. از آن بازی بود که روبرتو مانچینی و تیمش متوجه شدند می‌توانند یونایتد را از قله فوتبال انگلیس به زیر بکشند؛ سیتی از آن موقع چهار قهرمانی لیگ به دست آورده در مقایسه با دو قهرمانی یونایتد-که آخرینش در سال 2013 بوده- و در هر یک از هفت فصل اخیر در رده‌بندی پایان فصل بالاتر از تیم نیمه قرمز شهر قرار گرفته است. علاوه بر آن، سولشر فصل گذشته مسئول سه شکست تیمش در نیمه‌نهایی جام‌های مختلف بود و این وظیفه‌اش را سخت و سنگین‌تر می‌کند؛ او باید مردانش را رشد دهد تا در رقابت‌های بزرگ زیر فشار کمر خم نکنند و ثابت کنند که می‌توانند دوباره قهرمان شوند. تردیدی نیست که یونایتد تیم قابل احترامی شده و ناکامی‌های دو سال اخیر (علاوه بر باخت‌ها در نیمه‌نهایی جام اتحادیه و جام حذفی و لیگ اروپا، در لیگ قهرمانان این فصل پایان بسیار بدی داشت و در مهرماه در خانه به تاتنهام 6 بر یک باخت) را تا حدی جبران کرده و با امتیاز برابر نسبت به لیورپول صدرنشین و با یک بازی کمتر در رده دوم لیگ قرار گرفته است، این یعنی واقعاً امید دارد تا آخر برای قهرمانی بجنگد. برونو فرناندز از 12 ماه قبل که از اسپورتینگ لیسبون آمده یکی از ستاره‌های تیم بوده، مارکوس رشفورد به روند رو به رشد خود ادامه داده و یکی از مهاجمان تراز اول اروپا حساب میشود، همینطور در تیم، ثبات شکل گرفته و باور رشد کرده است. اما پیشرفت باید در یک جایی به نتیجه منجر شود و یونایتد سولشر باید پشت در ایستادن و در زدن را متوقف کند و راهی واقعی برای ورود پیدا کند. فصل قبل یونایتد در نیمه‌نهایی جام اتحادیه به سیتی، در جام حذفی به چلسی و در لیگ اروپا به سویا باخت. این تجربه دردناک یادآوری کرد که چطور باشگاه در سال‌های اخیر افت کرده و در تضاد کامل با تیم فرگوسن است که در 19 نیمه‌نهایی اولش در جام‌های حذفی داخلی به پیروزی رسید تا اینکه این روند در سال 2005 به وسیله چلسی ژوزه مورینیو در جام اتحادیه به پایان رسید. سیتی هم بارها در آخرین بازی‌ها فرصت را از دست داده تا بتواند به فرمول پیروزی برسد. باخت در نیمه‌نهایی جام اتحادیه سال 2010 برابر یونایتد از سوی فرگوسن یک پیروزی مهم ارزیابی شد که بزرگی تیمش را ثابت کرد اما به سیتی انگیزه مضاعف داد برای اینکه اوضاع را به نفع خودش تغییر دهد. یونایتد باید از ناکامی فصل قبل به عنوان سوخت موتور انگیزه و اراده تیم بهره بگیرد ضمن اینکه بازی امشب چیزی بیشتر از رسیدن به فینال است و پای مقابله با سیتی در یک موقعیت «ببر یا نابود شو» در میان است. سولشر آمار بسیار خوبی برابر گواردیولا دارد، با سه پیروزی، یک تساوی و یک باخت در پنج بازی آخرشان اما آن یک شکست حیاتی بود چون در بازی رفت نیمه‌نهایی جام اتحادیه، نتیجه 3 بر یک رقم خورد و سیتی حاشیه امنی به دست آورد که باخت یک بر صفر بازی برگشت هم ویرانش نکرد. یونایتد می‌تواند به درستی ادعا کند در موازنه قدرت در زمین فوتبال با سیتی تعادل را ایجاد کرده اما اگر قرار باشد تعداد جام‌ها مقایسه شود از سال 2017 که یونایتد در لیگ اروپا قهرمان شد و آخرین جام را به اولدترافورد آورد، سیتی شش قهرمانی به استادیوم اتحاد برده است. سیتی نشان داده چطور یک برد بزرگ می‌تواند ماشه موفقیت را بچکاند. حالا نوبت یونایتد است که ثابت کند برنده بالفطره است. بازی امشب فرصتی عالی است برای اینکه گام بعدی را بردارد. منبع: ESPN