به بهانه یک کودک آزاری

مجید ابهری‪-‬ آزار کودکان یکی از آسیب‌هایی است که دارای ابعاد مختلف می‌باشد. بعد اول و اصلی آن، لطمه به روحیه،روان و جسم کودکانی است که سرمایه اصلی جامعه و گردانندگان چرخ‌های اقتصاد، سیاست و فرهنگ کشور می‌باشد. متاسفانه با گسترش فضای مجازی و توسعه این فرآیند در زندگی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان، کودک آزاری و نمایش دلخراش آن سه برابر گردیده است. البته قبل از ورود فضای مجازی و اینترنت به جامعه،کودک آزاری با عنوان آسیب اجتماعی وجود داشت اما نمایش آن به این صورت نبود. اینک برای شاخ‌سازی اینترنتی و جذب لایک بعضی از افراد که دچار مشکلات روحی و روانی هستند دست به کودک آزاری‌های فجیع می‌زنند و آن را در فضای مجازی نشر می‌دهند. علی رغم تصویب قوانین متعدد و اینکه کشور ما یکی از امضاکنندگان اصلی کنوانسیون حمایت از حقوق کودکان می‌باشد هنوز هم شاهد این ماجرای آزار‌دهنده در جامعه هستیم. از نظر آسیب شناسی اجتماعی، کودک آزاری و انواع مختلف آن را می‌توان به محورهای زیر تفکیک نمود:
کودک آزاری عاطفی؛ یعنی محروم نمودن کودکان از محبت و توجهات ویژه عاطفی والدین در خانه و در جامعه.
کودک‌آزاری تحصیلی و علمی، یعنی محروم نمودن کودکان از درس و اجبار آنها به کار و تهیه کمک خرج خانواده.
تنبیهات بدنی کودکان و شکنجه‌های جسمی مانند داغ کردن و کتک با کمربند.تنبیهات روانی، به کار بردن الفاظ و القاب رکیک به کودکان و سرزنش آنهاست که بسیار ماندگار‌تر و عمیق‌تر از آزارهای جسمانی می‌باشد. از نگاه رفتار خانوادگی چه کسانی کودکان را تنبیه می‌نمایند؟ والدین معتاد و یا والدینی که کنترل هیجانی خویش را ندارند، ناپدری و نامادری که به قصد انتقام جویی و کینه‌ورزی کودکان بی‌گناه را مورد تنبیه قرار می‌دهند و پدر یا مادر دارای وسواس در زمینه تدریس یا کار منزل که کودکان را تا حد مرگ مورد تنبیه قرار می‌دهد تا کارها و رفتارها،مطابق میل و استانداردهای رفتاری آنها صورت پذیرد. بعضی از والدین به اشتباه تصور می‌کنند اگر کودکان را تنبیه کنند آنها در راه مستقیم تربیتی قرار می‌گیرند در حالی که کودکان با تنبیهات جسمی و روحی سرکش‌تر شده و دچار تنش‌های رفتاری و روحی شده که شب ادراری، اضطراب، استرس، افت تحصیلی، فرار از مدرسه و نهایتاً فرار از خانه از عوارض آن می‌باشد. در بسیاری از کشورها که قوانین واقعی حمایت از کودکان وجود دارد، تنبیه جسمی یا روحی کودک باعث می‌گردد سرپرستی والدین از آنها سلب شده و کودکان به مراکز نگهداری و یا خانواده‌های دارای صلاحیت سپرده شوند. در کشور ما علیرغم وجود قوانین بازدارنده هنوز ملاحظه نشده که از پدر یا مادری که فاقد مدیریت سرپرستی می‌باشد سلب صلاحیت گردد و فرزند او به مراکز تربیتی سپرده شود. در صورتی که اخذ سرپرستی و حضانت کودک و سپردن وی به مراکز نگهداری یا خانواده‌های دارای صلاحیت، از این روش‌های غیرانسانی، غیر اسلامی و غیر اخلاقی خودداری خواهند نمود. متاسفانه همانطوری که عرض کردم با ورود و توسعه فضای مجازی تنبیه کودکان و آزار حیوانات به دو بخش از سرگرمی‌های اینترنتی تبدیل گردیده است آزار حیوانات بیگناه و گرفتن فیلم از آنها و قرار دادن آن در اینترنت یکی از سرگرمی‌های آزاردهنده و بیمارگونه می‌باشد و دومین بخش آن آزار کودکان و تهیه فیلم و عکس از این صحنه‌های دلخراش و


قرار دادن آن در فضای مجازی است. همین چند روز پیش کودکی توسط عمویش با تسبیح
آویزان شده و مورد خنده قرار گرفته است. این چگونه وسیله تفریحی و خنده و سرگرمی است که باعث آزار یک کودک بیگناه و ضعیف می‌گردد؟ قطعا مشکلات روحی و روانی این اتفاق تا آخر زنده بودن او در روح و روانش باقی می‌ماند. از نگاه رفتارشناسی، کودکانی که در خانواده مورد آزارهای جسمی و روحی یا تنبیهات مختلف قرار می‌گیرند در بزرگسالی و در آینده افرادی کینه توز و انتقام‌جو
بار می‌آیند که ممکن است دست به هر کار خشونت آمیزی در جامعه بزنند. پلیس فتا و نیروهای انتظامی و امنیتی باید با روش‌های علمی و فنی خود این افراد را پیدا کرده و آنها را
به دست قانون سپرده و نتایج را به اطلاع جامعه برساند تا بزهکاران بدانند در هر شرایطی در حاشیه امن وجود ندارند و دست عدالت بسیار قدرتمندتر از پای آنها برای فرار است. از سوی دیگر روانکاوی، روان درمانی، تخلیه روانی و بهسازی روحی و رفتاری اصلی‌ترین درمان‌ها برای این نوع کودکان است.حالا که فضای مجازی بسیاری از زشتی‌ها و پلشتی‌ها را نمایان می‌کند لازم است نهادهای تربیتی و رسانه‌ها به ویژه صدا و سیما و روزنامه‌ها در این زمینه وارد عمل شده و علل بروز اینگونه جرایم و جنایات را اعلام نموده و روش‌های اصلاحی و درمانی آن را نیز بیان نمایند.