چه شده است که برخی ازهم لباسیهای ارجمند در چند ماه اخیر حرفهای حساب نشده را با لحنهای تند و زننده که بیشتر بوی انتقام و منیّت میدهد تا بوی نصح و نصیحت، بر زبان جاری میکنند؟ متاسفانه این شیوه ناپسند در ماههای اخیر از سوی برخی از روحانیون در مجلس و یا در قم و یا در صدا و سیما و فضای مجازی شیوع پیدا کرده است. مردم، تحلیلهای کوچه بازاریِ خودشان را بهتر از صدا و سیما در هر کوی و برزنی عرضه میکنند. مردم انتظار دارند وقتی شخص روحانی را در قاب سیما و یا برفراز منبر وعظ میبینند؛ علم، معرفت، اخلاق، ادب، کرامت و سبک زندگی بیاموزند.آیه شریفه «لا تَقفُ مالَیسَ لَکَ بِه عِلم» میفرماید در هر شرایطی که هستید حرف بدون علم و اطلاع نزنید. اگر میخواهید تحلیل و اظهار نظر کنید و قضاوت کنید، باید مستند به عقل و کارشناسی باشد.

وقتی مردم حرفهای امثال آقای جهان بزرگی را استماع میکنند، در درجه اول صدا و سیمای جمهوری اسلامی را مقصر میشمارند که چرا تریبون را دراختیار ایشان گذاشته است؟ حقیقتاً هزاران طلبۀ فاضل و موجه و صاحب ایده و متخلق به اخلاق و معنویت در حوزه علمیه وجود دارد که هیچگاه از آنان در صدا وسیما دعوت نمیشود. چرا؟امروز جمهوری اسلامیِ مظلوم گرفتار کسانی شده است که در ناکارآمد نشان دادن نظام از یکدیگر گوی سبقت میربایند. سیاهنماییهایی که در رسانههای رسمی جمهوری اسلامی صورت میگیرد، مردم همۀ آن ها را پای ناکارآمدی نظام مینویسند. ادامه این وضعیت چه جای امیدی برای مردم باقی میگذارد که بخواهند در روز انتخابات با شور واشتیاق پای صندوق رأی حاضر شوند؟امید است دوستان روحانی مراعات شرایط اجتماعی را بنمایند و سادهاندیشانه به حرفها و تحلیلهای شیطنت آمیز افراد رِند توجه نکنند و لباس و مرام و صفای باطن روحانیت اصیل تشیع را فدای اغراض بندبازان سیاسی نکنند.