روزنامه آرمان ملی
1400/01/30
تاسف؛ پاكستان مشتري گاز روسيه شد!
آرمان ملی- محمد سیاح: روسیه و ترکمنستان با استفاده از غفلت ایران نسبت به یکه‌تازی در بازار گاز پاکستان اقدام کرده‌اند. ایران یکی‌از کشورهایی است که دارای منابع گازی غنی در منطقه و جهان است، از دهه‌ها پیش ایران یکی از کشورهای صادرکننده گاز به سایر کشورها از منطقه گرفته تا شرق و غرب و اروپا بود، اما این موضوع با شدت‌گیری تحریم‌ها و همچنین غفلت مدیران برای اتمام پروژه‌‌های توسعه‌ای و گسترش دیپلماسی اقتصادی باعث شد تا امروز با از دست دادن برخی از مشتری‌ها و عدم اجرای توافقات سهم ایران از بازار گازی دنیا به تدریج کمتر شود. در این بین کشورهایی نظیر روسیه، ترکمنستان، آذربایجان و ترکیه در همکاری‌های مشترک با هم یا با سایر کشورها نظیر چین؛ مسیرهای تازه‌ای را برای خود در جهت تامین نیازمندی‌های انرژی ایجاد کردند. موضوعی که به اعتقاد کارشناسان اگرچه بحث تحریم و فشارهای سیاسی آمریکا و متحدانش در اجرای توافقات اثرگذار بوده است اما در موضوع قرارداد لوله صلح آنچه باعث شده تا ایران سهمی در این کشور نداشته باشد عدم پایبندی طرف پاکستانی در اجرای تعهدات بود به گفته تحلیلگران عدم امضای قرارداد باعث شد تا به‌رغم پایبندی ایران به تمامی تعهدات و پرداخت هزینه‌ها اما اجرای خط لوله صلح همچنان در بلاتکلیفی به سر برد. پاکستان با ایران دارای 959 کیلومتر مرز مشترک هستند، از طرفی این کشور در مسیر توسعه قرار گرفته و با درنظر گرفتن اینکه جمعیت آن بالغ بر 200 میلیون نفر است و این میزان هم درحال افزایش؛ این کشور بازار بسیار بزرگی برای صنعت گاز ایران محسوب میشود که نباید از دست می‌رفت. سال‌ها قبل طرح پروژه‌ای با نام «خط لوله صلح» شکل گرفت. صادرات گاز ایران به کشورهای هند و پاکستان در دهه ۶۰ شمسی کلید خورد و قرار بود در ابتدا گاز ایران از طریق خط لوله دریایی به هند صادر شود که پس از ارزیابی‌های مجدد، قرار شد پاکستان نیز وارد این قرارداد شده تا به واسطه صادرات گاز ایران به هند و پاکستان، مشکلات سیاسی اسلام‌آباد و دهلی نو نیز کاهش یابد. با توافق سه کشور نام این خط لوله، «صلح» نام گرفت و مذاکرات برای تبدیل این ایده به قرارداد، جدی‌تر شد. سه دهه مذاکره برای امضای قرارداد با انصراف هند همراه شد تا خط لوله صلح به خط لوله ایران– پاکستان یا IP تغییر نام دهد. هندوستان که به دلیل فشارهای آمریکا از این قرارداد کنار کشید موضوع حق ترانزیت (انتقال) را بهانه کرد و در بهمن سال ۱۳۸۵ اعلام کرد برای حضور در این خط لوله هفت میلیارد دلاری، حاضر نیســت در جلســات ســه‌جانبه شرکت کند و خودش این مشکل را با پاکستان برطرف می‌کند، اما در نهایت رسماً تحریم‌های آمریکا را عامل کناره‌گیری از این پروژه اعلام کرد. با این وجود، مذاکرات فشرده ایران و پاکستان منجربه امضای قرارداد رسمی میان دو کشور شد که به گفته مطلعین از نظر قیمتی، نزدیک به قیمت صادرات گاز به ترکیه بود. ۱۵خرداد ۸۸ بود که قرارداد صادرات گاز به پاکستان میان دو کشور امضا و در تاریخ ۲۱اسفند ۹۱ عملیات اجرایی احداث خط لوله گاز ایران به پاکستان آغاز شد ولی این خط لوله هزار کیلومتری با وجود اینکه بیشتر از 750 کیلومتر آن احداث بود با تغییر دولت این خط لوله هم نیمه‌تمام ماند. رضا پدیدار، عضو کمیسیون انرژی اتاق ایران، در‌این‌باره به «آرمان ملی» گفت: «در آن مقطع زمانی براساس تصمیماتی که گرفته شد ایران برای اجرای پروژه انتفال گاز به پاکستان پیش‌قدم شد و این پاکستان بود که قدمی در این راستا برنداشت. خط لوله انتقال از سمت ایران با سرمایه‌گذاری کافی تا مرز پاکستان پیش رفت ولی از مرز تا داخل پاکستان لوله‌کشی نشد. در آن زمان ایران اعتبار 500هزار دلاری هم در اختیار آنها قرار داد ولی پاکستان زیربار نرفت و این موضوع بیشتر جنبه سیاسی پیدا کرد و کار انجام نشد.» او ادامه داد: «سیاسی شدن این موضوع هم به دلیل مشکلات درونی پاکستان بود وگرنه ایران در همان زمان هم پیشنهاد خودش را مطرح کرده است. درواقع بعد از کناره‌گیری هند از احداث خط لوله صلح؛ این خط لوله به خط لوله ایران-پاکستان (IP) تبدیل شد.» پدیدار در پاسخ به این سوال که مگر این پروژه براساس تفاهمنامه بین دو کشور اجرا نشده که پاکستان توانسته خودش را از این اجرا، کنار بکشد، توضیح داد: «تفاهمنامه‌ای امضا نشد ولی مذاکراتی بین رؤسای جمهوری ایران و پاکستان و نخست‌وزیر این کشور انجام شده بود و براساس این مذاکرات در دولت نهم و دهم خط لوله کشیده شد ولی دولت پاکستان سرباز زد.» عضو کمیسیون انرژی اتاق ایران در پاسخ به این سوال که بعد از گذشت 10سال از زمان توافقات و هزینه‌کرد ایران سرنوشت این مذاکرات چه خواهد شد؛ افزود: «عمران‌خان نخست‌وزیر پاکستان آذر سال 1398 به ایران آمد و با مقامات و بخش خصوصی ایران صحبت کرد و گفت که پاکستان پولی برای احداث این خط لوله ندارد و باید از سازمان ملل یا دیگر نهادهای بین‌المللی تسهیلات دریافت و لوله‌کشی را احداث و به طرف ایران متصل کنیم.» او درباره اینکه با اتصال این خط لوله چه میزان گاز قرار به صادرات بود؛ اضافه کرد: «در فاز اول روزانه 10 میلیون مترمکعب در روز بود که قرار بود به 50میلیون مترمکعب افزایش یابد و اگر خط لوله به هندوستان انحراف پیدا می‌کرد این میزان به 80میلیون مترمکعب در روز می‌رسید.» پدیدار در جواب این سوال که آیا با توجه به ارزش افزوده این صادرات آیا ایران خودش نمی‌توانست برای احداث ادامه خط لوله اقدام کند؛ گفت: «این موضوع هم در آن زمان مطرح شد ولی پاکستان با این موضوع موافقت نکرد. ما می‌خواستیم سرمایه‌گذار هم معرفی کنیم ولی آنها گفتند که خودشان می‌خواهند سرمایه‌گذار معرفی و از بانک جهانی هم وام بگیرند، اما هیچ اتفاقی نیفتاد و امروز عملا گازی به این کشور صادر نمی‌شود و اینکه حالا امروز این بازار به دست روسیه و ترکمنستان افتاده و از دست ایران خارج شده تنها به دلیل بدعهدی پاکستانی‌ها است.» او ورود به بازار پاکستان را اولویت ایران ندانست و ادامه داد: «اولویت ما این است که بتوانیم گاز ترکیه، عراق و ارمنستان را تامین کنیم که قبلا سرمایه‌گذاری و توافق شده است.»
سایر اخبار این روزنامه
واكسنِ رايگان نيامده پولي شد...
اسحاق جهانگيری؛ هدفِ تهمت‌های تازه
اصولگرايان مراقب تتلوي- ٢ باشند
خطر سونامی از بیخ گوش بوشهر گذشت
«قدرت اقتصادي» موثرتر از «قدرت هسته‌اي» در رفع تحريم‌ها
خاتمي؛ گزينه اول نهادِ اجماع ساز
بورس بدون نقدشوندگي كمر سهامداران را شكست
تاسف؛ پاكستان مشتري گاز روسيه شد!
سودای سر بالا
«بی‌اعتمادی مردم » تکان تان نمی دهد؟
بیم و امیدِ برجام
قوانین دست‌وپاگیر؛ فرار سرمایه را رقم می‌زند
برجام قابل‌دفاع است
