روزنامه ایران ورزشی
1400/02/05
ماجرای پسرآبی
تنزل قباحت کودک‌آزاری به کری‌های هواداری یادداشت فرشاد کاس‌نژاد @Farshadcasnejad شاید کمتر چیزی را تباه‌تر و سیاه‌تر از کودک‌آزاری بشناسیم. رفتاری شنیع که هیچ بحث و اما و اگر باقی نمی‌گذارد. زننده است، قبیح است، آنچنان که خون را به جوش می‌آورد. این ویدیو که بازنشر آن باعث شرم است و موجب حیرت، نه به فوتبال مربوط است و نه به هواداری. پرسپولیسی بودن یا نبودن آن کودک‌آزار حتی گوشه‌ای از بحث درباره این ویدیو نیست. او می‌توانست هوادار هر تیمی باشد و در آن نقش تنفربرانگیز، کودکی را بیازارد. هواداری از پرسپولیس و استقلال و ملوان و تراکتور و نفت آبادان و هر تیم دیگر، نیک و مفرح است، رفتاری توأم با شور و عشق است. اما چیزی نمی‌شناسیم که بسان کودک‌آزاری تباه باشد. پس بس کنید این نفرت را که میان هواداران مجازی استقلال و پرسپولیس موج می‌زند و نشانی از تعلق خاطر به فوتبال و باشگاه را باقی نگذاشته است. بس کنید و بی‌اعتنا باشید به این نفرت دست‌ساز که پراکنده شده و فرا گرفته، تمام شور و عشق به فوتبال را فراگرفته و جز سیاهی، چیزی از آن به جا نگذاشته است. خود را از این ورطه هولناک پر از نفرت بیرون بکشید. تمام جلوه‌های فوتبال، تمام جام‌ها و کری‌ها و تفریح آن، تمام شور و عشق کذایی آن، تمام موفقیت‌های مضحکش به یک دم ناخوشی آن نازنین پسرک نمی‌ارزد. تنزل اتفاقی هولناک مثل کودک‌آزاری به بحث‌های طرفداری مایه خجالت است. کودک‌آزاری مسأله‌ای نیست که درباره‌اش بحث را به هواداری بکشید و مقابل هم صف‌آرایی کنید. واکنش به چنین اتفاق تلخی یکسره باید انسانی باشد، نه اینکه بحث اصلی فراموش شود و کری‌های هواداری دربگیرد. کری خواندن در این موضوع، مایه شرمساری است. اما چند نکته دیگر نیز بعد از انتشار آن ویدیو جلب توجه کرد. اول اینکه باشگاه استقلال نباید برای عکس پروفایل اکانت‌های رسمی‌اش، تصویر آزار آن کودک را انتخاب می‌کرد. انتشار تصویر کودکی که مورد آزار قرار گرفته، رفتاری در جهت ادامه کودک‌آزاری است. کودک مورد آزار باید در فضایی امن و بدون آنکه هویتش جار زده شود، مورد محبت شما باشد، نه با تبلیغ مجازی. رسانه‌ها نیز بارها با بازنشر ویدیو یا بازنشر تصویر آن کودک فراموش کرده‌اند که امنیت روانی آن کودک از کلیک سایت بسیار مهم‌تر است. افشین پیروانی یا دیگرانی شبیه او نیز واکنش‌هایی را نشان داده‌اند که انگار به حقوق یک کودک مورد آزار بی‌توجه‌اند و پی کری‌های هواداری را گرفته‌اند. این هشداردهنده است که مسئولان یک باشگاه تا این اندازه به مسائلی بدیهی و انسانی بی‌توجه باشند. شما در باشگاهی مسئولیت دارید که بازیکنان نوجوان نیز در آن تشکیلات فعالیت حرفه‌ای ورزشی دارند. آیا تا این اندازه از مسئولیت‌های خود مقابل آنها بی‌خبر هستید؟ این حجم از بی‌مسئولیتی می‌تواند منجر به اخراج هر کسی در هر سمتی شود. کودک‌آزاری اتفاقی نیست که فقط در همین ویدیو و همین یک بار رخ داده باشد. این یک جریان است که اتفاقاً در ورزش و فضاهای ورزشی نیز نمونه‌هایش کم‌شمار نیست. باشگاه‌ها باید در مقابل چنین اتفاقاتی فوق‌العاده حساس باشند و واکنش‌هایی دقیق داشته باشند.
