نشئه‌خوری پای بساط «زخم کاری» و خطوط قرمزی که برای عده‌ای کمرنگ می‌شوند!
پولاد امین، شهروند| «زخم کاری»، نخستین سریال محمدحسین مهدویان در شبکه نمایش خانگی که در قسمت اول توانسته بود نگاه بسیاری از مخاطبان سریال‌های پلتفرم‌های عرضه آنلاین محصولات تصویری را به خود جلب کند، در قسمت دوم نیز بحث‌انگیز شده است. با این تفاوت که برعکس قسمت اول که به دلیل قدرت و قوت سریال در داستان‌پردازی و تفاوت‌های آشکار و نهانش با دیگر محصولات شبکه نمایش خانگی مورد توجه قرار گرفته بود، قسمت جدید این سریال را عوامل و عناصر حاشیه‌ای و غیرهنری و غیرسینمایی در فضای مجازی ترند کرده است…
قرمز پررنگ، قرمز کمرنگ
سریال «زخم کاری» در قسمت دوم خود به دلیل نمایش یک سکانس باجزئیات از تریاک‌کشی کاراکترهای داستان بحث‌انگیز و حاشیه‌ساز شده است.
این سکانس که بدون درج هیچ گونه هشدار سنی نه‌تنها برای کودکان، که برای نوجوانان نیز، که شرط اول پخش چنین سکانس‌هایی است، به نمایش درآمده؛ یک بار دیگر در فضای مجازی بحث‌هایی درباره آزادی گروهی از فیلمسازان خودی در عبور از خطوطی که برای دیگر هنرمندان به شدت قرمز هستند، به وجود آورده است. در حقیقت اعتراض و انتقاد منتقدان نه به عبور مهدویان از خطوط قرمز، بلکه به این است که مهدویان و فیلمسازانی مانند مهدویان که مورد حمایت و تایید نهادهای رسمی فرهنگی و غیر فرهنگی هستند، فرصت و توان عبور از خطوطی را دارند که پیش پای فیلمسازان مستقل به شکل موانعی بلند قد علم می‌کنند و مانع حرکت‌شان می‌شوند. دوگانگی بزرگی که به واسطه بهره‌مندی شماری از فیلمسازان از آزادی انتقاد و نمایش ممنوعات فرصت مناسبی برای نهادهای رسمی برای برکشیدن و بالا بردن فیلمسازان خودی- مانند مهدویان و حاتمی‌کیا و ده‌نمکی- ایجاد می‌کند…
واکنش مردمی
آزادی مهدویان در نمایش تصاویری که می‌توانست فیلم و سریال فیلمساز دیگری را به یک اثر توقیفی تبدیل کند، با واکنش کاربران فضای مجازی مواجه شده و بسیاری این را ادامه روند برکشیدن و بالا بردن و باز کردن مسیر فیلمساز محبوب سازمان اوج خوانده‌اند.
کاربری در این زمینه نوشته: «حیف استعدادی مثل مهدویان که اینقدر زود با واردشدن به مسیری اشتباه حروم شد.»
کاربر دیگری نیز با انتشار تصویری از سکانس باجزئیات تریاک‌کشی در سریال تازه محمدحسین مهدویان؛ مواردی را که سریال «زخم کاری» از خطوطی که برای دیگر سریال‌ها قرمز پررنگ هستند، عبور کرده، مرور کرده است: «قسمت اول سریال با جواد عزتی (مالکی) در وان حمام شروع شد و حالا افتتاحیه قسمت دوم سریال نیز بساط تریاک‌کشی سیاوش طهمورث (ریزآبادی) و رفقاست. در ادامه سریال هم گاه و بیگاه شاهد سیگارکشی بازیگران مختلف از جواد عزتی تا مهدی زمین‌پرداز و سعید چنگیزیان بودیم. یک سکانس سیگارکشی کامل هم در اواخر قسمت دوم به سیگارکشی رعنا آزادی‌ور حین وقوع قتل می‌پردازد!! همچنین در بخشی از قسمت دوم سریال نیز جواد عزتی و سیاوش طهمورث درباره تهیه جنس خوب (لابد تریاک) حرف می‌زنند که شنونده آن رعنا آزادی‌ور است با چشمانی اغواگر و تأکید دوربین بر ساپورت ایشان. سکانس‌هایی که البته به ذات خود اشکالی ندارند، اما آیا در آثار فیلمسازان دیگر به غیر از مهدویان و همفکرانش هم می‌شود مشابه‌شان را دید؟»
شماری از کاربران هم به تأثیرات منفی این سیاست‌های دوگانه بر کار خود فیلمسازان منتفع از این دوگانگی اشاراتی کرده‌اند. از جمله کاربری که گفته: «اگر دقت کنید به سکانس آمدن دختربچه کولی و بعد آن را مقایسه کنید با شکل پردازش این فصل در خود کتاب بیست زخم کاری؛ متوجه میزان تنبلی و بی‌ذوقی فیلمساز سابقا بااستعداد این سریال می‌شوید که انگار دیگر انگیزه‌ای برای پی گرفتن این رقابت تعیین‌تکلیف‌شده ندارد!»
اما برخی نیز بر این باورند که «زخم کاری» و کارگردانش حتی به‌رغم بهره‌گیری از حمایت‌های گوناگون نیز از حداقل استانداردهای یک سریال قابل قبول بی‌بهره‌اند. از جمله کاربری که گفته: «مهدویان با شیک‌کردن و آراستن جلوی کادر در پی پوشاندن ضعف عمیق خود در شناخت درام و سینماست.
از چند صحنه از سریال که دیده‌ام مشخص است که زخم کاری برداشتی کور و کر از شکسپیر است، با دیالوگ‌های شعاری و گل‌درشت که کارگردان کوشیده این ضعف یا به عبارت بهتر گنگ و کری سریالش را با موسیقی بی‌هویت بپوشاند. در واقع مهدویان مصداق درست فیلمسازی است که با حمایت ارگان‌ها بولد شده و چون حد تحویل گرفتنش فیک و قلابی است، کارش هم درنهایت عجیب‌وغریب می‌شود»…
