روزنامه وطن امروز
1400/05/04
کیمیاگری وارونه
محمد رشوند: چه کسی بازنده واقعی این بازی است؟ ناهید کیانی تکواندوکار تیم ملی ایران یا کیمیا علیزاده، نماینده تیم پناهندگان المپیک؟ حقیقتش ایجاد دوقطبی در این بین، بازی ۲ سر باخت همه ماست، در این همه، کیمیا هم وجود دارد. او بدون هیچ دلیل روشن و مشخصی، خواست دیگر برای کشورش مسابقه ندهد. با پرچم پناهندگان رو در روی ناهید کیانی قرار گرفت و در ظاهر مسابقه اول را برد اما در ادامه با باخت در بازی نیمه‌نهایی برابر ورزشکار ترکیه‌ای دستش از رسیدن به مدال کوتاه ماند. همان دختری که 5 سال قبل در ریو سوم شد و نامش برسر زبان‌ها افتاد بنا به مسیر غلطی که رفت عوض ترقی و رسیدن به مدال بهتر، حالا خودش را از رفتن روی سکو محروم می‌کند. این همه واقعیت است. علیزاده مسیر را اشتباه رفت. هم تکواندوی ایران را از مدال محروم کرد هم خودش را. اما هنوز هیچ چیز به پایان نرسیده. هیچ ورزشکاری با ایستادن مقابل کشورش به هیچ جایی نرسیده و کیمیا هم از این قاعده مستثنا نیست. پل‌های پشت سر هنوز خراب نشده است. او با یک تصمیم عقلانی و درست می‌تواند باز هم کیمیای ورزش ایران باشد. جایی که یک ملت همانند مسابقات ریو در 5 سال قبل، با جان و دل برایش دعا کردند چرا که او را یکی از خودِ خودشان می‌دانستند. جای علیزاده اینجاست. در قلب کشورش. در قلب مردم کشورش. پناهنده شدن برای افرادی است که جایی در کشورشان ندارند یا کشورشان در موقعیت جنگی است. آیا براستی این موارد درباره کیمیا صدق می‌کند؟ آن عینک سیاسی‌کاری را بردارید و انصافا حقیقت را ببینید و نظاره کنید. چه فشاری روی او اینجا بود که حالا از آن رها شده؟ غیر از این است که همه بیلبوردهای ما پر شده بود از نام و عکسش؟ غیر از این بود که رئیس‌جمهور بارها ستایشش کرد؟ غیر از این بود که با برنزش، طلایی برخورد کردند و همه جوره هوایش را برای آینده داشتند؟ این شکست و ناکامی بیشتر از اینکه برای تکواندوی ایران باشد، برای مهره‌ای است که این کشور سال‌ها برایش سرمایه‌گذاری کرد و هنگام گرفتن محصول، متاسفانه یک تصمیم غلط شخصی، همه چیز را سر بزنگاه مهم نابود کرد. اما فردا برای اوست؛ اگر بازگردد به همان راهی که بیراهه را بر آن ترجیح داده است. مسیر برای او باز است. جای او همینجاست. این کشور آنقدر پتانسیل دارد که قطعا از بین دختران فردایش کیمیایی دیگر چهره میشود اما واکنش ما برابر یک تصمیم غلط نباید شبیه او باشد. هنوز مسیر بازگشت باز است. ناکامی توکیو باید برای او درس عبرتی باشد که از راه غیرسالم نمی‌شود حتی در ظاهر به موفقیت رسید. هنوز مردم ایران و جهان او را با مدال برنز 2016 ریو برای زنان ایران به یاد می‌آورند. او هنوز ریشه‌اش در این آب و خاک است. اگر آن دور‌برگردان مقابل چشمش را ببیند. اگر پرچمش و وطنش را ببیند.
