امید ورزش به انتخاب درست رئیس‌جمهور

پایان یافتن المپیک همزمان شد با شروع کار دولت جدید در کشور، آنچه در المپیک به نمایش درآمد و دیده شد، کارنامه ورزش ایران بود در امتحان بزرگ‌ترین آوردگاه ورزش جهان. کارنامه‌ای با نمرات نه‌چندان دلچسب که به‌رغم حرف‌ها و اظهارات پرطمطراق مسئولان ورزش نشان از پسرفت ورزش کشور در چهار سال گذشته داشت.
المپیک تمام شد و همزمان دوران مدیریت مسئولانی که برای توکیو برنامه‌ریزی کرده بودند هم به پایان رسید و حال در شروع راهی تازه هستیم. این روز‌ها همه منتظر رونمایی از کابینه دولت سیزدهم در مجلس و اخذ رأی اعتماد از نمایندگان مردم هستند و یکی از این وزرا، وزیر ورزش و جوانان است.
بدون هیچ تردیدی نقش وزیر ورزش در پیشبرد اهداف ورزش حرفه‌ای، قهرمانی و همگانی نقشی مهم و تأثیر‌گذار است، مسئله‌ای که باعث می‌شود اهمیت سپردن سکان هدایت و برنامه‌ریزی برای این وزارتخانه به یک شخص کاربلد، متعهد و دلسوز دوچندان شود، چراکه اهمیت آن اگر وزارتخانه‌های سیاسی و اقتصادی بیشتر نباشد، کمتر هم نیست. لازم به ذکر است که در اوج مشکلات و تحریم‌های سیاسی و اقتصادی کشور این ورزش و جوانان ورزشکار ایران بودند که پرچم کشور را در میادین بین‌المللی به اهتزاز درآوردند و برای ایران افتخار‌آفرینی کردند.
آنچه مشخص است، ورزش در دوران دولت تدبیر و امید نه تدبیر داشت و نه امید تا کار به جایی برسد که حسرت المپیک ۲۰۱۲ لندن را بخوریم، در حالی که با همان قهرمانان و بیشتر از آن‌ها در دو المپیک ریو و توکیو چندان موفق نبودیم. حالا، اما انتظار می‌رود که کار دست کاردان بیفتد و یک انتخاب درست از سوی رئیس‌جمهور برای وزارت ورزش صورت گیرد. انتخابی که بتواند ورزش کشور را از رکود و رخوت نجات دهد و دوباره سرپا کند. تردیدی نیست که لابی‌های پیدا و پنهان سعی می‌کنند هر طور شده گزینه‌های مد نظر خود را تحمیل کنند که این جای نگرانی زیادی دارد و می‌طلبد که هم رئیس‌جمهور و هم نزدیکان متعهد او تشخیص دهند که چگونه باید انتخاب کنند تا کار به دست نااهل و ناکارآمد نیفتد.


این روز‌ها و درآستانه معرفی اعضای کابینه نام‌های زیادی شنیده می‌شود برای تصدی پست وزارت ورزش، نام‌هایی که از شنیدن برخی از آن‌ها تعجب می‌کنیم که چگونه با کارنامه‌ای روشن، ضعیف و بد باز هم جلودار تحویل گرفتن پست مهمی، چون وزارت هستند. البته تعجب می‌کنیم از انتخاب دولتی که قرار است تحول ایجاد کند در تمام زمینه‌ها، اما تا جایی که ما می‌دانیم با این آدم‌ها نه‌تن‌ها تحولی در ورزش کشور رخ نمی‌دهد، بلکه با یک عقبگرد آشکار دوباره در همان مسیر بی‌تدبیری و ناامیدی قدم خواهیم گذاشت.
انتخاب درست وزیر برای ورزش اولین خواسته جامعه بزرگ ورزش و جوانان کشور از رئیس‌جمهور و متعاقب آن نمایندگان مجلس است. انتخابی که می‌تواند سرمنشأ تحول در ورزش کشور و کمیته ملی المپیک باشد. انتخابی که امیدواریم به دور از هرگونه سهم‌خواهی‌های سیاسی و جناحی صورت گیرد تا سکان هدایت ورزش کشور به دست کسی بیفتد که اولاً برای رشد ورزش برنامه داشته باشد و ثانیاً با دلسوزی برای ورزش از تمام ظرفیت‌های آن برای پیشرفت و ارتقای جوانان کشور در این عرصه مهم و تأثیر‌گذار استفاده کند.
ورزش کشور حالا بعد از المپیک تنها یک امید دارد و آن اینکه رئیس‌جمهور با یک انتخاب درست امید را دوباره در ورزش و ورزشکاران زنده کند.