۷۰۹ نفر در دهانه گور!

امید مافی‪-‬ یکی از همین روزهای شهریوری ۷۰۹ نفر در جایی تنگ و تاریک به خواب ابدی فرو می‌روند تا کرونا بار دیگر روی کریه و بی‌رحم خود را نشانمان بدهد و زندگی به موسیقی شومی بدل گردد که ما را تا دهانه گور بدرقه خواهد کرد.
بدتر از این نمی‌شود.تلخ‌تر از این امکان ندارد.هر روز با آمارهای دهشتناک،سر از دالان‌های وحشتناک در می‌آوریم و مستاصل‌تر و ناتوان‌تر از همیشه به این می‌اندیشیم که بازی هولناک مرگ و زندگی تا کی ادامه دارد و اصلا آیا روزی از راه خواهد رسید که مرگ این عجوزه داغ افکن کمی دلش برایمان تنگ شود؟
مدت هاست که کرونای نفرین شده مرگ را دور سرمان می‌چرخاند و در این بلبشو گوشمان از وعده‌های پوشالی پر است.وعده‌هایی که بی‌ثمر مانده تا تنابندگان این خاک به آغوش نیستی پناه برند و هر روز و هر ساعت بوی الرحمن روی
جامه هایشان بنشیند.


حالا پنج هزار پزشک ایرانی با استدعا و تمنا خواستار واردات روزافزون واکسن‌های خارجی شده‌اند تا شاید تراژدی ته بگیرد و بالاترین آمار مرگ و میر بیش از آنچه هست یقه مان را نگیرد و ایران در روزهای سترون، لژنشین جدول مرگ‌های کرونایی لقب نگیرد.
هنوز اما همه چیز در ابهام است و کمتر مسئولی تن به پاسخگویی می‌دهد.هنوز دست‌ها به سوی آسمان بلند است،نه برای چیدن ستاره که برای کاشتن زندگی در فراخنای مرگ و برای لمس تاریک‌ترین گوشه شب به وقت این مرز پرگهر.
به واژه‌ها تهمت نزنیم.۷۰۹ نفر دیگر با هزار و یک امید و آرزو رو به قبله دراز شدند و قصه زندگی شان به پایان رسید تا آه از نهاد صدها خانواده سوگوار برخیزد و زوال چنگال تیزش را در پهلوی مردمان ایران زمین فرو برد.
کاش دولتمردان قبلی تنها به نامه و تضرع و زاری متوسل نمی‌شدند.کاش دولتمردان جدید وعده سر خرمن ندهند و از حفظ جان بازماندگان سخن بگویند تا در نهایت نومیدی، بذر امید کمی بارور شود و در این روزهای سیاه باور کنیم آغوش زمین هنوز به روی زندگان باز است و دنیا از فرط اندوه همه چیز خود را در کارزار آرزوهای کال رها نکرده است.
کمک.کمک.فریادرسی اگر هست پا پیش بگذارد و پیش از آنکه قشون بیشتری آویزان میان مرگ و زندگی مرثیه‌های خداحافظی را بر لب بنشانند نسخه‌ای بپیچد.لج بازی و انفعال و پناه بردن به وعده‌های هیچ و پوچ دردی را دوا نمی‌کند‌.اگر قرار است ایران دگمه‌ها را از تن مام میهن درنیاورد باید آستین بالا زد و همقد غم‌هایی شد که انتهایی ندارند و روزها و شب هایمان را به دوزخی شعله ور بدل کرده اند.وای بر ما.