استعدادیابی حلقه مفقوده ورزش قهرمانی

وقتی به کارنامه موفق و پربار کشور‌های جهان در ورزش نگاه می‌کنیم، می‌توانیم نقش پررنگ استعدادیابی در کسب این موفقیت‌ها را به‌وضوح مشاهده کنیم. موضوعی که در تمام طول سال‌هایی که از ورزش ایران می‌گذرد همیشه مغفول مانده و کمتر کسی پیدا شده که به آن توجه کند یا اگر هم به آن توجه شده صرفاً در مقطعی کوتاه و کاملاً شعاری و بدون برنامه‌ریزی بوده است.
قهرمانان و مدال‌آوران ورزش جهان از طریق استعدادیابی کشف می‌شوند و این استعدادیابی برخلاف آنچه ما تصور داریم روندی است که نه از تیم‌های نوجوانان و جوانان، بلکه با کشف استعداد‌ها در آموزشگاه‌ها، مدارس و حتی محلات صورت می‌گیرد. درست آنچه مدیران ورزش توجهی به آن ندارند و هیچ برنامه مشخص و مدونی هم نمی‌توان در ورزش ایران برای آن پیدا کرد.
استعداد‌های ورزشی را باید از میان دانش‌آموزان پیدا کرد و مطابق با هر استعدادی که در آن‌ها وجود دارد، آنان را در اختیار فدراسیون‌های ورزشی و مربیان کاربلد گذاشت تا در قالب تیم‌های نونهالان و نوجوانان پرورش یابند و بتوانند آینده ورزش قهرمانی کشور را تضمین کنند. اهمیت ورزش آموزشگاه‌ها و ورزش دانش‌آموزی به حدی برای کشور‌های مطرح ورزش دنیا بالاست که همواره تیم‌هایی خاص متشکل از مربیان و مدیران کاربلد با حضور در مراکز آموزشی به شناسایی استعداد‌ها اقدام می‌کنند. این موضوع مربوط به زمان خاصی هم نمی‌شود و این استعداد‌ها به محض شناسایی در اختیار فدراسیون‌ها قرار می‌گیرند و برای حضور در تیم‌های ملی آماده می‌شوند.
نکته قابل تأمل در بحث استعدادیابی اینکه با مشخص شدن استعداد هر ورزشکار اجازه پرداختن به ورزش‌های دیگر و از دست رفتن فرصت گرفته می‌شود و تمام تمرکز روی پرورش استعداد کشف شده در همان مسیر مشخص شده گذاشته می‌شود. بدین ترتیب استعداد مورد نظر به درستی پرورش می‌یابد و به موقع در تمام رده‌های سنی به موفقیت می‌رسد و این روند همچنان ادامه پیدا می‌کند.


استعدادیابی همان حلقه گمشده ورزش کشور ماست. متأسفانه آنچه در کشور دیده می‌شود کوچک‌ترین شباهتی به این پروسه نداشته و ندارد و جا دارد که در شروع کار دولت جدید و وزیر ورزش تازه وارد گود شده توجه مسئولان ورزش را باز هم به این مسئله مهم و تأثیر‌گذار در آینده ورزش جلب کنیم. چنانچه استعدادیابی که امروز دغدغه اصلی تمام پیشکسوتان و قهرمانان گذشته و حال ورزش کشور است جدی گرفته شود و به درستی برای آن برنامه‌ریزی شود آن وقت است که می‌توان به آینده ورزش امیدوار بود.
فراموش نکنیم که در سال‌های گذشته همواره روی پایگاه‌های استعدادیابی ورزش بسیج تأکید شده و امروز هم این پایگاه‌ها می‌توانند مؤثر باشند. با وجود این کار اصلی را باید از مدارس و آموزشگاه‌ها شروع کرد، جایی که امروز زنگ خطر برای نسل آینده از آن به صدا درآمده است، یعنی «دانش‌آموزان چاق». بدون هیچ شکی اگر سیستم استعدادیابی ورزش درست کار کند و به موقع وارد عمل شود، می‌تواند هم جلوی این روند خطرناک را بگیرد و هم اینکه آینده ورزش قهرمانی کشور را تضمین کند. دانش‌آموز اگر متوجه شود که فعالیت‌های ورزشی‌اش مورد رصد واقع می‌شود بدون هیچ شکی با تلاش و امید بیشتری فعالیت می‌کند و آن وقت است که می‌توان از این معدن بزرگ گوهر‌های درخشانی را بیرون آورد که مایه عزت و سرافرازی ورزش کشور و نام ایران باشند.