لزوم حمایت از مقاومت پنجشیر

خدایار سعیدوزیر‪-‬ در حالی که افغانستان با چیزی شبیه برنامه از پیش تعیین شده به طالبان تحویل داده شد و تقریبا جنگی میان این گروه و ارتش افغانستان رخ نداد،
بیش از سه هفته است که پنجشیر، این یگانه چراغ مقاومت در افغانستان روشن است و همچنان نیز علی‌رغم همه مشکلات به مقاومت خود ادامه می‌دهد. این درحالیست که شاهد تحرکات علنی پاکستان و ترکیه در افغانستان هستیم و این مداخله با حضور فرمانده اطلاعات ارتش پاکستان و همراهانش در کابل وضوحی غیرقابل انکار یافته است که چشم هر انسان با حسن‌نیتی را بر توطئه‌ای که برای قوم‌زدایی اقوام ایرانی‌تبار افغانستان در شمال این کشور درحال وقوع است بینا می‌کند.
در این میان ترکیه در حال تلاش برای ایجاد اتحادهای منطقه‌ای و گسترش حوزه نفوذ خود به منطقه آسیاپاسیفیک از طریق همکاری راهبردی با پاکستان و حضور نظامی در افغانستان از طریق همکاری با طالبان است که این حضور مقدمه نفوذ در منطقه آسیای میانه است. یعنی منطقه‌ای که به لحاظ فرهنگی و تاریخی، در زمره ایران فرهنگی و جزئی از منطقه نفوذ ایران است که این امر می‌تواند تعارضاتی را فی مابین دو کشور در چشم‌انداز راهبردی آن‌ها ایجاد کند که پیشگیری از چنین رخدادی مستلزم تحرک جدی دیپلماتیک ایران در کنار ایجاد پیوندهای اقتصادی و در عین حال یادآوری ضعف‌های داخلی ترکیه برای برداشتن چنین گام‌های بلندی، فراتر از ظرفیت این کشور به آن است.
طالبان به عنوان یک گروه قومگرای افراطی که حتی طالب‌های دیگر اقوام


از جمله طالبان بدخشانی را نیز درمیان خود نمی‌پذیرد و امروز شاهد جدایی آن‌ها
از طالبان هستیم، در میان خود نیز دچار فرقه‌گرایی متعدد است که نمونه بارز آن را در درگیری‌های فرقه حقانی با جناح ملاعبدالغنی برادر شاهدیم که
نشات گرفته از اختلاف درون قوم پشتون است. قوم پشتون متشکل از دوشاخه غلجایی و درانی، همواره بر سر قدرت در کشمکش و نبرد بوده و هستند و هریک سعی کرده خود را به یکی از دول پاکستان و قطر متصل کرده و حمایت آن‌ها را جلب نمایند و در این میان برای کسب قدرت از هیچ همکاری حتی با گروه‌های تروریستی نیز فروگذار نیستند. این بدان معناست که قدرت مطلق طالبان در افغانستان همواره خطری بالقوه برای صلح و امنیت این منطقه است که با اراده قدرت‌های فرامنطقه‌ای که افغانستان را تقدیم طالبان کردند می‌تواند به خطری بالفعل بدل شود.
وجود جبهه‌ای برای مقاومت در برابر طالبان که این گروه خود را یکه‌تاز افغانستان نداند و حداقل شمشیری را بالای سر خود حس کند تا به اقوال و تعهدات خویش پایبند بماند، شاید قوی‌ترین ضمانت اجرا برای حفظ صلح و امنیت در منطقه و جلوگیری از نقض عهدهای این گروه باشد که امروز این شمشیر، جبهه مقاومت افغانستان در پنجشیر است و حفظ آن مستلزم حمایت از آن به عنوان نمایندگان پارسی‌زبانان افغانستان و اقوام ایرانی‌تبار این کشور است. به خصوص که نباید از وجود فرقه‌ها و گروهک‌های تندرو در میان طالبان غافل بود که چنانچه بتوانند افراد ظاهرا میانه‌روی این گروه را کنار زده و قدرت را قبضه کنند، چندان نمی‌توان خوشبین بود که همچنان به تعهدات و قول‌های اسلافشان پایبند بمانند.