روزنامه آرمان ملی
1400/06/20
چگونه به پنجشیر برویم!
مجید ابهری آسیب شناس افغانستان به‌عنوان یک کشور همسایه، پیوند‌های دینی، فرهنگی، اقتصادی و قومی با مردم ما دارد. از زمان تهاجم روسها به این کشور، در درد و رنج مردم زجر کشیده افغانستان، شریک و همدرد غم‌هایشان بوده‌ایم و همواره آنها ایران را وطن دوم خویش می‌دانند. مهاجران افغان، سال‌های طولانی مهمان ما بوده‌اند و ما از هیچ کمکی به آنها دریغ نشده است. هرچند که گاهی این موضوع از حالت عادی خارج شده و به یک بحران در شهرها تبدیل شده است، اما درمجموع حضور کارگران زحمتکش افغان در مزارع، کارخانجات و برخی از مشاغل سخت، کمک بزرگی به مردم و اقتصاد ایران بوده است. تعدادی از افغان‌ها که از سازمان‌های جاسوسی و بیگانه دستور می‌گرفتند، ماموریت داشتند که چهره این قوم شریف و زحمتکش را خدشه‌دار نمایند و در این راه، اقدام به سرقت‌های خشن، تجاوز و قتل می‌کردند که موجب بدبینی اقشار مختلف شده اما در کل برروی مهمان‌نوازی و محبت مردم ما اثری نگذاشت. بی‌شک مردم ما به‌خوبی فرق میان مزدوران و ماموران سازمان‌های تروریستی را می‌دانند. در این سال‌ها پیوند‌های خانوادگی یعنی ازدواج بین دختران ایرانی ومردان افغان و برعکس، تار و پود تنیده از عاطفه میان دو قوم را به‌وجود آورد و حتی در سخت‌ترین شرایط تحریم‌های اروپا و آمریکا، مردم افغان درکنار ایرانیان زندگی می‌کردند، درحالی‌که حضور بیش از چهار میلیون مهاجر افغان در کشور ما دشواری‌های متعددی خلق می‌کرد، ازجمله بسیاری از مهاجران فاقد هرگونه سند و مدرک هویتی و شغلی بودند که همین موضوع اشتغال و تحصیل قانونی آنهارا دشوار و بلکه غیر ممکن می‌ساخت، اما دارندگان اوراق یاد شده مسیرهای ممکن را در تحصیل و اشتغال به راحت‌ترین شکل ممکن طی کرده و می‌کنند. در این شرایط و در آخرین بروز جنگ داخلی در کشور همسایه، وقتی دولت و مسئولان افغانستان، مردم را تنها گذاشته و کشورشان را ترک کردند، میلیارد‌ها دلار تسلیحات مدرن (از جنگنده‌ها و هلیکوپتر‌های مدرن تا سلاح‌های نیمه سنگین و سبک) در کشور بجا ماند و تحویل طالبان شد. سوابق ذهنی طالبان، در میان مردم جهان فضای وحشت و ترور خلق کرده و راه‌های برقراری ارتباطات دوستانه را مسدود نموده است. ارتش و تسلیحات مدرن به‌عنوان ارث آمریکا به طالبان رسید و مردم افغانستان تنها و با دست خالی با طالبان، تنها ماندند. در این شرایط تعدادی از هموطنان ما عمدا یا سهوا درخواست کمک‌رسانی به پنجشیر را داشتند، درحالی‌که آرزوی طالبان و حامیان آنها دخالت نظامی ایران در این جنگ بوده و هست. پنجشیر دره‌ای عمیق بین کوه‌های سربه‌فلک کشیده است و تنها سه معبر عبور برای آن وجود دارد که هر سه نیز توسط طالبان مسدود و تحت کنترل شدید است. در این میان، از راه‌های هوایی نیز کمک رسانی دشوار و تقریبا غیر ممکن و فقط حمایت دیپلماتیک و کمک‌های انسان دوستانه تا حدودی مقدور است. اما کسانی‌که شعارهای حمایت از پنجشیر می‌دهند، باید خودشان در ابتدای صف حرکت کنند و ما دنبال‌شان حرکت خواهیم کرد. برکسی پوشیده نیست که این‌گونه کنار ایستادن و فرمان حملــه صادر کــردن کار دشواری نیست و ابعاد انسانی و سیاسی آن باید مورد تحلیل قرار گیرند. در شرایط اقتصادی ایران و کولاک کرونا چگونه می‌توانیم به پنجشیر کمک کنیم؟ و به غیر از کمک‌های دیپلماتیک در مجامع جهانی، کمک‌های نظامی به این مبارزین برای ما بسیار گران تمام خواهد شد، بنابراین سخنان احساسی و از سر ضعف اطلاعات فقط کشور را با امواج ویرانگر مواجه خواهد ساخت. کسانی‌که برای خودشیرینی یا ایجاد فضای دشوار برای کشور شعار«یاری نظامی به افغانستان» می‌دهند، روش‌ها و راه‌های کمک را نیز بیان نمایند و نسخه بی‌دارو ننویسند. در این میان، پاکستان حدود ۶۰ کیلومتر از مرزخود با کشور ما را حصارکشی کرده و کارش ادامه دارد. ترکیه دیوارهای بلندی در مرز خود با ایران ایجاد نموده است، واقعا علت این حصاربندی‌ها جلوگیری از هجوم مهاجران است؟ یا برای آینده‌ای نه‌چندان دور آماده می‌شوند؟
سایر اخبار این روزنامه
دو گـام بـه پـيش
برخی ناراضيان را تشويق می‌كنند به مهاجرت
استانداري را با پادگان اشتباه نگیرید
مشایی در زندان است یا هنوز در شمال؟
مصوبه مجلس دست این دولت را هم بسته است
تقويت «ائتلاف شمال» طالبان را سر عقل مي‌آورد
فاصله 30 میلیارد دلاری زمستان تا کلید برق
عملا مردم وام مي‌دهند؛ نه شما
نقض حقوق روزنامه نگاران در افغانستان
چگونه به پنجشیر برویم!
تاثیر کرونا بر عملکرد سمن‌ها
سناریوهای اقتصادی پیش رو ی دولت
وابستگی آینده تولید نفت به برجام
