معاصرسازی آثار هنری بومی -محلی

جعفر بای‪-‬ آثار هنری بومی و محلی به جا مانده از گذشتگان نیازمند یک بازآفرینی، بازسازی و معاصرسازی هستند تا بدین وسیله به نسل جوان معرفی شوند. هنر بومی و محلی اقوام که از سرمایه‌های قدرتمند و بی‌بدیل جوامع بشری محسوب می‌شود باید توسط هنرمندان جوان روز به روز تقویت گشته و با تولیدات جدید بر عظمت آنان افزوده شود. باید شرایطی فراهم شود که نسل جدید از طریق آفرینش‌های آثار نوین با ارزش‌های والای انواع این هنرها آشنا شوند. در چنین حالتی ارتباط معنا داری بین هنر مورد نظر و علاقه مندان به آن هنر فراهم می‌گردد. اولا زمینه آشنایی همه جانبه هنرجویان را با ابعاد و ارکان آن هنرها مهیا می‌سازد و ارتباط مستحم ارگانیکی که از قوی‌ترین نوع ارتباطات می‌باشد را ایجاد می‌کند. اگر از طریق مطالعات نظری این آگاهی‌ها کسب شوند ارتباط به صورت مکانیکی خواهد بود که نمی‌تواند همه احساسات و عواطف هنرجویان را درگیر نموده و بستر تولیدات آثار فاخر نوینی را در پی داشته باشد. یکی از مشکلات اساسی در این زمینه میراثی کردن هنرهای بومی و محلی است که گویا نباید به آثار موجود چیزی اضافه نمود. همه تلاش‌ها باید صرفا برای حفظ و مانایی آثار به جا مانده از گذشتگان صرف شود. در حالی که اگر این هنرها پویایی خویش را از قالب یک اثر صرفا میراثی خارج کنند و به عنوان آثار زنده و موجود در زمان حال مورد توجه قرار گیرند، قطعا انگیزه بیشتری برای تولید آثار جدید فراهم می‌گردد و هنر آموزان با علاقه وافری آن‌ها را از قالب تاریخ بیرون کشیده و با فراگیری دقیق آن‌ها را به رشد، توسعه و تعالی خواهند رساند. این هنرها که پاسخگوی نیازهای همه گروه‌های سنی می‌باشند به گونه‌ای وانمود گشته‌اند که متعلق به تاریخ و گروه‌های سنی سالمندان تعلق دارند. باید آن‌ها را از حصار زمان خارج کرد و به تمام گروه‌های سنی تسری داد و با معاصرسازی آن‌ها حس و حال جدیدی به آن‌ها بخشید. باید با به روزآوری کردن آن‌ها غبار دوران را از آن‌ها زدود. با گذر زمان آنان در پرده فراموشی قرار گرفته‌اند و با میراثی کردن آنان، این آثار را تاریخی کرده و شرایطی ایجاد می‌شود که گویا نباید به هیبت آن‌ها چیزی افزود در حالی که جوانان با استعداد می‌توانند با فراگیری و آشنایی، خلاقیت‌های خویش را به کار بسته و بر زیبایی‌های این هنر بیافزایند.