روزنامه جوان
1400/06/24
ورزش مدارس، اهمیتی که درک نمی‌شود!
ورزش دانش‌آموزی مقوله‌ای است مهم و سودمند که اگر به آن توجه شود شاهد تحولی اساسی در ورزش کشور خواهیم بود. اما مشکل اینجاست که این مقوله سال‌هاست مغفول مانده و مدیران و مسئولان فقط و فقط شعار می‌دهند و درکی از آن ندارند.وقتی هر چهار سال یک‌بار منتظریم بازی‌های المپیک شروع شود و شاهد درخشش ورزشکارانمان باشیم، کمتر کسی حواسش به این است که فلان قهرمان و فلان مدال‌آور چطور به این جایگاه رسیده و در بین بهترین‌های جهان قدعلم کرده است. مدیران ارشد ورزش همه نگاه‌شان به رنگ مدال قهرمانانمان است تا آن را به کارنامه ناموفق خود اضافه کنند و از موفقیت مدال‌آورانمان در آوردگاه‌های بزرگ به نفع خود بهره ببرند. در حالی که هیچ قهرمانی یک‌شبه ره ۱۰۰ ساله را نرفته و بعد از سال‌ها ممارست، سرمایه‌گذاری و تلاش شبانه‌روزی یکی از بهترین‌های جهان لقب می‌گیرد. تا زمانی که کار اصولی نشود و بی‌اعتنا از کنار استعداد‌های ناب بگذریم، نباید منتظر شکوفایی نسل جدیدی از مدال‌آوران باشیم و مثل همیشه باید به درخشش همان تک‌ستاره‌های پا به سن گذاشته دل خوش کنیم.
مدارس محلی است برای تجمع دانش‌آموزان در رده‌های سنی مختلف تا علم، دانش و مهارت بیاموزند و آینده کشور را بسازند. حضور همه نونهالان و نوجوانان در محیطی به نام مدرسه بهترین فرصت است تا علاوه بر علم و دانش، توانایی‌های‌شان در زمینه ورزش نیز محک زده شود. بحث استعدادیابی از طریق مدارس و ورزش دانش‌آموزی اهمیت زیادی در سراسر جهان دارد. کشور‌های مدعی و قدرتمند در ورزش قهرمانی نگاه ویژه‌ای به این مقوله دارند تا جایی که با سرمایه‌گذاری وسیع و برنامه‌ریزی بلندمدت و هدفمند از یک دانش‌آموز مستعد، قهرمان جهان و المپیک می‌سازند. دقیقاً به خاطر همین اصل مهم است که ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه در مراسم تجلیل از المپیکی‌های این کشور به مدیران ورزش فرانسه بر توسعه ورزش مدارس تأکید و از آن به عنوان پشتوانه‌سازی برای بازی‌های المپیک یاد کرده است. سه سال دیگر پاریس میزبانی بازی‌های المپیک را برعهده دارد و در این مدت کم هم می‌توان برای استفاده از تمام پتانسیل‌ها کاری کرد.
در عوض مدیران ورزش ما نه برنامه‌ای برای المپیک ۲۰۲۴ دارند و نه برای سال‌های آتی و ورزش ایران چشم‌اندازی ترسیم کرده‌اند. روزگاری وضع بهتر از این بود و بسیاری از نخبه‌های ورزش در رشته‌های مختلف در مدارس و آموزشگاه‌ها شناسایی می‌شدند و به تیم‌های ملی راه پیدا می‌کردند. به لطف کرونا و مجازی شدن تحصیل دست آقایان برای بهانه‌تراشی و فرار از مسئولیت بازتر شده، ولی بی‌توجهی به ورزش دانش‌آموزی مربوط به یکی، دو سال گذشته نیست و در دو دهه اخیر بی‌مهری به این بحث سرعت بیشتری گرفته تا جایی در بسیاری از رشته‌ها با عدم پشتوانه‌سازی و خلأ تغییر نسل مواجه هستیم. طی این سال‌ها وزارت ورزش اگر روی استعدادیابی حرفه‌ای و واقعی تأکید و آن را به زیرمجموعه‌هایش که فدراسیون‌ها هستند ابلاغ می‌کرد، قطعاً نخبه‌های زیادی از دل مدارس بیرون می‌آمدند و در تیم‌ها و رده‌های مختلف به ورزش قهرمانی ادامه می‌دادند. در واقع باید به مدارس به چشم پایگاه‌های استعدادیابی دائمی نگاه کرد، پایگاه‌هایی که می‌توانند شاهد درخشش استعدادهای‌شان در مسابقات کشوری باشند. اما برگزاری تنها چند تورنمنت دانش‌آموزی فایده‌ای نخواهد داشت. استعداد‌های کشف شده باید به سرعت از طرف فدراسیون‌ها شناسایی شوند و در اختیار تیم‌های پایه قرار گیرند تا در مسیر درست پیشرفت قرار بگیرند. نداشتن برنامه‌ای هدفمند و بلندمدت برای به کارگیری پتانسیل‌های دانش‌آموزی، خلأ پشتوانه‌سازی را تشدید خواهد کرد تا جایی که در رشته‌های مدال‌آور نیز با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو خواهیم شد.
سایر اخبار این روزنامه
دفاعی که ایران را قوی کرد
روزنامه اصلاح طلب: ساخت سالانه یک میلیون مسکن شدنی است
فاصله با رهبری یا حمله به، ولی فقیه؟
ساماندهی ۱۰۸۳ گروه جهادی قزوین در قرارگاه مجمع جهادگران
ابلاغ توقف ۲۰۳۰ زمینه‌ساز اجرای سند تحول است
نصرالله: سوخت ایران را با معادله بازدارندگی دریافت کردیم
رئیسی - پوتین دیدار در آینده نزدیک
اژه‌ای: با اقتصاد دولتی به جایی نمی‌رسیم
گپ و گفت معنادار پوتین - اسد در مسکو
میرکاظمی به دنبال ریشه‌کن کردن «خلق پول»
اطلاعات جدیدی به آژانس داده نشده است
ورزش مدارس، اهمیتی که درک نمی‌شود!
بسیج برای ۳۲ میلیون «گیمر» بازی می‌سازد
واکسیناسیون به دهه شصتی‌ها رسید
دفاع محکم از نظام و رهبری در غبار فتنه ۸۸
چرا قاضی‌القضات اقتصاد دولتی و تعاونی را ناکارآمد می‌داند؟
