ادغام دو معاونت شهرداری: فرصت یا تهدید؟

زهره خسروی‪-‬ سرانجام در تاریخ ۱۱ اسفند ۱۳۹۹، لایحه ادغام دو معاونت برنامه‎ توسعه شهری و امور شورا و توسعه منابع انسانی که کلیات آن پیش‌تر به تصویب رسیده بود، سرانجام در تاریخ ۱۱ اسفند ۱۳۹۹، در دستور قرار گرفت و در نهایت با رای موافق اعضای شورای شهر تهران، این دو معاونت ادغام شد و دفتر پایش برنامه‌ها ذیل این معاونت، به تصویب رسید. به باور برخی از موافقان، این لایحه در راستای برنامه سوم شهرداری تهران است که در بهمن ۹۷ به تصویب رسیده است. بر اساس این لایحه شهرداری تهران موظف شده بود حوزه‌های معاونت خود را از ۹ به ۶ معاونت کاهش دهد. از دیگر سو، برخی از موافقان این طرح، ادغام دو معاونت برنامه ریزی، توسعه شهری و امور شورا و توسعه منابع انسانی را با هدف پایان دادن به مسیر غیرقانونی می‌دانند که موجبات ارتقاء انضباط اداری را فراهم خواهد ساخت.
اکنون سوال اینجاست که این لایحه تا چه حد می‌تواند در جهت تامین منافع بخش منابع انسانی شهرداری گام بردارد؟
با نگاهی اجمالی به این طرح می‌توان دریافت حجم بالایی از مسائل پرسنلی در جریان ادغام دو معاونت مغفول خواهد ماند. از دیگر سو، حذف واحد ایثارگران و ایجاد فقط یک پست کارشناس و یک پست مسئول واحد رفاه و ایثارگران، ضمن افزایش فشار کاری واحد کارگزینی در برخی موارد سهوا موجب تضییع حقوق پرسنل ایثارگر و پرسنل شهرداری خواهد شد. این مسئله همچنین سبب ادغام نامناسب جایگاه سازمانی واحد‌های حضور و غیاب و آمار می‌شود که هر کدام شرح وظایف متفاوت از یکدیگر دارند. از دیگر سو، این اقدام همچنین سبب ادغام نامناسب ادارات تشکیلات و آموزش بدون در نظر گرفتن حجم کاری ادارات مذکور وعدم تخصیص پستهای مناسب علیرغم ادغام صورت گرفته خواهد شد و می‌تواند زمینه را برای از بین رفتن انگیزه کاری پرسنل برای شایسته سالاری فراهم آورد. شایان ذکر است تمامی سازمانها یک هدف استراتژیک را با هدف افزایش بهره وری دنبال می‌کنند و دستیابی به این هدف بزرگ به توانایی سازمانی و قابلیت کارکنانش بستگی دارد. بدون شک توانایی پاسخگویی به سوالاتی از جمله اینکه آینده یک سازمان به چه سمتی پیش خواهد رفت؟ چه نوع منابع سرمایه ای، فیزیکی و یا انسانی برای بقاء در آینده مورد نیاز خواهد بود و چگونگی سازماندهی توزیع این منابع،
به چگونگی سازماندهی سرمایه‌های انسانی بستگی دارد.


چراکه سرمایه‌های انسانی، پتانسیل و منابع راه حلهای خلاقانه‌ای را برای مسائل استراتژیک سازمان فراهم می‌آورند.
به عبارت دیگر، سرمایه‌های انسانی به مثابه سرچشمه هستند که برنامه‌ها و محصولات جدید از آن‌ها نشات
می‌گیرند. با توجه به تعاریف فوق می‌توان دریافت که کمترین کار برای حوزه سرمایه‌های انسانی ایجاد یک تشکل واحد و کامل است که در آن به تمامی سرفصلهای مرتبط با نیروی انسانی توجه خاصی شده باشد. در پایان می‌توان گفت: بخش عمده‌ای از مسائلی مانند آموزش، ارزیابی عملکرد، ایمنی و بهداشت، مطالعه حرکت و زمان، برابری فرصتهای استخدام، ایجاد انگیزه برای پرسنل، تولید رقابت و استعدادیابی، با حذف حوزه منابع انسانی در شهرداری تهران و ادغام آن با بخش‌های نامبرده، مغفول خواهد ماند و در نهایت سبب‌عدم دستیابی به بهره وری سازمانی می‌شود که مهمترین هدف اصلی یک سازمان به شمار می‌آید.
امید آن می‌رود با بازنگری در این رویکرد مانع از بین رفتن انگیزه کاری پرسنل با هدف تقویب شایسته سالاری در این سازمان باشیم. در پایان امید آن می‌رود شهرداری تهران و شورای شهر با هدف صیانت از نیروی انسانی و ایجاد انگیره در کارکنان اقداماتی را با هدف حمایت از این قشر مبذول فرمایند.