ضیاء موحد از تازه‌ترین مجموعه شعر خود، «با به اَزِ من» می‌گوید و بیان می‌کند: «اگر کسی شعر من را بخواند و امضای من پای آن نباشد، می‌فهمد شعر من است؛ صدای من در این شعرها شنیده می‌شود.»
این شاعر و پژوهشگر ادبی درخصوص مجموعه شعر جدیدش با عنوان «با به اَزِ من» که به ‌تازگی روانه بازار کتاب شده است، گفت: «تاریخ سرودن شعرها در کتاب مشخص شده است. شعرهای 6 دفتر قبلی که منتشر کردم، به ترتیب تاریخی نبود. اما کاری که در این مجموعه انجام دادم این است که شعرها را به ترتیب تاریخی و پشت‌سر هم قرار دادم، تا اگر تحولی در آنها وجود دارد، خواننده بتواند آنها را ببیند.»
موحد افزود: «شعرهای این مجموعه از سال ۱۳۴۶ تا سال ۱۴۰۰ سروده شده‌اند و آخرین شعر آن، «خرما و خون» است که برای جنوب گفته‌ام.»
او درباره وجه تمایز «با به اَزِ من» با دفترهای شعر قبلی خود نیز بیان کرد: «یکی از تمایزهای آن، زبان است. زبان در شعرهای این دفتر از حالت تصویری صرف خارج شده است. البته شعر من هیچ‌وقت صرف تصویر نبود و این تفاوت کار من با تصویرگرایان غرب است. حتی در غرب هم ازرا پاوند مدتی تصویرگرایی کرد اما بعدها او هم متوجه شد که آدمی باید حرفی هم بزند و گاهی زبان تصویر را رها کند و به بیرون از آن برود. بنابراین در این مجموعه هرچه شعرها پیشتر آمده، زبان تصویر در آنها کمتر شده و شعرهای لایت‌ورس هم آمده است.»