روزنامه جوان
1400/08/18
قدم بعدی مدال المپیک است
بوکسـور‌های ایرانی به دور از هیاهوی ورزش قهرمانی در مسیر موفقیت و درخشش قرار گرفته‌اند و تلاش می‌کنند با تداوم بخشیدن به نتایج درخشان خود دل مردم را شاد و توجه بیشتر مسئولان را به خود جلب کنند. رقابت‌های جهانی بوکس در صربستان آوردگاهی بود که شاگردان علیرضا استکی نمره قبولی گرفتند و یک مدال تاریخی برایمان به ارمغان آوردند. دانیال شه‌بخش همان بوکسور وزن ۶۰ کیلوگرم کشورمان است که با صعود به دیدار نیمه‌نهایی رقابت‌های جهانی روی سکوی سوم جهان ایستاد و نخستین مدال جهانی بوکس ایران را به دست آورد. بوکسور سیستان و بلوچستانی اگرچه به دلیل مصدومیت نتوانست در نیمه‌نهایی به میدان برود، اما حضور مقتدرانه‌اش در رینگ صربستان نتیجه‌ای تاریخی برای ورزش کشورمان به همراه داشت تا پس از نقره آسیا، برنز جهان را هم به کارنامه‌اش اضافه کند.افتخار تیمی
نفر سوم بوکس جهان در گفتگو با «جوان» با فروتنی کسب مدال برنز را حاصل تلاش‌های همه اعضای تیم ملی خواند. دانیال شه‌بخش در ابتدای صحبت‌های خود از رؤیای رفتن روی سکوی جهانی گفت: «با تمام قوا به مسابقات جهانی صربستان رفتیم و تاریخ‌سازی ایران در این مسابقات تیمی بود، نه انفرادی، چراکه تیم ملی کشورمان با ۱۰ بوکسور به این رقابت‌ها اعزام شد و از بین همه نفرات من توانستم به مدال جهانی دست یابم. شبی رؤیایی را پشت سر گذاشتم و از اینکه برای کشورم افتخار آفریدم، خوشحالم. وقتی سهمیه بازی‌های المپیک توکیو را به دست آوردم خیلی‌ها می‌پرسیدند فکر می‌کردی در این بازی‌ها حضور داشته باشی؛ من خواب المپیک و رفتن روی سکوی مسابقات جهانی را می‌دیدم. در واقع هدفمند به صربستان رفته بودم و بدون برنامه‌ریزی نمی‌توان به چنین افتخاری رسید. سه، چهار روز زودتر به محل برگزاری مسابقات اعزام شدیم و هر تایمی که می‌خوابیدم رفتن روی سکوی جهانی را برای خودم مرور می‌کردم. ذهنیت مدال‌آوری و موفقیت را داشتم و می‌دانستم می‌توانم به مدال جهانی دست یابم.»
موفقیت در شلوغ‌ترین وزن
شه‌بخش به حضور مدعیان بی‌شمار در وزن خود اشاره کرد: «۵۱ بوکسور در وزن من شرکت کرده بودند و شلوغ‌ترین وزن تاریخ بوکس را رقم زدند. همه ملی‌پوشان با نیت کسب مدال به صربستان رفتند و هدف‌شان برافراشتن پرچم کشورمان در این رقابت‌ها بود، ولی متأسفانه بقیه بچه‌ها نتوانستند به این مهم دست پیدا کنند. با این حال مدالم حاصل تلاش تیم بود.» نایب‌قهرمان آسیا در حالی نتوانست با حریف ازبکستانی در نیمه‌نهایی مبارزه کند که اصرار زیادی به حضور در این مسابقه به‌رغم مصدومیت شدید داشت: «برای رسیدن به مدال برنز چهار مبارزه انجام دادم، با چهار بوکسور از چهار قاره مختلف. نماینده‌های گامبیا، قرقیزستان، مکزیک و لیتوانی را شکست دادم و در کل بازی‌های سختی را پشت سر گذاشتم. متأسفانه در مبارزه آخر با حریف لیتوانی دچار مصدومیت شدم، درست از همان ناحیه‌ای که در المپیک توکیو آسیب‌دیده بودم. این‌بار پارگی ابرویم شدیدتر و عمیق‌تر از قبل بود. خودم بعد از مسابقه شدت مصدومیتم را درک نمی‌کردم، به همین دلیل به پزشک مسابقات گفتم که فردا مسابقه حساسی دارم و باید بازی کنم. عکس ابروی شکافته شده‌ام را که دیدم، شوکه شدم. پزشک هم نمی‌توانست کاری کند و نمی‌دانست چطور بخیه بزند که مشکلم حل شود. به من گفت اگر دوباره مبارزه کنی با اولین ضربه ابرویت دوباره خونریزی می‌کند. از من اصرار و از دکتر انکار. ابرویم را بخیه زدند، اما به من گفتند که آسیب‌دیدگی در نزدیکی عصب چشمم است و اجازه ندادند مبارزه کنم. قطعاً اگر مسابقه می‌دادم مصدومیتم شدیدتر می‌شد و برای مسابقات آتی نیز مشکلات جدی به وجود می‌آمد. الان شرایطم بهتر است و پیگیر درمان مصدومیتم هستم.»
حمله به پاریس
دانیال شه‌بخش هدف بعدی خود را کسب مدال المپیک عنوان کرد: «قدم بعدی برای من کسب مدال در المپیک پاریس است. بوکس به مدال بازی‌های المپیک نیاز دارد. بوکس ایران با رسیدن به مدال جهانی جایگاه خودش را پیدا کرده و قدرتش را به دنیا نشان داده است. هدف آتی قطعاً المپیک است. بوکسور‌ها همگی جوان و باانگیزه هستند و توانایی این را دارند که روی سکوی المپیک بروند.» این ملی‌پوش اشاره‌ای هم به ناداوری‌ها در مسابقات جهانی داشت: «اوج ناداوری‌ها در مبارزه میثم قشلاقی به وضوح قابل مشاهده بود، به طوری که داوران دو اخطار بی‌مورد به او دادند و باعث و بانی شکست ملی‌پوش‌مان شدند، چراکه اخطار باعث میشود بوکسور از لحاظ روحی به‌هم بریزد. مبارزات من مشکل خاصی از نظر داوری نداشتند و همه مسابقاتم را با اختلاف پیروز شدم تا هیچ حرف و حدیثی باقی نماند.»
نیاز به بازی‌های تدارکاتی
وی در ادامه خواستار توجه هرچه بیشتر مسئولان و فراهم کردن دیدار‌های تدارکاتی قبل از مسابقات مهم شد: «وقت آن رسیده که مسئولان توجه بیشتری به این رشته کنند. بوکس ایران برای پیشرفت هرچه بیشتر به بازی‌های تدارکاتی و مسابقات بیشتر نیاز مبرم دارد. نمی‌توان بدون حضور در دیدار‌های تدارکاتی به تورنمنت‌های رسمی اعزام شد. در المپیک با حریفی از کوبا مواجه شدم که قبل از بازی‌های توکیو، ۲۵۰ مسابقه انجام داده بود، در حالی که من فقط ۱۷ مبارزه داشتم! امیدوارم این مشکل برطرف شود. البته فدراسیون بوکس در حد توان خود شاید هم بیشتر پیگیر این مسائل هست، اما بقیه موارد برای بها دادن به این رشته المپیکی به وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک مربوط میشود. رسیدگی‌ها رضایت‌بخش نبوده که امیدواریم در آینده بهتر شود، به خصوص با آمدن آقای سجادی در وزارت که خود یکی از قهرمانان بوده و انتظار می‌رود وزیر ورزش توجه بیشتری به المپیکی‌ها داشته باشد. مشکلاتمان پابرجاست و قول‌ها عملی نشده است. اولین المپیکی استان سیستان و بلوچستان هستم و قول‌ها و وعده‌های زیادی به من داده‌اند. امیدواریم این وعده‌ها عملی شود.»
توجه به سیستان و بلوچستان
شه‌بخش در پایان صحبت‌هایش ابراز امیدواری کرد استعداد‌ها و نوابغ استانش مورد توجه قرار گیرند: «اینکه من از استان سیستان و بلوچستان به اینجا رسیده‌ام باید بیش از پیش دیده شود، استانی که کمبود‌های زیادی دارد، در عوض استعداد‌ها و نابغه‌های زیادی هم در این خطه هستند که منتظر توجه مسئولانند. باید یک خانه بوکس هم برای سیستان و بلوچستان در نظر گرفته شود تا دانیال شه‌بخش تنها مدال‌آور بوکس این خطه نباشد.»
سایر اخبار این روزنامه
علامت سؤال مقابل عملکرد ستاد عریض و طویل مبارزه با قاچاق
معنایابی تشدید جنگ نرم علیه دولت سیزدهم
قاآنی با نخست‌وزیر عراق در بغداد دیدار کرد
واکسیناسیون کامل ۸۰ درصد جامعه تا پایان آبان
رؤیافروشی پوپولیست‌های فوتبال
قدم بعدی مدال المپیک است
مسیر اصلاح اقتصاد ایران از بازار سرمایه می‌گذرد
خودزنی الکاظمی در بازی امریکایی
تهران: بدون تضمین عینی توافقی در کار نیست
تمرین ایران و چین در حمله به ناو‌های هواپیمابر
دعای آیت‌الله العظمی صافی برای دولت رئیسی
