روزنامه آرمان ملی
1400/08/27
دولت فراجناحي با حضور نظاميان شوخي است
آرمان ملی: دولت سیزدهم که این روزها در آستانه صد روزگی است هنوز نتوانسته ترکیب کابینه را کامل کند. دومین گزینه پیشنهادی دولت برای تصدی پست وزارت آموزش و پرورش هم نتوانست از مجلس رای اعتماد بگیرد. این در حالی است که روز گذشته رئیس جمهور سومین گزینه پیشنهادی خود یعنی یوسف نوری را برای تصدی وزارت آموزش و پرورش به مجلس معرفی کرد. از طرفی همچنان نارضایتی‌های معیشتی در جامعه وجود دارد و عملکرد دولت نیز چندان امیدوار کننده نیست و در این راه مردم منتظرند تا در آینده شاهد تغییر و تحولاتی باشند. در این راستا برای بررسی تکمیل کابینه و معرفی وزیر آموزش و پرورش، انتصاب استانداران نظامی و رویکرد دولت در بازسازی اعتماد عمومی «آرمان ملی» با مهدی آیتی فعال سیاسی اصلاح‌طلب و نماینده سابق مجلس به گفت و گو پرداخته است که می‌خوانید. رای نیاوردن وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش را می‌توان نشانه شکاف در میان اصولگرایان دانست؟مجلس در مورد هردو وزیر پیشنهادی موضع خوبی گرفت و یک پیامی به دولت داد یعنی اینکه ما مستقل هستیم. یعنی قوای سه‌گانه طبق قانون اساسی مستقل از هم هستند پس ما تحت تاثیر دولت نیستیم و روی تشخیص خودمان و مصلحتی که برای کشور است تصمیم می‌گیریم. این پیام خوبی برای دولت بود و همین طور می‌تواند پیامی برای ملت باشد که مجلس استقلال خودش را حفظ کرده و مخالف رفیق بازی و فامیل بازی است. علاوه بر اینکه گزینه پیشنهادی برای وزارت آموزش و پرورش صفر کیلومتر بود و هیچ سابقه روشنی هم نداشت؛ این که جزو وابستگان و منصوبین بود و یک جور فامیل بازی و رفیق بازی را هم القا می‌کرد. در حقیقت مجلس در مقابل هر دو موضوع ایستاد، هم جلوی اینکه فرد پیشنهادی تخصص و سوابق لازم را برای پست به این مهمی ندارد (شاید به جرات بتوان گفت یک چهارم یا یک پنجم جمعیت کشور جزو خانواده آموزش و پرورش هستند؛ که شامل دانش‌آموزان، معلمان، مدیران و اولیاء دانش آموزان میشود که به نوعی خانواده آموزش و پرورش حساب می‌شوند) این وزارتخانه به این بزرگی و سنگینی که همیشه هم مسأله داشته است؛ در دولت‌های قبلی هم نگاه کنید خیلی وقت‌ها وزیر آموزش و پرورش استیضاح شده، مورد تحقیق و تفحص قرار گرفته است، تقریبا میشود گفت بیشترین طرح سوال از وزیر آموزش و پرورش در طول ادوار مختلف مجلس بوده است. وزارت آموزش و پرورش خیلی جای حساسی است چون که به تک تک خانه‌ها ورود می‌کند، به تک تک فرزندان ما مرتبط میشود و به تک تک پدر و مادرها مرتبط میشود و در نتیجه می‌بینید که در پشت آن نارضایتی فراوانی است. بیشترین تحصن‌ها و تظاهرات خیابانی را از طرف فرهنگیان در طول سال داریم. یک چنین وزارتخانه بزرگ و سنگینی باید قوی‌ترین و بزرگ ترین وزیر دولت سیزدهم، باید وزیر آموزش و پرورش باشد. ما نمی‌توانیم مرتب شعار بدهیم که فرهنگ، آموزش و پرورش مهم است ولی در عمل یک جوان ضعیف و فامیل فلانی را بیاوریم و قالب بکنیم به مجلس و ملت ایران و برای او جلسه رای اعتماد برگزار کنیم. قطعا اقدام مجلس شایسته و قابل تحسین است، امیدوارم که مجلس این موضوع را ادامه بدهد. یعنی در مورد سایر اقدامات دولت هم مجلس استقلال خودش را حفظ کند و واقعا با دولت تعارف و شوخی نداشته باشد. در آینده هم خواهیم دید غیر از تعیین اعضای کابینه که مجلس شاید در مورد بقیه وزرا هم کوتاهی کرد و ترکیبی از وزرا را به صورت فله‌ای تایید کرد که خیلی از آنها رزومه تخصصی لازم را ندارند و همین الان در ابتدای دولت سیزدهم می‌لنگند و نمی‌توانند وزارتخانه خودشان را اداره کنند. تک تک وزرا توانمندی لازم را برای اداره وزارتخانه خودشان ندارند و تا همین الان در عرصه‌های بین‌المللی و داخلی دچار اشتباهات فاحش شده‌اند. مجلس کوتاهی کرد که به صورت فله‌ای به وزراء رای اعتماد داد. در مورد وزیر آموزش و پرورش این استقلالی را که نشان داد قابل تحسین است. مسائل مهم‌تر از ترکیب کابینه و رای اعتماد برای دولت در آینده وجود دارد امیدوارم که مجلس باز هم بحث‌های جدی کارشناسی و تخصصی انجام دهد. آقای رئیسی در تبلیغات انتخاباتی وعده‌ها و قول‌هایی به مردم داده و الان باید پای قول خودش بایستد و این مسائل را حل کند و اگر نتواند مجلس باید ورود کند و رئیس جمهور را به مجلس فرا بخواند و از رئیس جمهور بخواهد از تریبون خانه ملت به مردم توضیح بدهد که چرا این وعده‌ها را داده‌اید ولی تحولی در کشور ایجاد نشده است. انباشتی از مسائل مهم را در آینده خواهیم داشت و مجلس نسبت به این مسائل نباید بی‌تفاوت بماند. امیدوارم که مجلس همانگونه که در جریان رای اعتماد به وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش حساسیت نشان داد همین حساسیت را در همه بخش‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی از خودش نشان دهد و محکم مقابل دولت و خارج از دولت مقابل نهادهای دیگر هم بایستد. مجلس به عنوان چشم باز و زبان و گوش و چشم مردم در مقابل هر نهادی، هر ارگانی(دولتی یا حاکمیتی) که بخواهند خارج از قانون و خارج از قانون اساسی و رویه مشروعیت نظام حرکت بکنند مجلس باید در مقابل آنها بایستد. مجلس باید سوال کند. برای یک کشور مهم‌ترین و ارزشمندترین مساله این است که مجلسی مستقل و مقتدر داشته باشد. مجلس نباید بترسد و اگر این نیروها خطایی مرتکب شدند جلوی آنها بایستد، مجلس نباید سکوت کند. اگر مجلس، مجلسی مقتدر و مستقل باشد که تحت تاثیر جریان‌های مصلحت‌گرایی و سیاسی بازی درنیاید ما می‌توانیم امید ببندیم که در آینده وضعیت کشور بهتر خواهد شد.
یکی از وعده‌های آقای رئیسی این بود که وزرا اگر خوب کار نکنند، تغییر می‌کنند. چرا نسبت به تغییر وزرا اقدام نمی‌کند؟
هنوز زود است برای تغییر وزرا، برای اینکه تغییر وزرا بعد از مدت زمان کوتاه که از آغاز دولت می‌گذرد لطمه می‌زند، هم به دولت و هم می‌تواند باعث یک اثر منفی روانی در جامعه بشود. جامعه احساس بکند که دولت نمی‌تواند کشور را اداره بکند و ملت شروع به مبارزه منفی با دولت بکند. این خیلی به صلاح نظام جمهوری اسلامی نیست. شاید برای تعویض وزرا حداقل باید شش ماه یا یک سال صبر بکنیم و اجازه بدهیم که وزرا کار خودشان را بکنند. ولی میشود وزرا را مجبور به رعایت قوانین جاری، قانون اساسی و مقررات کشور کرد. این دولت خیلی وعده به مردم داده و گفته که مشکل معیشت مردم را حل می‌کنم، این همه جوان بیکار و تحصیلکرده را استخدام می‌کنم، امنیت کشور را تامین می‌کنم و... باید اصول قانون اساسی تک به تک در کشور اجرا شود. اگر اصول قانون اساسی تک به تک اجرا نشود دولت و غیر دولت همه باید در مقابل خانه ملت پاسخگو باشند که چرا اصول قانون اساسی اجرا نمی‌شود. در نتیجه باید منتظر ماند تا مجلس با تعاملات مثبتی یک تحولی در کشور ایجاد نماید.
رئیسی وعده دولت فراجناحی داده بود، چرا در رده میانی از مدیران و نیروهای اصلاح‌طلب استفاده نمی‌کند؟
دولت برخلاف وعده‌ای که آقای رئیسی داده اصلا دولت فراجناحی نیست. شعار فراجناحی یک شوخی سیاسی است که شاید در زمان تبلیغات انتخاباتی داده شده است. تمام بافت سیاسی کشور همه یک آرایش سیاسی منتج به بخش‌های خاصی از منابع نیروی انسانی است. وقتی که می‌گویند اکثر ترکیب دولت و مدیران از درون دانشگاه امام صادق و ستاد برکت و... بیرون آمده‌اند همه نشان می‌دهد که دولت و عناصر ارشد اصلا فراجناحی نیستند و همه به طور وابسته به یک تفکر و جناح به خصوص هستند و سایر جناح‌ها و تفکرها کنار زده و خانه نشین شده‌اند و اگر قرار بر این باشد که ما مجموعه مدیران با صلاحیت ما در نظام از همه جناح‌ها و تفکرها باشد به این گونه نمی‌شود آرایش سیاسی داد. باید بتوان از همه طیف‌های سیاسی استفاده کرد اما الان اینگونه نیست. آنچه که است یکدست شدن کامل سه قوه، ارگان‌های انقلابی، نیروهای مسلح و سایر دستگاه‌های حاکمیتی است. این یکدست شدن تماما در طیف اصول‌گرا شکل گرفته است. قبول کنیم که یک تک‌صدایی و تک‌حزبی در کشور به وجود آمده است. هیچ حزب سیاسی فعال نداریم، هیچ مطبوعات فعال سیاسی در کشور نداریم. برای اینکه رسانه‌ها می‌ترسند اظهارنظر کنند. برای آزادی‌های مصرح در قانون اساسی الان قابل اجرا نیست در نتیجه مملکت دربست در مدیریت اصولگراها است.
انتصاب نظامیان آیا پیام خاص را به جامعه نمی‌فرستد؟
اگر وصیت امام این بود که نظامی‌ها نباید در امور سیاسی کشور دخالت کنند، آنچه که امروز دیده میشود درست برعکس فرمایش امام است. درست سفارشی که در جای جای سخنان امام بود و در وصیت نامه هم آمده این موضوع را در کشور رعایت نمی‌کنند و کسانی که در بخش‌های نظامی هستند به توصیه و سفارش امام نمی‌بایستی در فعالیت‌های سیاسی ورود کنند.
برای بازگشت اعتماد عمومی چه باید کرد؟
مشکل اساسی که در کشور داریم مساله سیاست خارجی است. تا زمانی که مشکل سیاست خارجی خودمان را حل نکنیم ،هیچ مشکلی در داخل کشور حل نخواهد شد. برخلاف شعارهایی که می‌گویند ما می‌توانیم تمام مشکلات و مسائل کشور را بدون خارج از کشور حل کنیم؛ این یک تفکر غلط و انحرافی است. ما تا زمانی که با همسایگان خودمان در خاورمیانه آشتی نکنیم مرزهای ما در خطر است. امروز بسیاری از همسایه‌های ما در دور مرزها با ما خصومت و دشمنی دارند و این مسأله کشور ما را تهدید می‌کند. کشورهایی مانند عربستان، آذربایجان و...یک نوع تهدید برای ما حساب می‌شوند چون دارند با ما دشمنی و چالش سیاسی می‌کنند. از طرفی هم اسرائیل به عنوان کشوری غیررسمی و غیر مشروع و یک کشوری که مورد تایید حتی مجامع بین‌المللی هم نیست در همسایگان اطراف ما رخنه کرده است و علیه نظام پایگاه سازی می‌کند. اینها تهدیدات بزرگی است که کشور ما را با خطر مواجه می‌کند. این تهدیدها را در همسایگی خودمان درخاورمیانه و آسیای مرکزی داریم. امروز نمی‌توانیم نفت خودمان را در دنیا بفروشیم و ارز حاصل از فروش نفت را به کشور وارد کنیم. امروز بانک‌های جهانی با بانک‌های داخل ایران مبادلات مالی، پولی و اقتصادی ندارند. معاملات بسته است، نفت تحریم شده و از طرفی تحریم‌های بسیار ظالمانه‌ای که آمریکا و اروپا علیه ما اجرا می‌کنند نفس کشور ما را گرفته است. امروز برای پرداخت حقوق بازنشستگان مشکل داریم، چه برسد به اینکه در کشور توسعه و تحول ایجاد شود و طرح‌های عمرانی اجرایی شود. تمام مسائل کشور ما به سیاست خارجی ما بر می‌گردد ما در سیاست خارجی خودمان پیام صلح و دوستی به تمام دنیا بدهیم و تا می‌توانیم بر اساس دیپلماسی فعال و مثبت با همه دنیا شروع به رفت و آمد و شروع کنیم به مذاکره و گفت و گو و شروع کنیم به معاملات سیاسی و اقتصادی با دنیا. دنیا از نظر دیپلماسی بازار بده و بستان است. از نظر دیپلماسی بازار خرید و فروش است. این خرید و فروش هم در بخش سیاسی و اقتصادی هم گردشگری، اجتماعی و فرهنگی باید این بازار، بازار گرمی باشد. امروز تمام درب بازارهای ما بسته شده است و این فلج سیاسی، اقتصادی و بن بست به وجود آمده در کشور اجازه نمی‌دهد که کشور وارد سازندگی، پیشرفت و وارد تحولات بزرگ اقتصادی بشود و اینها را با شعار، سخنرانی و وعده و وعید نمی‌شود درست کرد. کشور در صورتی توسعه پیدا می‌کند که ما درهای کشور را رو به همه باز کنیم و روابط سالم و مثبت با کشورهای همسایه و با تمام دنیا داشته باشیم. تا زمانی که این درها باز نشود تا زمانی که صلح و آشتی در ایران و کشورهای دیگر که با ما ارتباط دارند، برقرار نشود این کشور همچنان شرایط سخت سیاسی و اقتصادی خواهد بود و این رویه قابل دوام و مدیریت کردن نخواهد بود.
سایر اخبار این روزنامه
گردن «قبلي‌ها» نيندازيد؛ بس است
حمله شيرين دلواپسان به فرهادی!
سكوت يا زيرآبي در برابر حق آب ايران
دولت فراجناحي با حضور نظاميان شوخي است
تشویق جوان به ترک کشور خیانت است
واكنش اصولگراها به مواضع دوگانه وزارت‌خارجه
گزينه نزديك به فرهنگيان تا سياسيون
تنش در کمیسیون مشترک طرح صیانت
چرا بورس سبزشد؟
همه راه‌ها از وین می‌گذرد
آزموده را آزمودن خطاست
درک بحران‌ها برای اقتصاد امروز
در بابِ انتصاب‌های فامیلی
