فاطمه عسگری‌نیا| 14 آذرماه هر سال
( 5 دسامبر)، به‌عنوان روز جهانی داوطلب نامگذاری شده است. یک روز به نام همه آنهایی که دنیا را فارغ از بایدها و نبایدهایش زیباتر می‌بینند، آن‌هم به‌واسطه مهربانی کردن به همنوعانشان. فرقی نمی‌کند داوطلب فعالیت در چه عرصه‌ای باشند. یکی با علمش به یاری همنوعانش می‌آید، یکی با هنرش، یکی می‌کوشد با درمان دردها آلام‌بشری را تسکین دهد و دیگری با ساختن سقفی برای نیازمندان و محرومان، لبخند را میهمان یک خانه می‌کند. آدم‌هایی هم هستند که به لحاظ مالی هیچ در چنته ندارند اما دل‌شان قدر دریاست و با مهربانی و نشاندن لبخند به چهره مصیبت‌دیده‌ها و نشستن پای درددل‌هایشان داوطلبانه می‌کوشند تا روی خوش زندگی را به همنوعانشان نشان دهند. خلاصه اینکه اگر کمی دقت کنیم دوروبرمان پر از داوطلبانی است که هر کدام به‌نوعی خوبی کردن را سرلوحه کار خود قرار داده‌اند. آدم‌هایی که گاه قصه‌شان این روزها در فضای مجازی روایت می‌شود و گاه گمنام به این فعالیت‌ها ادامه می‌دهند. به بهانه روز داوطلب با تعدادی از این داوطلبان گپی کوتاه زدیم.

«عبدالحسین انصاری» هنوز وارد دهه چهارم زندگی‌اش نشده اما سال‌های زیادی‌ است که با فعالیت‌های داوطلبانه سعی در گره‌گشایی از زندگی مردم دارد. هرچند کارنامه فعالیت‌های داوطلبانه‌اش درخشان است اما خود را داوطلب نمی‌داند چراکه معتقد است جایگاه داوطلبان بسیار رفیع است. فعالیت‌های داوطلبانه‌اش را از سال 78 با سازمان جوانان جمعیت هلال‌احمر آغاز کرد درست در دهه 20 زندگی‌اش. البته به گفته خودش الگوی او در این مسیر پدرش بوده است: «پدرم از اساتید دانشگاه بود اما هرازگاهی که می‌خواست دلش را صفایی بدهد به کارهای داوطلبانه روی می‌آورد. از داوطلبان قدیمی هلال‌احمر بود و هروقت جلیقه معروف هلال‌احمر را می‌پوشید افتخار زیادی به آن می‌کرد.»
این داوطلب که اصالتا اهل رفسنجان است فعالیت‌های داوطلبانه را رسالت انسانی می‌داند و معتقد است: «امروز رسالت همه ما دستگیری از همدیگر و فراهم کردن بستر آرامش برای همنوعان است، اما چه خوب است این فعالیت‌های داوطلبانه در کنار سازمان مردم‌نهاد بزرگی مانند جمعیت هلال‌احمر باشد. مجموعه‌ای که به تمامی نیازهای مردم مناطق مختلف آشنایی دارد و می‌تواند با هدایت کمک‌های خیرین در مسیر رشد و آبادانی مناطق محروم و توزیع عادلانه کمک‌های مردمی قدم بردارد.»
او تخصص هوش مصنوعی دارد و معتقد است در دنیا چیزی بزرگ‌تر از قلب یک داوطلب وجود ندارد: «تاریخ ما پر از داوطلبانی است که بسته به شرایط پیش روی کشور عرصه فعالیت‌های داوطلبانه را خالی نگذاشته‌اند؛ از شهدای دفاع مقدس گرفته تا داوطلبانی که در عرصه سازندگی و بعد از آن در مسیر آبادانی کشور قدم برداشتند.» انصاری نه بنیاد خیریه‌ای دارد نه تشکلی که حول آن بخواهد فعالیت‌های داوطلبانه‌اش را سروسامان دهد هرچه هست اعتبار و اعتماد مردمی است که او را در این مسیر همراهی می‌کند: «معتقدم  ما واسطه حواله‌هایی هستیم که از سوی خدا می‌رسد و  موظفیم آنها را به‌دست صاحبان‌شان برسانیم. همین چند روز پیش دخترک نوجوانی از روستای «راسک» از توابع استان سیستان‌وبلوچستان تماس گرفت و درخصوص مشکلات و محرومیت‌های منطقه‌شان توضیحاتی داد. از نبود آب شرب تا بیکاری اهالی. این تماس با من در حالی گرفته شد که شب گذشته آن یکی از خیرین با سپردن مبلغی قابل‌توجه به امانت نزد من خواسته بود آن را به نفع نیازمندان و رفع محرومیت مناطق محروم هزینه کنم. بعد از تماس این دختر زمینه ایجاد یک کارگاه خیاطی کوچک و تجهیز آن در روستا فراهم شد. با اشتغال زنان و دختران 8 خانوار این روستا خوشبختانه بازارمحلی از تولیدات این بانوان فراهم شد.»