باج خواهی یا مطالبه‌گری

مجید ابهری‪-‬ درخواست در فرهنگ و معاریف مختلف و براساس سنن تاریخی و اجتماعی، شکلهای مختلفی به خود میگیرد. پرسش، تقاضا، خواهش، استمداد و استدعا هریک از وجوه متفاوت درخواست میباشد. اگر درخواست کمی رنگ و بوی جزع و فزع بگیرد، به تکدی و سوال تعبیر میشود. اگر درخواست از پایین به بالا باشد استدعا تلقی شده و اگر در مجرای معکوس یعنی ازبالا باشد، امر یا دستور معنی میشود. قطعا جای هیچگونه شک وتردید وجود ندارد که در مجاری فرهنگی (مطالبه و مطالبه گری) محملی ادیبانه داشته و در بسیاری از موارد به شرایط حاکم بر گفتگوها بستگی مستقیم دارند. از نگاه فلسفه سیاست‌گری، مطالبات اصیل و قدرتمند وقتی تولد یافته و شکل میگیرند که قدرتمندان اجرایی به خواسته‌های اقشار مختلف اجتماعی توجه نموده و بر تحقق آنان عزم خودرا جزم نمایند. در صورتیکه مطالبه‌گری بدون عنایت به شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه و به دور از ارزیابی‌های منطقی صورت پذیرد و در چنین شرایط و فضا، علاوه بر تاکید بر خواستهای دور از معیارهای عقلی، تنشهای رفتاری از نافرمانیهای مدنی تحریک‌پذیری از بیگانگان به ویژه دشمنان نیز به جامعه تحمیل گردد، مطالبه‌گری به باج خواهی تبدیل خواهد شد. لازم است نخبگان سیاسی و فرهنگی و اصحاب تفکر با ورود به میادین تبادل نظر، مدیریت فکری جامعه را به دست گرفته و اجازه ندهند موج‌سواری عاملین بی‌نظمی و تنشهای اجتماعی، مدیریت اساسی را از چرخه نرمال و اساسی خود خارج گرداند. انعکاس ایده‌ها و خواستهای دشمنان کشور در قالب گفتگوهای بی‌هویت، یکی از اصلی‌ترین حربه‌های معمول در آشفته بازار تضادهای سران و مدیران ناظر و حاکم بر سرنوشت بخش قابل توجهی از جامعه است. آسیب‌شناسی حوادث و همسو با آن دشمن‌شناسی و شناخت اهداف اصلی پیاده‌نظام دشمنان، گامهای پر اهمیت در ارزیابی قطعی طرح‌ها و برنامه‌ها خواهد بود. متفکران و اندیشه‌ورزان متعهد باید با بازنگری و تحلیل شرایط از افقهای مختلف، عرصه را بر کاسه‌لیسان و فرصت‌طلبان تنگ نموده و با روشن نمودن زوایای تاریک برای فرزندان جامعه رسالت تاریخی خویش را ایفا و اتمام نمایند.