در ۱۰۰روزگی دولت از چه سؤال کنیم؟

با گذشت صد روز از آغاز دولت سیزدهم و به رسم گزارش کار صد‌روزه رئیس‌جمهور، بسیاری چشم انتظار تغییری محسوس در اقتصاد می‌پرسند «چرا اتفاقی نمی‌افتد.» و از پس این سؤال و به‌خصوص با مشاهده رد شدن قیمت دلار از مرز ۳۰هزار تومان، تداوم آشفتگی بورس و افزایش قیمت برخی از کالاها، ناامیدی از پس جواب به این پرسش فراگرفته و دولت رئیسی را ناکارآمد قضاوت می‌کنند.
اما چرا این تصور شکل می‌گیرد و آیا اساساً پرسش درست و قضاوت به حقی است که در ۱۰۰ روز منتظر تغییراتی، چون کاهش نرخ دلار یا اصلاح بورس باشیم؟
به نظر می‌رسد ریشه چنین سؤالات و توقعاتی به اظهارات برخی از مسئولان، به خصوص آن‌ها که در آستانه رأی مردم قرار می‌گیرند، برمی‌گردد. وقتی نامزدی وعده حل مشکلات در صد روز را می‌دهد یا وعده می‌کند که بورس را سه روزه حل یا یارانه را ۴۰۰ تومان می‌کند، طبیعتاً این تصور شکل می‌گیرد که حل مشکلات، دکمه‌ای دارد که مسئول قبلی کشفش نکرده و این مسئول احتمالی آتی با یاری علوم غریبه و می‌تواند همان اول صبحی که به دفتر کارش می‌نشیند، دکمه را پیدا کند و بزند و مشکلات را دود کند.
از سوی دیگر آن دسته از حامیان دولت مقصرند که تلاش دارند با سر‌هم کردن آمار و ارقام ثابت کنند مشکلات حل شده است! این گروه نیز در ضربه به عقلانیت حکمرانی و انحراف آن، همان قدر که گروه اول مقصر است، مقصرند.


روند حکمرانی و پیچ وخم‌های ساختار‌های اقتصادی و سیاسی به نوعی است که به هیچ عنوان نمی‌توان با صرف اخذ یک تصمیم یا دستور، ریل‌ها را اصلاح و تغییرات آنی ایجاد کرد، در چنین شرایطی آنچه باید توقع داشت و مطالبه کرد، اخذ فرایند‌هایی است که به بهبود شرایط می‌انجامد و آماده‌سازی زمینه برای توقف رویه‌هایی که به پیچیده شدن شرایط کمک می‌کنند؛ لذا سؤال دقیق و متکی بر عقلانیت در صد روزگی دولت این است که آیا فرایند‌هایی طراحی و زمینه پیاده‌سازی‌شان ایجاد شده که در ادامه دولت شاهد سیاست‌گذاری صحیح، اجرای عالمانه و در نتیجه حل مشکلات مردم باشیم یا نه.
در حال حاضر دولت سیزدهم نشان داده عزم اخذ چنین تصمیم‌هایی را دارد و مقدمات آن را از جمله شناخت دقیق و چند‌جانبه میدانی از گوشه و کنار کشور و مسائل آن و استفاده از ظرفیت‌های کارشناسی با سلایق مختلف و جوان‌گرایی، برداشته است. ان‌شاءالله در آینده نیز شاهد اصلاح فرایندها، اجرایی‌سازی سیاست‌ها و حل مشکلات کشور و ملت باشیم و دولت به سمتی نرود که تمام چهار سال را، چون صد روز اول طی کند.