تظاهر به دارایی ایرانیان

جعفر بای‪-‬ گرایش به تجمل گرایی در زمان فقر ویژگی ملت ایران است و با خصلت‌های مردم سایر دنیا متفاوت است، علت این است که چشم و هم چشمی‌ها ظاهرا در زمان نداشتن‌ها رونق بیشتری پیدا می‌کند. در زمانی که همگان در معرض نداری و فقر و فلاکت قرار دارند و طرز تلقی عمومی این است که ما در روزگار تنگدستی به سر می‌بریم، اتفاقا در چنین مقطعی ما شاهد خیزش تجمل گرایی افراطی هستیم به این دلیل که ثابت کنیم جزو آن دسته انسان‌هایی که دیگران فکر می‌کنند نیستیم بلکه دارا و توانا هستیم. اینگونه است که عده‌ای در اوج نداری و با به تنگنا کشیدن هستی خود تلاش می‌کنند ثابت کنند که در عصر و دوره نداری دارا هستند و بعد برای اثبات این امر بر میزان تجملات خود می‌افزایند. ریشه این مسئله به تحقیرهای تاریخی این ملت برمی‌گردد؛ آسیب‌هایی که به لحاظ روحی و روانی این مردم در طول تاریخ و در ادوار مختلف دیده‌اند. ملتی که در حقارت، سختی، گرفتاری و مشکلات بوده است، اتفاقا در مقاطعی که زمان خودنمایی است و رفتار ما زیر نظر سایرین قرار می‌گیرد برای اثبات اینکه در این پایش موفق هستند و مشکلی ندارند به تجملات روی می‌آورند و اتفاقا جواب هم می‌گیرند و طرز تلقی دیگران را نسبت به خود تغییر می‌دهند. در این میان ما نیز دچار قضاوت‌های نادرست می‌شویم و این ظواهر را باور می‌کنیم و سختی و مشکلات زمانه را نه برای عموم مردم که فقط برای خود می‌پنداریم در حالی که اینگونه نیست. مردم در ایامی که خود را در معرض دید دیگران می‌بینند بیشتر به تجمل گرایی روی می‌آورند تا ثابت کنند توانایی‌های منحصر به فردی دارند. بخشی از علت این امر به جبران فشارها و عقده‌های درونی برمی‌گردد. در مکتب روانکاوی می‌گویند انسان‌ها در چنین مواقعی دست به رفتارهای جبرانی می‌زنند و تظاهر به دارندگی می‌کنند تا بر کمبودهای خود سرپوش بگذارند. من فکر می‌کنم این امر یک ریشه تاریخی دارد و علاوه بر این، وارونه
نشان دادن واقعیت‌ها برای تغییر طرز تلقی دیگران به خصوص در مورد دردها که به این موارد ختم نمی‌شود از تاریخ و پیشینه برخوردار است که به نوع منش و رفتاری باز می‌گردد که ما در نظام اجتماعی، در مراسم و آیین‌ها داریم و تلاشمان بر این است که خود را در موقعیت مناسب نشان دهیم. نمونه این امر بدهی‌هایی است که پس از برگزاری جشن‌های عروسی برجای می‌ماند.