شهریار مزیدآبادی، مدرس امداد و نجات، عضو اولین تیم امدادی‌ که به فرودگاه بم رسیدند|رویدادهای شهرستان بم از ابتدای زمستان ۱۳۸۲ و پس از آن چند ماه فعالیت درمانی و امدادی در منطقه، فصل جدیدی در حوزه مدیریت شرایط اضطراری و مدیریت بحران به وجود آورد. اعلام دیرهنگام محل دقیق زلزله، نقص در ارزیابی اولیه، آسیب‌دیدگی نیرو و ساختارهای محلی، حجم و ابعاد بالای فاجعه، دیر رسیدن تیم‌های امدادرساني، ورود سیل افرادی که بدون آموزش و تجهیزات از سر دلسوزی برای کمک وارد شدند، مشکلات در اعلام هشدار، فراخوان‌ و قطع سیستم‌های اطلاع‌رسانی رایج و حتی بی‌سیم‌های موجود در منطقه، ازدحام و بی‌نظمی، به ویژه در روزهای اول، توزیع کمک‌های هیجانی، ناهماهنگي‌ها در رسیدگی به وضعیت آسیب‌دیدگان در بعضي از نقاط شهر و ورود بی‌رویه کمک‌های اهدایی داخلی و خارجی، مداخله در امدادرسانی در سطح ملی توسط همه استان‌های کشور، صدور مجوز آسمان باز از هر نقطه جهان برای ورود به بم و حتی شایعات مختلف مثل رسیدن تیم‌های امدادی خارجی پیش از حضور نیروهای امدادی ایران به بم، از موضوعات مهمی بود که همچنان جای تامل و بررسی دارد. جمعیت هلال احمر ماه‌ها تلاش شبانه‌روزی کرد تا شرایط عادی به این شهرستان بازگردد؛ امر مهمی که با کمک همه بخش‌های ستادی و عملیاتی و داوطلبان خود به انجام رساند.
 البته این موارد دلیلی برای نادیده‌گرفتن زحمات و خدمات انجام‌گرفته توسط مردم و نهادهای مربوط نیست، بلکه بررسی  برخی از آنها به منظور آمادگی برای پاسخگویی هرچه بهتر در سوانح بعدی موثر است. مشکلات و نواقص رخ داده در مرحله امداد و نجات دارای موارد مشترکی است، به‌ویژه در امور هماهنگی و سازماندهی، مدیریت منابع، اطلاعات و مستندسازی و ارتباطات بین سازمانی که در آخرین تغییرات قانون مدیریت بحران تلاش شده است وضعیت مناسبی داشته باشند. شهر بم در روزهای ابتدایی پس از زلزله بسیار به هم ریخته و بی‌نظم بود و وضع نظافت و امنيت مناسبی نداشت که پس از چند روز با ورود تیم‌های استان‌های معین و استان‌های پشتیبان وضعیت شهر و امکانات خدمات‌رسانی تا حدی بهتر شد. این روش همکاری الان به صورت سازمان‌یافته منطقه‌ای و ملی و پشتیبانی تعریف و هماهنگ شده است. درس‌های آموخته شده از این زلزله سال‌های متمادی در کنفرانس‌ها و کارگاه‌های آموزشی جهانی و بین‌المللی مورد توجه قرار گرفت.
در بررسی سریع تحولات دو دهه اخیر در حوزه نجات و امداد و اسکان پس از سوانح و مراقبت از آسیب‌دیدگان مانند زلزله و سیل، شاهد پیشرفت‌های قابل توجهی بودیم که البته هنوز تا وضعیت مطلوب و نهایی این تلاش‌ها باید ادامه یابد.
سازمان‌های امدادی به موازات تصویب اولین قانون تشکیل سازمان مدیریت بحران کشور و ویرایش بعدی قانون مدیریت بحران، تلاش می‌کنند ضمن برنامه‌ریزی هرچه بهتر به توسعه و پیشرفت در حوزه نیروی انسانی، اجرای اصولی سامانه‌های فرماندهی سانحه، توسعه شبکه‌های ارتباطی، تجهیز انبارهای سریع و مراکز استقرار، خرید تجهیزات فنی متناسب، افزایش ناوگان ترابری هوایی و زمینی پرقدرت و سریع و حضور به موقع در صحنه آسیب روی آورند.