حرف «مهلا» که به میان ‌آمد، حرف‌هایش کوتاه و بریده‌بریده ‌شد: «همه‌چیز از آن ساعت نحس شروع شد. ساعت ۵:۲۶ بامداد روز جمعه. ۵ دی ۱۳۸۲. وقتی همه خواب بودند!» این‌ نقل‌وقول‌ برداشت‌هایی است از گفته‌‌های مددکاری که دوست ندارد از اسم و نشان خود بگوید. او راوی تراژدی تلخی است، روایتی آغشته به بغض و اشک. راوی می‌گوید: « مهلا سه سال و چند ماه بیشتر نداشت. به راه‌ رفتن بچه‌ها در این سن می‌گویند تاتی‌تاتی. با شوق تاتی‌تاتی می‌کرد. اما حالا نایی برای بلندشدن ندارد! حتی نایی برای حرف‌زدن.» این یک سطر روایت یک مددکار اجتماعی است از یک کودک درگیر ضایعه قطع نخاعی. «مهلا» یکی از ده‌ها معلول جسمی-حرکتی این حادثه تلخ است. یکی از هزار تراژدی تلخ جمعه نحس.  
داستان زندگی‌ بسیاری از اهالی شهر ارگ گره‌ خورده به روزی تلخ؛ ۵ دی ۱۳۸۲. روزی که زمین با یک غرش، شوق تاتی‌تاتی را از «مهلا» گرفت. بگذارید راوی خود توصیف‌کننده این روایت  تراژدیک  باشد: «نمی‌دانم برای شما هم اتفاق افتاده یا نه! حادثه‌ای که زندگی را به قبل و بعد تقسیم کند؟ برای اهالی بم این اتفاق افتاده! بم پس از آن روز شهر دیگری شد.»
 اعداد حرف می‌زنند
روای به اینجا که رسید حرف‌هایش را قطع کرد. او دوست ندارد از بم پس از ۵ دی بگوید، اما اعداد و ارقام حرف‌های راوی را ادامه می‌دهند؛ 35هزار کشته،  ۳۰هزار مجروح و بیش از 10هزار بی‌خانمان. راوی گاه‌گاه میان حرف‌هایش بغض می‌کند، بعد هر بغض هم صدایش بلندتر می‌شود و ادامه می‌دهد: «آن روز از یاد ‌رفتنی نیست؛ زلزله در بم هنوز در کوچه و خیابان‌های این شهر ادامه دارد، با ویلچرها، با فریادهای در قبرستان‌ها. می‌بینید؟ چقدر زمانه می‌تواند نالوطی باشد. نمی‌دانم اصلا گفتن این حرف‌ها سودی دارد یا نه؟ امیدوارم حداقل تلنگری باشد برای مسئولان که حمایت‌های خود را از این شهر دریغ نکنند.»