علاقه اجتماعی و اهمیت آن در زندگی

فاطمه رسولی‪-‬ نخست باید به این مطلب اشاره کنیم که علاقه اجتماعی به معنای مهرطلبی و خشنودسازی دیگران با هر بهایی نیست، فردی که دارای علاقه اجتماعی بالاست الزاما به دنبال راضی نگه داشتن دیگران نیست، بلکه هدف او همانا مشارکت در ساختن جامعه‌ای مطلوب است. همچنین، علاقه اجتماعی به معنای میهن پرستی متعصبانه نیست، چون کسی که دارای علاقه اجتماعی بالاست به تمام انسان‌ها و جامعه بشری احترام می‌گذارد و عشق می‌ورزد، و از مرزهای نژادی، مذهبی، جنسیتی یا غیره فراتر می‌رود. چنین فردی به انسان اهمیت می‌دهد.
آدلر معتقد بود که کنار آمدن با دیگران، اولین تکلیفی است که در زندگی با آن روبه‌رو می‌شویم. میزان سازگاری اجتماعی بعدی ما که بخشی از سبک زندگی ماست، بر رویکرد ما به تمام مشکلات زندگی تاثیر می‌گذارد. او مفهوم «علاقه اجتماعی» را مطرح کرد و آن را به صورت استعداد فطری همکاری کردن فرد با دیگران برای رسیدن به هدف‌های شخصی و اجتماعی تعریف کرد.
در واقع میزان سازگاری اجتماعی سبکی از زندگی ما است و بر رویکرد افراد به تمام مشکلات زندگی تاثیرگذار است. سازگاری اجتماعی، همان توانایی برقراری رابطه با اجتماع و افراد جامعه است.
تعلق داشتن به خانواده و بعد از آن به اجتماع.


علاقه اجتماعی در کودکی:
کودکان و نوزادان به همکاری نیاز دارند. ابتدا از جانب مادر، بعد سایر اعضای خانواده و بعد مهدکودک ومدرسه. اهمیت مادر به عنوان اولین کسی که کودک با او رابطه برقرار میکند، بسیار مهم است. مادر از طریق رفتار با کودک می‌تواند علاقه اجتماعی را در او پرورش دهد یا از رشد آن جلوگیری کند. این ارتباط به قدری عمیق است که ویژگی‌های ارثی را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد. مادر، همکاری و معاشرت و جرات را به کودک می‌آموزد و کودک در صورتی که با دیگران احساس خویشاوندی و یا صمیمیت واقعی کند، می‌تواند با ضروریات زندگی، جسورانه کنار بیاید. کودکانی که با بدگمانی و خصومت به دیگران می‌نگرند، با زندگی نیز به همین صورت برخورد خواهند کرد.
کودکانی که یاد نگیرند دوست داشته باشند، احترام بگذارند، به حق خود راضی باشند، علاقه اجتماعی را هم نمی‌آموزند. همکاری کردن بلد نیستند، تهمت می‌زنند، برای رسیدن به هدفشان از هر چیزی رد می‌شوند. آسیب می‌رسانند، بدون این که به نتیجه عملشان واقف باشند. تنها خودشان و هدفشان مهم می‌شوند. کسانی که احساس علاقه اجتماعی ندارند، امکان دارد روان رنجور و حتی تبهکار شوند. در واقع مصیبت‌های اجتماعی از جنگ گرفته تا تنفر نژادی و اعتیاد علنی از فقدان علاقه اجتماعی ناشی می‌شود. علاقه اجتماعی از مادرها و محبت مادر به کودک و آموزشی که به کودک می‌دهد، شروع می‌شود. از یاد گرفتنِ ابتدایی‌ترین رفتارها. هل ندادن همکلاسی‌ها و نچیدن گل‌های پارک و آشغال نریختن در خیابان شروع می‌شود و به آرامش در اجتماع و احساس تعلق داشتن ختم می‌شود.
آدلر معتقد است علاقه اجتماعی بهترین راه برای انجام تکالیف زندگی است (رابطه با مردم، کار، عشق و صمیمیت). آدلر تاکید کرده است که «بشر به چند قرن زمان‌نیاز دارد تا درک‌کند همچون نفس کشیدن، یا راه رفتن، ضروری است به همنوع خود عشق بورزد، اگر این قانون را منکر شود، بی‌شک نابود خواهد شد.