خشونت مجازی و سلب امنیت حقیقی

شادان کریمی‪-‬ این روزها بیشتر خانواده‌های ایرانی وقت خودشان را در فضای مجازی سپری می‌کنند، جوان‌ترها علاقه بسیاری به اینستاگرام و توئیتر دارند و آنهایی که سن و سالی دارند بیشتر در فیس بوک و تلگرام می‌چرخند؛ همین موضوع موجب شده تا برخی از افراد اعلام کنند که ریشه بسیاری از ناهنجاری‌های جامعه همچون خشونت و پرخاشگری، گسترش فضای مجازی است.
کاربران اینترنت حدود 5 تا9 ساعت از وقت خود را در این شبکه‌ها می‌گذرانند و آمارهای غیررسمی از ضریب نفوذ 80 درصدی اینترنت در کشور حکایت دارد، این در حالی است که متوسط استفاده از اینترنت در دنیا ۴۶ درصد است.
با این حال موضوعی که برخی نسبت به آن توجهی ندارند این است که با اینکه خشونت در هر سطح و ابعادی باز تولید می‌شود اما واقعیت این است که خشونت از جامعه به فضای مجازی منتقل می‌شود نه از فضای مجازی به جامعه!
در اصل فضای مجازی آئینه تمام نمای ابعاد زندگی انسان هاست. اگر خشونتی در آن


باز نشر می‌شود به این دلیل است که خشونت در جامعه افزایش یافته است و اگر تبعیضی در آن وجود دارد به این دلیل است که تبعیض در زندگی روزانه ما ریشه دوانده است.
این در حالی است که در علم جامعه شناسی امنیت به عنوان نیاز اساسی برای افراد جامعه در ارتباط متقابل با عوامل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مطرح می‌شود. امروزه نقش و اهمیت این مساله در پیشرفت هر جامعه‌ای تا جایی است که آن را بستر و پیش نیاز
هر گونه توسعه می‌دانند. وجود امنیت اجتماعی به عنوان یکی از تمهیدات در راستای حفظ حیات گروه‌های اجتماعی و برخورداری آن‌ها از فرصت‌ها و امکانات و تسهیلات به منظور دست‌یابی به اهداف مورد نظر خود مطرح شده است. در این راستا معنای امنیت اجتماعی به عنوان یک مفهوم پیچیده هر چند که تعریف آن به عنوان یک پدیده ادراکی و احساسی است، مورد توجه قرار گرفته است.
بنابراین درست است که خشونت از جامعه به فضای مجازی کشیده می‌شود اما مفهوم عدم امنیت موضوعی است که در بازتولید خشونت از طریق فضای مجازی به‌وجود می‌آید. با این همه نمی‌توان فضای مجازی را عنصر سلب آرامش و ایجاد نا امنی دانست و برای حل موضوع نسخه فیلترینگ را در نظر گرفت بلکه باید ریشه‌های خشونتی که در جامعه وجود دارد را پیدا کرد و خشکاند که خشونت‌های خانگی یکی از مهمترین ریشه‌های آن است. مسئولین باید پیش‌از اینکه موضوع عدم امنیت فراگیر شود نسبت به آن مسئولانه عمل کنند و راهکار بیاندیشند.