امین فرج‌پور- شهروند| سه روز، 6 فیلم، چندین و چند موضوع جذاب، و دیگر هیچ. این مختصرترین توصیفی است که می‌توان از روزهای اول داشت. در واقع فیلم‌های سه روز اول جشنواره کلکسیونی بودند از موضوعات مهم و ایده‌های جذاب هدر رفته. فیلم‌هایی که خواندن خلاصه داستان‌شان نویددهنده آثاری جذاب و دیدنی است، اما در اجرا بیشتر این جذابیت‌ها رنگ باخته و حاصل، چیزی جز چند فیلم معمولی نیست.
«بیرو» به عنوان فیلم آغازین جشنواره اگر نیمی از جذابیت‌های موضوع اصلی‌اش، یعنی زندگی پرمشقت علیرضا بیرانوند را داشت، بی‌تردید می‌شد آینده خوبی را برایش انتظار کشید. اما در شکل فعلی‌اش مانند دو فیلم قبلی سازنده‌اش «انزوا» و «خون خدا» چیزی نبود جز تکرار و کش دادن موقعیت اصلی فیلم که این‌جا زندگی و مسیر رشد دروازبان تیم ملی است. فیلمی که در روند روایتش بیش از زندگی بیرانوند روی بدبختی‌های کاراکتر محوری تمرکز کرده است. نوعی فتیشیسم بدبختی و بدبیاری و موقعیت‌های ناخوشایند که وقتی در کنار زبان سینمایی الکن فیلم قرار می‌گیرند، اثری خام‌دستانه حاصل می‌آید که جز یک گزارش تصویری از شرایطی که آقای دروازه‌بان در گفت‌وگوهای رسانه‌ای‌اش بارها و بارها تعریف کرده است، چیزی به دست مخاطب نمی‌دهد. البته با این توضیح اضافی که چیزی از مقاومت و پایمردی قهرمان فیلم و جنگ‌هایش برای رسیدن به آرزوهایش هم نمی‌بینیم، جز روند تکراری بدبیاری پشت بدبیاری و پشت‌بند آن هم ناامیدی قهرمان، که هر بار با کمک یکی از شخصیت‌های دیگر دور و اطرافش (که عملا قهرمان‌تر از قهرمان فیلم هستند) ختم به خیر می‌شود.
جذابیت‌های هدر رفته را در «مرد بازنده» مهدویان هم به نوعی دیگر می‌توان دید. فیلمی با ظاهر یک نوآر امروزی و این‌جایی درباره مفاسد اقتصادی که در عمل از این‌جایی بودن جز در شعارهای فسادستیزانه‌اش رد و اثری نیست و البته از نوآر بودنش جز بارانی که در تک تک لحظات فیلم می‌بینیم.
«مرد بازنده» قابلیت‌هایش را در زمینه‌های دیگری هم ارزان باخته است. مثلا در روایت داستان که هر چه زور می‌زند وانمود کند که داستان لایه‌های دیگری هم دارد، اما از ابتدا تا لحظات پایانی موفقیتی در این زمینه حاصل نمی‌آید و خط داستانی فیلم از وضعیت آغازینش جلوتر نمی‌رود. در واقع، قهرمان بازنده این فیلم، در پایان، تفاوتی با آغاز فیلم ندارد و هنوز و هم‌چنان همان بازنده مشکل‌دار ترسوست. در حالی که انتظار می‌رود یک قهرمان سینمایی بعد از طی کردن روندی چنین که در فیلم می‌بینیم، به درک و دریافت و رویکردی دیگر رسیده باشد.