‌در باغ زیارت باز باز است

کرونا آن‌قدر منحوس بود که ما را از خیلی از نعمت‌ها محروم کرد. برخی نعمت‌ها مثل جان انسان‌ها و سلامتی برای همه انسان‌ها در همه جای دنیا ملموس و آشکار بود و برخی مثل محرومیت از مراسمات مذهبی، حضور در مساجد و اماکن متبرکه و شرکت در مراسمات شادی و غم هموطنان برای برخی از مردمان مانند ایرانیان معنا و مفهوم بیشتری پیدا می‌کرد.
یکی از نعمت‌های بسیار بزرگی که تا پیش از کرونا در اختیارمان بود و کمتر قدر آن را شناختیم، سفر به جبهه‌های نور و بازدید از مناطق جنگی غرب و جنوب بود. سفری از جنس نور که از سال ۱۳۶۱ همزمان با آزاد شدن بخشی از خاک کشور شروع و تا پیش از اینکه سر و کله ویروس کووید ۱۹ پیدا شود، با استقبال بیش از ۷ میلیون نفر زایر ایرانی مواجه شد.
شاید محرومیت از این سفر برای کسانی که تجربه‌ای از آن ندارند، آن‌قدر سخت و محسوس نباشد، اما آن‌ها که توفیق یارشان شده و طعم شیرین نجوا، کنار یادمان شهدا را چشیده‌اند، بسیار دشوار و رنج آور است. باید دلت نورانی شده باشد تا بتوانی نورانیت پس از این زیارت را حس کنی. باید پایت به خاک‌های نرم کوشک رسیده باشد تا نرم شدن دل، روی این خاک‌ها را فهم کنی. باید گرمای جنوب را حس کرده باشی تا گرمای گلوله در مغز استخوان جانبازان را درک کنی. باید خود را فکه دیده باشی تا عبور حاجیان جبهه‌ها را از سیم خار دل احساس کنی. باید خلوت شب‌های دشت عباس را حس کرده باشی تا ناله‌های نیمه شب مادران شهدا را تصور کنی. باید قبر شهدای شلمچه را در برگرفته باشی تا لذت دعوت شدن از سوی آن‌ها به این زیارت را تجربه کنی. باید برگ‌های مفاتیح از اشک هایت خیس شده باشد تا راز زیارت عاشورای عاشقان کربلا را فهم کنی!
باید کنار کرخه با شهدای غواص نجوا کرده باشی تا معنای مظلومیت را با تک تک سلول هایت تجربه کنی. باید پای روایت راویان یادمان شهدا زار زده باشی تا مفهوم سبک بالی شهیدان خدایی را درک کنی. باید اشک‌های خود بر خاک تشنه هور را دیده باشی تا عطش شهیدان کنار قمقمه‌های خالی را احساس کنی. باید وسعت سرزمین‌های اشغال شده جنوب و غرب را دیده باشی تا عمق دنائت دشمن را دریابی. باید نخل‌های سربریده را از نزدیک ببینی تا بتوانی استقامت بدن‌های بی سر را به تصویر بکشی. باید زخم‌های بنشسته بر در و دیوار شهر‌های آبادان و خرمشهر را مشاهده کنی تا معنای مقاومت را بفهمی. باید سرمای بلندی‌های غرب بر تنت خورده باشد تا بتوانی غیرت را معنا کنی. باید دلت را با یاد شهدا نورانی کرده باشی تا لایق دیدار کوی یار شوی. باید همسفر راهیان نور شده باشی تا شادی راهیان این سفر را در باز شدن مجدد این راه احساس کنی.
باید نورانی باشی تا دستان دلت به سوی آسمان بلند شده و از خدای سبحان بخواهد توفیق این سفر را شامل حال بازماندگان آن کند. باید به روح بلند شهیدان درود بفرستی که رفتند تا ما بمانیم و بدانیم که آن‌ها سوختند تا ما نورانی شویم. باید خدای سبحان را شاکر باشیم که در باغ زیارت شهدا باز باز است.