دل‌هایمان را بهاری کنیم

نبی‌اله عشقی‌ثانی تحلیلگر مسائل اجتماعی در آخرین روزهای سال ۱۴۰۰ هستیم، بوی بهار از گوشه و کنار شهر استشمام می‌شود، مردم از هر فرصتی برای خرید و تامین مایحتاج عید نوروز در حد استطاعت‌شان استفاده می‌کنند یا حداقل دوری در خیابان‌ها می‌زنند تا با حضورشان در خیابان‌ها حال و هوای بهاری را احساس کنند. خیابان‌ها هم پر ترافیک و شلوغ است، رفت و آمد زیادی به چشم می‌خورد. عمونوروزهای متعددی سر چهارراه‌ها و خیابان‌ها مشغولند و تبریک عید می‌گویند و درخواست دریافت عیدی می‌کنند، برخی هم چیزی به آنها می‌دهند تا کامشان شیرین شود. از سوی دیگر حضور کودکان خیابانی و متکدیان هم خیلی بیشتر شده است به طوری که همه جا به چشم می‌خورند در چنین شرایطی تکلیفی بر دوشمان سنگینی می‌کند آن هم مسئولیتی است که در مقابل گروه‌های نیازمند، کم برخوردار و آسیب‌پذیر جامعه داریم، آنهایی که علاقه‌ای به آمدن عید نوروز ندارند چون قادر نیستند برای خانواده و فرزندانشان پوشاک و امکانات دیگر عید خریداری کنند، نمی‌خواهند پیش آنها خجالت بکشند و احساس شرمندگی کنند. در شرایطی که تورم حدود چهل درصدی را تجربه می‌کنیم، قیمت‌ها خیلی بالا رفته و اجناس حسابی گران شده است. به طور طبیعی مردم کم‌درآمد که متاسفانه تعدادشان هم زیاد است از آمدن عید استقبال نمی‌کنند، بعضی هم می‌گویند امسال عید نداریم، برخی هم کرونا را بهانه می‌کنند و می‌گویند ما که جایی نمی‌رویم، همه درگیر کرونا هستند، کسی هم سراغ ما نمی‌آید. آیا می‌توانیم چشممان را به روی واقعیتی که چنین آشکار است، ببندیم و از کنار آن بدون هیچ عکس‌العملی بگذریم؟ خیر همه مسئول هستیم کاری بکنیم بزرگ یا کوچک، مسلما هرکس به اندازه وسع و توانش پیش خدا و وجدانش مسئول است تا تماشاگر نباشد، باید سهم خود را ادا کند. هیچ‌کس نمی‌تواند همه مشکلات و احتیاجات فقرا را برطرف کند اما می‌تواند گوشه‌ای از نیاز حاجت‌مندی را بر آورد. اگر هرکس از هزینه پوشاک، شیرینی و میوه‌ای که برای خانواده خودش خرید می‌کند اندکی را هم به خانواده نیازمندی اختصاص دهد یقینا خوشحالی و شادی خوبی را هدیه داده است. یا اینکه مستمسکی پیدا کند و به خانواده کمتر برخورداری از نزدیکانش هدیه‌ای بدهد تا تحمل زندگی برای آنان آسان‌تر شود و لبخند شادی بر لب آنان بنشیند، البته ثواب وافری هم خواهد برد. از سوی دیگر، بسیار شنیده می‌شود که برخی می‌گویند خیلی از افرادی که با چهره نیازمند خودشان را معرفی می‌کنند واقعا محتاج نیستند و نباید به آنها کمک کرد. باید گفت مردم حق دارند، امکان سوءاستفاده هم زیاد است، مناسب‌ترین راهکارش کمک کردن از طریق موسسه‌های خیریه است که برای حمایت از اقشار کم‌برخوردار تاسیس شده‌اند و می‌توانند کمک مردم را به مستحق واقعی برسانند زیرا این موسسه‌ها دارای مددکار اجتماعی هستند که به راحتی قادرند نیازمندان را تشخیص دهند و اطلاعات کافی هم دارند تا کمک‌های مختصر مردمی را دریافت و تجمیع کرده و بر آن بیفزایند بعد با رعایت ‌شأن و احترام افراد آسیب‌دیده با حفظ کرامت آنان و رازداری حرفه‌ای نیازهای مستحقان را ادا کنند و به سرعت هم گزارش ارائه خدمت خود به افراد آسیب‌دیده را به بانیان، نیت‌کنندگان و نیکوکاران برسانند. توجه داشته باشیم که موسسه‌های خیریه دارای مجوز قانونی، هیات‌مدیره و بازرس بوده وعملکردشان منظما توسط دستگاه‌های مسئول کنترل و نظارت می‌شود. پس بیاییم دل‌هایمان را در این ایام عید بهاری کنیم، عیدمان را با دیگران تقسیم کنیم و سهم خود را به جامعه‌ای که به آن علاقه‌مند هستیم و دین داریم ادا کنیم.