آینده‌نگری و چالش وجودی

کورش الماسی‪-‬ به گواه انبوه و انواع چالش‌های اجتماعی و ملی در عرصه‌های اقتصادی، روابط خارجه، بهداشت و درمان، آموزش، اشتغال، اخلاق سیاسی و... مدیریت کلان نیازمند بروز، کاربردی و کارآمد شدن است. بنا بر همه قواعد منطقی، هیچ «نظم سیاسی کلانی» نمی‌تواند با وجود این همه چالش‌های اجتماعی و ملی «پایدار و کارآمد»، باشد. در جهان معاصر خرد بنیاد، جا و مکانی برای افراد، گروه‌ها، ملت‌ها و جوامع ناآشنا با «ابزار خرد» به عنوان کاربردی‌ترین بستر یک «نظم سیاسی پایدار»، وجود ندارد.
این موجز تبیینی بسیار کلی و مختصر از رابطه انبوه و انواع چالش‌های اجتماعی و ملی با امکان و خطر ناپایداری نظم مدیریت کلان است.
«تشخیص عینی شرایط اجتماعی و سیاسی، بستر اندیشه‌ها، راهکارها و راهبردهای کاربردی و کم‌هزینه است». از آنجا که شرایط عینی بنابر قواعد فرا ارادی، پیوسته در حال تغییر، تحول و تکامل است، اندیشه‌ها و راهکارهای کاربردی، به ضرورت باید متحول و به‌روزرسانی شوند.
افراد، گروه‌ها، ملت‌ها و نظام‌های سیاسی که «درکی از پویایی» انسان و جامعه، نداشته باشند، بی‌تردید متحمل ناپایداری و هزینه‌های گزاف خواهند شد. در عصر معاصر برخلاف جوامع ابتدایی قرون پیشین، اراده‌های (جمعی) مبتنی بر فهم و تشخیص شرایط عینی انسان، جامعه «زیست‌جمعی مبتنی بر همکاری» و جهان پیرامون کنونی «و نه» اراده‌های مبتنی بر انواع تمایلات روانشناختی، آرمان‌ها و اهداف رومانیک و آرمان‌های متافیزیکی، خاستگاه نظام‌های سیاسی توسعه‌یافته، کارآمد و پایدار است. حکمرانی مبتنی بر منافع جناحی و اراده‌های گروهی و فردی، روش حکمرانی در قرون پیشین است. اینکه در جهان معاصر به دلایل بی‌شمار، هیچ نظم سیاسی با هر توان و امکانات (اتحاد جماهیر شوروی، چین و...) قادر نخواهد بود به شکلی پایدار، کارآمد و کم‌هزینه، یک کشور را مبتنی بر منافع جناحی و گروهی، مدیریت کنند. به همان دلیل که در عصر کنونی نمی‌توان با شمشیر و نیزه، بقا و تداوم یک نظم سیاسی یا یک کشور را تضمین کرد، مدیریت یک کشور با اندیشه‌ها، راهکارها و راهبردهای مبتنی بر منافع جناحی که روش رایج نظام‌های سیاسی در جوامع ابتدایی قرون پیشین است، غیرکاربردی و در نتیجه پرهزینه و ناپایدار است. دور از واقعیت نیست اگر اشکال یا ساختار حکمرانی در گذشته و حال را به دو نوع تقسیم کنیم: «حکمرانی پایدار و کارآمد»، مبتنی بر اراده‌هایی که ریشه در درک، تشخیص و پویایی شرایط عینی انسان‌ها و جوامع دارند و «حکمرانی پرچالش و ناپایدار»، مبتنی بر برخی آرمان‌های متافیزیکی و رویاگونه و انواع منویات جناحی، فردی و...


تحولات سیاسی ساختاری می‌تواند مبتنی بر دو گونه: ۱- درون‌زا، مدیریت نشده، بدون برنامه و صرفا مبتنی بر آزاد شدن هیجانات توده‌ها یا مبتنی بر تشخیص، درک، پذیرش و مدیریت ملی تحولات اجتماعی ۲- یا مبتنی بر انواع عوامل و اهرم‌های بیرونی (خارجی) باشد.
«تنها مسیر ممکن و کم‌هزینه»، کارآمدی مدیریت کلان که شرط تداوم هر نوع مدیریت کلان (ساختاری) است، تغییر جهت از مدیریت مبتنی بر منافع گروهی و جناحی به مدیریت مبتنی بر منافع ملی (جمعی) است. به گواه شواهد تاریخی و تجربی بی‌شمار، نظام‌هایی که به هر دلیل نتوانند متناسب با تحولات عینی اجتماعی، کاربردی و متحول شوند، نمی‌توانند کارآمد و در نتیجه پایدار باشند.
«پایداری یک نظم سیاسی» منوط به بروز و کاربردی شدن، مبتنی بر تشخیص عینی شرایط و تحولات اجتماعی و بین‌المللی و نه جابه‌جایی کارگزاران از یک منصب به منصب دیگر یا تغییرات سطحی در برخی نهادهاست. به عبارتی، جابه‌جایی کارگزاران و تغییرات سطحی در برخی نهادها، منجر به «کارآمدی و پایداری» نظم مدیریت سیاسی نخواهد شد. بلکه فهم و تشخیص این حقیقت بدیهی و انکارناپذیر که در جهان معاصر خرد بنیاد، برخلاف قرون پیشین، حکمرانی مبتنی بر منافع ملی (جمعی) «و نه منافع جناحی»، تنها سازوکار کاربردی «به منظور پایداری و کارآمدی» یک نظم سیاسی است.
برخلاف تمایلات، اهداف، آرزوها، آرمان ها، منویات و... فردی و جناحی، «جهان خرد بنیاد معاصر»، بستر حکمرانی مبتنی بر اراده‌ها و اهداف فردی و جناحی نمی‌باشد. به بیان کلی؛ توسعه، ثبات، امنیت، کارآمدی و... برآیند مستقیم «حمکرانی مبتنی بر خرد جمعی» است و عقب ماندگی، انبوه و انواع چالش‌های اجتماعی، ناکارآمدی، ویرانی اخلاق سیاسی، بی‌ثباتی، ناپایداری و... برآیند مستقیم حکمرانی مبتنی بر منویات، اهداف، اراده‌ها و... فردی و جناحی است. اینکه منافع ملی به عنوان والاترین هدف سیاسی برآیند مستقیم، انعکاس خرد جمعی در ساختار مدیریت کلان سیاسی می‌باشد.