شهروندآنلاین: در یکی دو هفته گذشته اتفاق ویژه‌ای که در امر فوتبال رخ داده، بازگشت تماشاگران به ورزشگاه‌ها و حمایت آنها از تیم‌های محبوب خود در لیگ‌برتر و مسابقات دیگر بوده است. فوتبال ایران حدود دو سال تماشاگر به خود ندید و این مسأله از جذابیت بازی‌های لیگ‌برتر کاست و باعث شد بازی‌ها بی‌روح برگزار شود.

در چنین شرایطی فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش تلاش‌های زیادی کردند تا بتوانند مجوز حضور هواداران فوتبال در ورزشگاه‌ها را بگیرند که در نهایت هم با 30 درصد ظرفیت ورزشگاه‌ها این امر میسر شد و حالا با مجوز شورای تامین استان‌ها، بازی‌ها در شهرهای مختلف با حضور تماشاگر برگزار می‌شود.

مسأله مهمی که در این خصوص وجود داشت، صدور مجوز شورای تامین استان‌ها مبنی بر استفاده از 30 درصد ظرفیت ورزشگاه‌ها بود. وزارت بهداشت در این خصوص درخواست کرده بود برای حفظ و رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی در ورزشگاه‌ها بازی‌ها با 30 درصد ظرفیت ورزشگاه‌ها برگزار شود. این موضوع از قضا با استقبال فدراسیون و اهالی فوتبال مواجه شد اما حالا مسأله دیگری در ورزشگاه‌ها به‌چشم می‌خورد.

در نگاه اول تصور شد که قرار است ظرفیت ورزشگاه‌ها به‌دلیل پابرجا بودن کرونا، پلکانی پر شود اما نحوه مدیریت این موضوع در نخستین بازی با تماشاگر و دیدارهای بعدی، این فرضیه را در هاله‌ای از ابهام قرار داد.

دلیل ایجاد ابهام در این فرضیه، توزیع نشدن ظرفیت ۳۰ درصدی در کل ورزشگاه است، چراکه یگان‌های برقراری امنیت براساس کاسه ورزشگاه و دسترسی‌های منتهی به آن، تصمیم گرفتند که تمام این ۳۰ درصد به صورت متمرکز در قسمتی از ورزشگاه مستقر شوند. به همین دلیل، سوالی به‌وجود می‌آید مبنی بر اینکه اگر قرار است که تماشاگران بدون رعایت فاصله و پروتکل بهداشتی در کنار هم مستقر شوند، پس چرا به‌جای ۳۰ درصد، از تمام ظرفیت ورزشگاه‌ها استفاده نمی‌شود؟

با این اوصاف، اگر فلسفه تعیین ظرفیت ۳۰ درصدی، رعایت پروتکل‌های بهداشتی نیست، مسئولان تصمیم‌گیرنده باید اجازه استفاده از تمام ظرفیت ورزشگاه را صادر کنند ولی اگر این‌طور نیست، تمهیداتی بیندیشند که پروتکل‌های بهداشتی رعایت شود. علاوه بر این، اگر توانایی رعایت پروتکل‌های بهداشتی را داشته باشند، می‌توان از این فرصت استفاده کرد تا فرهنگ بلیت‌فروشی الکترونیکی و استفاده هر هوادار از صندلی مختص خودش را جا انداخت.