بازی دوستانه می‌خواهیم، نه سرمربی تازه

دیروز بود که خبر رسید امریکا سومین حریف ما در مرحله گروهی برای شبیه‌سازی بازی مقابل ایران می‌خواهد با ژاپن بازی کند، با یک حریف قدرتمند آسیایی تا چم و خم کار دستش بیاید. انگلستان و ولز هم که تا دلتان بخواهد در لیگ ملت‌های اروپا بازی کرده‌اند و حتماً بازی‌های تدارکاتی دیگری هم خواهند داشت. تا یادمان نرفته ذکر این نکته هم ضروری است که این دو تیم هرچند نمایشی ضعیف در لیگ ملت‌های اروپا داشتند، اما بدون تردید با آمادگی کامل به قطر می‌آیند و ولز و انگلستان حاضر در جام جهانی با ولز و انگلستان لیگ ملت‌ها تفاوت فاحشی خواهند داشت.
برنامه سه رقیب تیم ملی در جام جهانی کاملاً مشخص است؛ امریکا، انگلستان و ولز خوب می‌دانند قرار است در چه میدانی پا بگذارند، فقط در این میان تیم ملی ایران است که هنوز دلخوش به صعود مقتدرانه به جام جهانی رؤیا‌بافی می‌کند و در خواب و خیال به صعود از این گروه سخت می‌اندیشد. تازه فقط این نیست و اوضاع وخیم‌تر از این حرف‌هاست.
این روز‌ها در حالی که همه رقبا خود را آماده حضور در جام جهانی می‌کنند، اینجا ما در فکر تغییر سرمربی هستیم، چرا؟ چون آقایان دلال نزدیک به فدراسیون بی‌در و پیکر فوتبال می‌خواهند هر طور شده گزینه‌های خود را به تیم ملی قالب کنند و پول به جیب بزنند. دلیل‌شان هم عملکرد ضعیف تیم ملی مقابل الجزایر در بازی دوستانه است که البته دلیلی واهی محسوب می‌شود و آن‌ها مدت‌هاست که در فکر تغییر سرمربی هستند. در این میان ذکر یک نکته لازم به نظر می‌رسد و آن اینکه به‌طور حتم انتقادات زیادی به عملکرد اسکوچیچ و نوع تاکتیک‌ها و تفکرات او برای مهره‌چینی و ارنج تیم ملی وارد است، اما تغییر سرمربی بدترین کار ممکن در این برهه زمانی و فاصله نزدیک به آغاز رقابت‌های جام جهانی است.
بهترین اظهارنظر در این خصوص را سردار آزمون، مهاجم تیم ملی دارد که می‌گوید: «ایران بازی دوستانه می‌خواهد، نه سرمربی جدید. چرا باید اسکوچیچ را تغییر دهیم. من واقعاً این صحبت‌ها را متوجه نمی‌شوم. الان وقت حمایت است و تنها یک اردوی دیگر در پیش داریم. شما فکر می‌کنید اگر گواردیولا را هم بیاوریم، می‌تواند کار خاصی انجام دهد. کنار گذاشتن سرمربی در شرایط کنونی خیلی بد است و کار ما را دشوار می‌کند. اگر خودمان باشیم و از تیم ملی حمایت شود، می‌توانیم نتایج خوبی کسب کنیم.»


حرف‌های سردار بیانگر واقعیت تلخی است که شاهد آن هستیم. تیم‌های رقیب مشغول برنامه‌ریزی و حتی شناختن کامل ما هستند، اما اینجا اوضاع فدراسیون اینقدر به‌هم ریخته و اسفبار است که هر آن باید منتظر بود تا آقایان دلال برایمان تعیین تکلیف کنند و گزینه خود را سرکار بیاورند. سؤال این است که با ادامه این روند آیا باید به آینده تیم ملی و نتیجه‌گیری آن در جام جهانی امیدوار بود؟
با حلوا‌حلوا کردن دهان شیرین نمی‌شود. تیم ملی یک فیفادی مهم را از دست داده و به قول سردار آزمون تنها یک اردوی دیگر پیش‌رو دارد و این یعنی فرصت آماده‌سازی بسیار اندک است. امروز برگزاری بازی تدارکاتی با حریفان بزرگ اصلی‌ترین کار و کمک به تیم ملی است. این روز‌ها تا دلتان بخواهد همه دم از حمایت می‌زنند از سخنگوی وزارت امور خارجه گرفته تا وزیر بهداشت، اما چیزی که دیده نمی‌شود همین حمایت و برنامه‌ریزی است و همه تا امروز فقط حرف زده‌اند. وزیر ورزش از بسیج کل امکانات کشور برای تیم ملی می‌گوید، اما نهایت این بسیج عمومی اردوی بلندمدت در گرمای کشنده قطر و زمین‌های نه‌چندان مناسب آن با برگزاری یک بازی دوستانه با تیم دوم الجزایر بود. اردویی که با انتقاد و اعتراض ملی‌پوشان نیز همراه بود.
اینکه سردار آزمون حرف از حمایت و اتحاد می‌زند را نباید با دادن آدرس غلط تفسیر کرد. حمایت یعنی همین پشتیبانی از سرمربی، بازیکنان و دادن روحیه به آن‌ها با برگزاری دیدار‌های تدارکاتی خوب، یعنی بازی دلال‌ها را نخوردن و پشت سرمربی ایستادن، والا راحت‌ترین کار این است که سرمربی را برداریم و تا دلتان بخواهد هم آدم بیکار در اروپا زیاد است و خوراک دلال‌ها تا جیب‌شان را پر کنند. رقبا در حال تدارک هستند و ما در جست‌وجوی تغییر و این یعنی نباید زیاد امیدوار بود، مگر اینکه اتفاق خاصی رخ دهد.