ورزش باستانی ایران را دریابیم

دستیابی به موفقیت، نیازمند توجه، برنامه‌ریزی اصولی و حمایت است. تفاوتی نمی‌کند که این پروسه برای رسیدن یک ورزشکار به مدال باشد یا احیای یک رشته حائز اهمیت ورزشی. مهم الگو‌برداری درست از روش‌های امتحان پس‌داده و مهیا کردن شرایط است. درست همان مسئله‌ای که در ورزش ایران کمتر به آن توجه می‌شود.
ازبکستان برای جا انداختن کوراش که ورزش ملی این کشور است، هزینه‌های زیادی کرد. برگزاری مسابقاتی که صفر تا صد هزینه‌هایش را با امکانات قابل توجه به گردن می‌گرفت؛ پرداخت هدایای نقدی وسوسه‌کننده و حتی اهدای لباس، به‌طوری‌که هر ورزشکار کوراش در بازگشت از این کشور، ده‌ها لباس با خود می‌آورد و این جدای از اقامتی لوکس و جایزه‌های نقدی قابل توجهی بود که در ازای موفقیت و روی سکو رفتن دریافت می‌کرد. البته این میزبانی‌های مثال‌زدنی تنها تا زمانی بود که بتواند این رشته را جا بیندازد و بعد از آن، کشور‌ها باید برای حضور در رقابت‌های این رشته و خرید لباس مخصوص، دست به جیب می‌شدند و این یعنی ازبک‌ها نتیجه هزینه و توجهی را که کرده‌اند، دیده‌اند، اما ورزش زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی ایران همچنان در ایران هم مقهور است، چه برسد به دنیا!
موفقیت با شعار به دست نمی‌آید و لازمه آن کار کردن دلسوزانه و حمایت صددرصدی است، اما تبدیل شدن بیش از ۱۰ زورخانه در تهران طی سال‌های اخیر به قهوه‌خانه یا باشگاه بدنسازی نشان می‌دهد با وجود دغدغه‌هایی که به زبان می‌آید، آنطور که باید برای احیای این رشته گامی برداشته نشده است. مسئله این نیست که بیش از ۲۰۰ شهر زورخانه ندارند، مسئله عدم برنامه‌ریزی اصولی است. مسئله نداشتن دانش کافی برای احیای این رشته پهلوانی است که باعث می‌شود رئیس فدراسیون جهت تشویق افراد برای حضور در ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی به دنبال آن باشد که مرشدان و ورزشکاران زورخانه‌ای را بیمه تکمیلی و زمینه‌های تحصیلی و معافیت خدمتی را برای علاقه‌مندان به این رشته مهیا کند.
اما احیای این رشته که قدمت آن در ایران به سالیان سال قبل برمی‌گردد و پهلوانی‌های آن سال‌هاست که به واسطه پدران و پدربزرگان ما سینه به سینه نقل شده، نیازمند گام‌هایی به مراتب اصولی‌تر است.


ژاپن با یک انیمیشن تخیلی می‌تواند جوانانش را چنان به فوتبال علاقه‌مند کند که بعد از چند سال نه فقط در آسیا که در دنیا نیز حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشند. کره به عنوان مهد تکواندو بزرگ‌ترین مراکز آموزش این رشته را دارد. همین‌طور چین در وشو و ژاپن در جودو. مراکز فول امکاناتی که می‌تواند کشور‌های دیگر را به برگزاری اردو‌های تدارکاتی و حتی مشترک با این کشور‌ها ترغیب کند. رخدادی که می‌تواند انگیزه‌ای تشویقی برای گرایش جوانان این کشور‌ها به رشته‌های فوق باشد.
راهکار‌های مطرح شده از سوی رئیس فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی شاید بتواند گام مؤثری باشد، اما به تنهایی جوابگو نیست تا زمانی که تبلیغات اصولی در این راستا انجام نشود و شاهد برگزاری مسابقات متعدد داخلی و بین‌المللی در این رشته نباشیم. مسابقاتی که بتواند ورزشکاران داخلی و خارجی را برای حضور در آن ترغیب کند. اما تا خود این ورزش باستانی را درنیابیم، نمی‌توانیم انتظار رشد و شکوفایی آن را در داخل و خارج از مرز‌های ایران داشته باشیم.
ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی قدمتی طولانی در ایران دارد و علاوه بر تضمین سلامت، می‌تواند نقش مؤثری در تربیت اخلاقی جوانان جامعه داشته باشد، ولی ترویج آن حمایتی جانانه می‌خواهد و توجهی مثال‌زدنی که طی سال‌های اخیر شاهدش نبوده‌ایم.