آرین احمدی حال سینما خوب نیست!

در سال 1379 در چهارمین جشن بزرگ سینمای ایران و همزمان با بزرگداشت صدمین سال ورود سینما به ایران بود که 21 شهریور ماه به عنوان روز ملی سینما شناخته شد و هر سال جشن خانه سینما در این روز برگزار می شود و 21 شهریور ماه به عنوان روزی نمادین وارد تقویم شد.
مظفر‌الدین‌شاه در فروردین سال ۱۲۷۹ از تهران به مقصد اروپا حرکت کرد. در این سفر بود که با سینما آشنا شد. در سفرنامه مظفرالدین‌شاه آمده است که شاه روز یکشنبه هفدهم تیر ۱۲۷۹ به اتفاق میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشى به تماشاى دستگاه سینموفتوگراف و لانترن ماژیک رفته است. این حادثه پنج سال پس از رواج اختراع برادران لومیر در پاریس رخ داد؛ (شاه این دوربین را اشتباهاً سینموفتوگراف مى‌نامید.) به این ترتیب بانى ورود نخستین دوربین فیلم‌بردارى و نمایش فیلم، مظفرالدین‌ شاه است و نخستین فیلم‌بردار ایرانى نیز ابراهیم ‌خان عکاس‌باشى محسوب مى‌شود.
سینمای ایران در این سال‌ها با چالش‌ها و شرایط سخت فراوانی مواجه بوده است و سعی کرده همواره با هر شرایطی خود را تطبیق داده و به راه خود ادامه دهد‌، کم یا زیاد‌، سیاه یا سفید، تلخ یا شیرین‌، کمدی یا درام به هر شکلی که بوده ادامه داده است‌. در صنعت سینمای ایران سالانه فیلم‌های تجاری متنوعی تولید می‌‌شود. فیلم‌های هنری ایرانی شهرت بین‌المللی پیدا کرده‌اند و اکنون از طرفداران جهانی برخوردار هستند. فیلم‌های ایرانی معمولا به زبان فارسی نوشته و گفته می‌شود. برخی از منتقدان اکنون ایران را از نظر هنری به عنوان مهم‌ترین سینمای ملی جهان با اهمیتی که باعث مقایسه با نئورئالیسم ایتالیایی و جنبش‌های مشابه در دهه‌های گذشته می‌شود، رتبه‌بندی می‌کنند. مجموعه ای از جشنواره های بین المللی فیلم در بیست سال اخیر از سینمای ایران تقدیر کرده اند. بسیاری از منتقدان سینما از سراسر جهان سینمای ایران را به عنوان یکی از مهم‌ترین سینماهای هنری جهان تحسین کرده‌اند.
همه اینها نشان از اهمیت سینمای ایران دارد، اهمیتی که باعث می شود بیشتر و اساسی تر به آن توجه کنیم و فارغ از هرگونه گرایشات سیاسی و اجتماعی به پدیده سینما نگاهی فرهنگی و هنری داشته باشیم، سینمایی که شاید خیلی آسان‌تر از آنچه می‌اندیشیم بتواند فرهنگ و تمدن بزرگ کشورمان را به سراسر جهان معرفی کند و برای این مهم نیاز است به آن توجه بیشتری شود و به مشکلاتش رسیدگی شود، مشکلاتی که این روزها متاسفانه بیشتر و بیشتر می شوند و به حدی زیاد شده‌اند که نفس های این سینمای پر افتخار گویی به شمارش افتاده است از فروش پایین بسیاری از فیلم ها در گیشه ها و هزینه های بالای تولید فیلم گرفته تا کمبود مدیریت و استراتژی صحیح ، از کمبود کارگردان‌های با ذوق و دلسوز و کمبود فیلم نامه‌های مناسب گرفته تا کمبود تهیه کنندگان حرفه‌ای و علمی و به اینها وجود باندهایی که با رانت‌های خاص در سینما فعالیت می‌کنند و افراد سفارشی اعم از بازیگر و کارگردان و چهره پرداز و غیره را وارد سینما می‌کنند نیز اضافه کنید، همه اینها و موارد دیگر باعث شده است حال این روزهای سینمای ایران با وجود افتخارات بسیاری که کسب کرده خوب نباشد و به نظر می رسد باید هر چه سریع تر برای ترمیم و نجات آن اقدامات موثر و صحیح انجام داد تا باز هم سینما بتواند به مسیر خود ادامه دهد.