احساس غرور برای بد‌حجابی و بی‌مدالی!

دیروز خبرگزاری‌های معاند تصویر و ویدئو‌های الناز رکابی، سنگنورد ایران در مسابقات قهرمانی آسیا را که به جای روسری با یک شال دور سر در مرحله نهایی این مسابقات شرکت کرده بود و بدون کسب مدال روی سکوی چهارم ایستاد در سطح گسترده‌ای پخش کردند.
الناز رکابی از دید آن‌ها قهرمان بود، اما چند سال قبل که با حجاب کامل روی سکوی قهرمانی جهان ایستاد همین خبرگزاری‌ها حتی حاضر نشدند تصویرش را کار کنند. اصلاً چرا راه دور برویم؛ همین چند روز قبل الهام حسینی سه مدال ارزشمند طلا در مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی آسیا برای ایران به ارمغان آورد یا فاطمه عیدیان، دونده نوجوان کشور که در مسابقات قهرمانی آسیا صاحب مدال طلا شد، اما هیچ‌کدام از این‌ها در رسانه‌های صعودی، صهیونیستی و امریکایی بازتاب نداشت. چرا؟ چون این دو بانوی کشورمان با حجاب کامل در مسابقات و سکوی قهرمانی ظاهر شدند. چیزی که آن‌ها برنمی‌تابند، بنابراین خیلی ساده از کنارش می‌گذرند. الناز رکابی، قهرمان محجبه هم از دید آن‌ها ارزشمند نیست، اما وقتی کشف حجاب نصفه و نیمه می‌کند، حتی اگر چهارم هم شود از دید آن‌ها قهرمان است، چون کاری کرده که آن‌ها می‌پسندند. این قماش زمانی که رکابی با حجاب مدال گرفت و تاریخ‌ساز شد هیچ احساسی نداشتند، اما حالا که مدال نگرفته احساس شعف و غرور و احترام و تحسین دارند. دیروز اگر الناز رکابی با حجاب مانند الهام حسینی و فاطمه عیدیان قهرمان هم می‌شد تیتر رسانه‌های تجزیه‌طلب نمی‌شد. این واقعیتی است که خود او بهتر از هر کس دیگری آن را درک می‌کند.
باید به مقام‌آوری و افتخارآفرینی بانوان سرزمینمان بالید، آن‌ها افتخار ایران هستند. باید تلاش‌شان را ارج نهاد و حتی مقام چهارمی آن‌ها هم ارزش قهرمانی دارد، اما تلاش‌شان، نه بدنشان!