سهم ما در اعتراضات دهه هشتادی

مجید ابهری
دوران نوجواني به‌عنوان دروازه ورود به‌ جواني، داراي ويژگي‌هاي خاص رفتاري بوده، و بروز برخي از اين رفتارها گريز ناپذير است، اگر در مجاري منطقي و روانشناختي حرکت داده نشود. اين امر مي‌تواند 1موجب ايجاد انحرافات فکري و بلوغ نارس فرهنگي و اجتماعي ‌گردد. در اعتراضات اخير که محور اصلي آن اختصاص به‌ نسل‌هاي دهه 70، 80 و 90 است، مشاهده برخي و حرکات و شنيدن بعضي شعارها براي بزرگتر‌ها گاهي عجيب و گاهي نامانوس مي‌شود. نسل‌هاي ياد شده رشد فکري و اجتماعي خود را در مکتب اينترنت و تلفض‌هاي هوشمند سپري نموده و تفاوت اساسي با نسل‌ها ديگر دارند. اين‌همه اختلاف حتي صاحبان انديشه و نخبگان تربيتي را به اعجاب واداشته است. اگر محکمه‌اي اخلاق‌مدار و وجدان محور تشکيل شود، چه کساني در صف پاسخ دهندگان بايد قرار بگيرند؟. براي نگارنده که 40 سال از عمر و جواني خود را در آسيب شناسي اجتماعي با عنايت به دختران فراري، کودکان خياباني و بزهکاران نوجوان سپري نموده‌ام، مشاهده اين نسل‌ها چندان شگفت انگيز نبوده است، چرا؟‌ اگر بخواهيم سهم و جايگاه براي کوتاهي کنندگان در تربيت و رشد فکري و فرهنگي نوجوانان و جوانان تعريف کنيم، مي‌توان به موارد ذيل اشاره نمود:‌
الف: والدين؛ اولين اقشار در اين آسيب‌ شناسي بوده که گرفتاري‌هاي مالي، فشارهاي محيطي از بيکاري، گراني و تورم و... عوامل تشديد اين معضلات و چالش‌ها هستند.
ب: آموزش و پرورش که نام «پرورش» و «تربيت» را سال‌هاست که يدک مي‌کشد، اما فقط آموزش و خشک بي‌روح در آن جريان دارد که نه به‌درد دنياي فرزندان ما و نه به‌درد آخرت آنها مي‌خورد.
پ: در محافل خانوادگي بچه اجازه حرف زدن ندارد و جلوي بزرگتر‌ها بايد فقط نقش آکسسوار را داشته باشد. کدام پدر، کدامين مادر و کدام بزرگتر براي فرزندان چالش‌هاي فکري دوران بلوغ و ضرورت‌هاي کمکي را براي آنها برشمرده‌اند؟


ت: فرزندان ما که به‌‌وسيله اينترنت و با مربيگري سلبريتي‌‌ها رشد کرده‌‌اند، در آينده چه جايگاهي بايد پيدا کنند؟
ج: نسلي که دغدغه عضويت در صفحات اينستاگرامي بچه پولدارها را دارد و به قيمت گوشي تلفن همراه، کفش‌هاي آديداس مي‌انديشد، چگونه مي‌تواند به دغدغه‌هاي نسلي بينديشد؟
چ: در اعتراضات اخير کداميک از شعارهاي اعتراض کنندگان نوجوان در مورد بيکاري، رشد فزاينده فقر، اجاره بها و چالش‌هاي زندگي روزمره بوده است؟‌
ح: کدام يک از سلبريتي‌هاي جامعه ما درد فرودستان را دارند؟ توقع ما اين بود که در اين اعتراضات دهه‌هاي هشتادي، آنها پادرمياني کرده و ميانجي بين نسل‌ها و دولت باشند. ما به اين نسل (70-80-90) چه داده‌ايم که حالا مطالبه را جدي بگيريم وقتي خريد در پالاديوم، پينت بال، بانجي جامپينگ، دغدغه‌هاي تفريحي تعدادي از جوانان و بخش قابل توجهي در حسرت آنها هستند. چرا نبايد نداشته‌هايشان را فرياد بزنند؟‌ بي‌شک دلسوز واقعي اين نوجوانان و جوانان همان والدين دلسوخته با دستان خالي است که دغدغه‌هاي آنها را حتي نمي‌شناسند و نمي‌توانند نام بازيکنان رئال مادريد و بارسلونا را به‌درستي تلفظ کنند!.
آسيب شناس