سیما فراهانی _ شهروندآنلاین؛ خانواده علیرضا حالا 18 روز است که پیام صبح‌بخیر او را ندیده‌اند. 18 روز است که علیرضا با مادرش تماس نگرفته و با او صحبت نکرده است. روزی که خانواده علیرضا نام او را در لیست کشته‌شدگان این حادثه وحشتناک دیدند، زندگی برایشان تیره‌وتار شد. دیگر هیچکدام‌شان نمی‌خندند. برادر علیرضا در گفت‌وگو با خبرنگار «شهروند» در حالیکه وقتی از برادرش حرف می‌زند، بغض دارد، جزئیاتی از زندگی او روایت می‌کند:

دو سال‌ونیم بود که به آنجا رفته بود. رفت تا مدرک دکترای خود را بگیرد. خیلی دوست داشت که درس بخواند و تحصیل کند.

در مقطع کارشناسی رشته مهندسی منابع طبیعی دانشگاه فردوسی مشهد درس خوانده بود. او در دو رشته برای ارشد شرکت کرد. مرتع و آبخیزداری که هرکدام در دانشگاه سراسری رتبه یک و رتبه دو را گرفت. در نهایت در دانشگاه تهران مدرک ارشد خود را گرفت آن هم با نمرات خیلی عالی. در کل خیلی باهوش بود.

علیرضا اولویتش ماندن در ایران بود. خیلی به پدر و مادرم وابسته بود. دوست داشت بماند و همین جا زندگی کند. زمانی هم که در مشهد بود کارهای ترجمه می‌کرد و پایان‌نامه می‌نوشت. از این طریق کار می‌کرد تا بیشتر در کنار خانواده بماند. چون ما برادر بزرگ‌ترمان را هم از دست داده بودیم و او دوست داشت بیشتر در کنار پدر و مادرم باشد. ولی شغل مناسبی پیدا نکرد. در آزمون‌های استخدامی زیادی شرکت کرد. معمولا مرحله کتبی را قبول می‌شد اما برای مصاحبه که می‌رفت قبول نمی‌شد. همیشه می‌گفت اگر در ایران کاری پیدا می‌شد حتی اگر با حقوق پایین، من هیچوقت نمی‌رفتم. ولی متاسفانه کاری پیدا نشد. با اینکه درس خوانده بود، ولی باز هم شغلی مناسب نداشت. برای همین تصمیم گرفت برود و دکترا بخواند.

سئول یکی از گزینه‌هایش بود. از طرفی دوستان صمیمی‌اش هم به آنجا رفته بودند و تقریبا با آن محیط از دور آشنا بود. برای همین تصمیم گرفت همانجا درس بخواند.

در رشته عمران زمین تحصیل می‌کرد.

شهریور ماه به ایران آمد. یک ماه اینجا بود و آخر شهریور رفت. رفت و دیگر او را ندیدم. بعد از مرگ برادر بزرگم، علیرضا همه دنیای ما مخصوصا پدر و مادرم بود. حالا هنوز هم شوکه‌ایم و نمی‌دانیم باید چطور با این غم بزرگ کنار بیاییم.

پنج سال پیش سکته قلبی کرد و جان باخت.

من دو برادر داشتم که هردو فوت کردند.

علیرضا خیلی فعال بود. اصلا نمی‌توانست بیکار بنشیند. حتی زمان سربازی‌اش هم یک پروژه مربوط به رشته تحصیلی‌اش ارائه داد و آنقدر موفق بود که به او کسر از خدمت دادند. پروژه خیلی موفقی بود. همیشه دوست داشت کاری انجام دهد. یا درس بخواند، یا کار کند یا روی پروژه‌ای کار کند.

آن شب در تلویزیون زیرنویس شد که چنین حادثه‌ای در سئول اتفاق افتاده و ما هم دیدیم. ولی چون آنها ساعت‌شان چند ساعت از ما جلوتر است، نتوانستیم با علیرضا ارتباط برقرار کنیم. چون معمولا در آن ساعت خواب بود. تصور می‌کردیم خوابیده و به خودمان امید می‌دادیم. با این حال تا صبح ما پیگیر شدیم و تماس گرفتیم، اما موفق نشدیم صحبت کنیم. به سفارت رفتیم، در لیست اول اسم علیرضا نبود. خیلی خوشحال شدیم، ولی وقتی باز هم نتوانستیم با علیرضا حرف بزنیم دوباره پیگیر شدیم. در نهایت آخرین نفر اسم علیرضا بود. آنجا بود که فهمیدیم زندگی‌مان نابود شده و برادرم را از دست داده‌ایم.

علیرضا هر روز تماس می‌گرفت و با ما صحبت می‌کرد. سر یک ساعتی زنگ می‌زد. ولی آن روز چون سرکار بودم نفهمیدم چه زمانی تماس گرفته و موفق نشدم خودم با او صحبت کنم. ولی فکر می‌کنم به پدر و مادرم گفته بود که شاید به این مراسم برود.

نه برادرم مجرد بود.

با تعدادی از دوستانش بودند و چند نفر در آن لحظه از او جدا شدند و فقط از بین دوستانش علیرضا دچار این حادثه مرگبار شد و جان باخت.

طبق خواسته ما، کاری که کشور کره کرد، با سفارت هماهنگ کرد و تابوت را به جای تهران مستقیم به مشهد فرستادند و ما مراسم  خاکسپاری را انجام دادیم.

ما فقط می‌خواهیم بدانیم چرا این اتفاق افتاده و باید این حادثه وحشتناک ریشه‌یابی و مقصران مشخص شود. طبق قوانین آن کشور به ما گفتند که پیگیری می‌کنیم و حق شکایت داریم. گویا نظم آنجا برعهده شهرداری و پلیس بوده است. البته فعلا حال‌مان خوب نیست و درگیر مراسم بودیم. حتی وسایلش و شناسنامه‌اش را نگرفته‌ایم، اما حتما این موضوع را پیگیری می‌کنیم تا مشخص شود چرا این اتفاق افتاده و برادر ما بی‌دلیل جان خودش را از دست داده است.

او می‌خواست یک سال‌ونیم بعد زمانیکه درسش تمام شد به ایران برگردد. خیلی آرزوها داشت. خیلی به خانواده وابسته بود و ارتباط خوبی با هم داشتیم.