سؤال‌های همیشه بی پاسخ از اصلاح‌طلبان

اسماعیل گرامی مقدم یک اصلاح‌طلب است و مثل همه همفکران اصلاح‌طلب خود از نظام می‌خواهد که صدای معترضان را بشنود و مطالبات آن‌ها را پاسخ بدهد. او که از اعضای حزب مهدی کروبی است، در یادداشتی با عنوان «مراحل تن دادن به مطالبات معترضان» نوشته است: «برخی تصور می‌کنند هر عقب‌نشینی و انعطافی از سوی حاکمیت در پاسخ‌دهی به مطالبات مردم به معنای شکست است. این در حالی است که انعطاف و عقب‌نشینی، یکی از مهم‌ترین راهبرد‌ها برای ایجاد اقتدار است. به نظرم اگر حاکمیت ایران دست به انعطاف بزند و تلاش کند بخشی از مطالبات مردم را محقق کند، قادر خواهد بود آرامش را به کشور باز گرداند. اما این تصمیمات چه مواردی را باید شامل شود:
۱. دلجویی از مردم، آسیب‌دیدگان، معترضان، خانواده‌های کشته‌شدگان و...
۲. آزادی زندانیان و اعلام عفو عمومی.
۳. تحقق مطالباتی است که نسل جدید برای تحقق سبک زندگی مورد نظر خود به آن‌ها نیاز دارد. بسیاری از کشور‌های اسلامی، چون ترکیه، مالزی، اندونزی، اردن و... با حجاب به گونه‌ای رفتار کرده‌اند که حجاب به امر درونی بدل شده است. بسیاری از جوانان ایرانی نسبت به حجاب اجباری حس مطلوبی ندارند و آن را امری سیاسی تلقی می‌کنند. حاکمیت می‌تواند بدون تصویب قانون، زمینه پایان دادن به حجاب اجباری را فراهم سازد.


۴. حل پرونده هسته‌ای یکی دیگر از ضرورت‌هایی است که حاکمیت باید به آن تن دهد. بار‌ها نوشتیم و گفتیم که با احیای برجام می‌توان بخشی از مشکلات مهم کشور را حل کرد.»
آنچه گرامی مقدم نوشته، حرف تازه‌ای نیست. چه آنکه اصلاح‌طلبان همیشه معترض و آشوبگر و منتقد را یکی دانسته و از سویی، همه را با هم کل «مردم» می‌دانند و همیشه هم خود را ناظر بی طرفی در گوشه میدان می‌دانند که حق را به این مردم می‌دهد و به نظام می‌گوید لطفاً حرف مردم را گوش کن!
آیا حامیان نظام مردم نیستند و نظام نباید به مطالبات آن‌ها توجه کند؟ آیا کسی هم که با چاقو نیرو‌های حافظ امنیت را می‌کشد یا با اسلحه گرم مردم و نیرو‌ها را به رگبار می‌بندد، مردم است؟ حسابش جدا نیست؟ آیا فقط آن بخش حاکمیت که دست جریان مقابل اصلاحات است، باید به مطالبات پاسخ دهد یا اصلاح‌طلبان هم وقتی سر کار بودند، باید صدای معترضان به خود را بشنوند و به مطالبات آن‌ها پاسخ دهند؟ آیا گرامی مقدم به عنوان یک فعال سیاسی که می‌خواهد یادداشت سیاسی و به زعم خود راهبردی بنویسد، نباید مطلع باشد که افراد کم تقصیر که در اغتشاشات دستگیر شده‌اند، بدون محاکمه آزاد شده‌اند؟ آیا گرامی مقدم انتظار دارد قاتلان مردم و نیرو‌های حافظ امنیت یا آسیب زنندگان به اموال عمومی و ایجاد‌کنندگان ناامنی برای مردم هم مورد عفو عمومی قرار بگیرند؟ آیا باید محاربین و ناامن‌کنندگان جامعه را که لیدر‌های آشوب هستند و مهره دستگاه‌های اطلاعاتی خارجی هستند، سریع آزاد کنیم تا اهل آشوب دچار کمبود نیرو نشوند و بتوانند همچنان بساط ناآرامی را گرم نگه دارند؟ آیا گرامی مقدم خانواده‌های نیرو‌های حافظ امنیت را مردم نمی‌داند که اصلاً آن‌ها را در حساب نیاورده است؟ و هزار آیای دیگر که می‌توان همیشه از اصلاح‌طلبان پرسید و جویای چرایی این همه تناقض در مواضع آن‌ها شد. اما مهم نیست؛ چون آن‌ها پاسخگو نیستند و فقط حرف می‌زنند.