روزنامه اعتماد
1401/08/29
آستانه و فرجام خشونت
اعتراضات و ناآرامي‌ها، در صورتي كه به مسير گفت‌وگو كشيده نشود و تنها با سياست رويارويي قهري با آنها برخورد شود، به شكل‌گيري فضا و خواست‌هاي راديكالي مي‌انجامند. تنها دولت در هنگامه نياز و در چارچوب قانون مي‌تواند از قدرت نظامي استفاده كند، البته با معيارها و شرايطي كه قانون معين مي‌كند. استفاده از قدرت زور، اقدامي مشروط و قانونمند است. رخدادهاي ناگوار اين روزها، كام همه را تلخ نموده است و جامعه را به سوي التهاب بيشتر مي‌كشاند. اين پرسش در ذهن هر شهروندي مطرح مي‌شود كه جامعه با سلسله‌خشونت‌ها به كجا مي‌رود؟ آستانه خشونت كجاست؟ و جامعه از پي اين خشونت‌ها با چه فرجامي روبرو خواهد شد؟ به‌كارگيري هر رويه و سازوكار اجرايي و امنيتي بايد با شناخت زمينه‌ها، ضرورت‌ها، پيوست‌هاي قانوني و پيش‌بيني پيامدهاي احتمالي آن باشد. شوربختانه، گويا در چنين مساله مهمي همانند برخي از سياست‌هاي اقتصادي، سياست «آزمون و خطاي ناقص» به كار بسته مي‌شود. معمولا در سازوكار آزمون و خطا پس از آگاهي از پيامدهاي ناخوشايند يك سياست و برنامه، آن سياست كنار گذاشته يا در آن بازنگري مي‌شود. با اين وجود، در جامعه ما سياست‌هاي آزمون و خطا هم با رويه منحصر به فرد و بدون بازنگري در خطاها و پوشش كاستي‌ها اجرا مي‌شود و اقدامات تبليغي و توجيهي و... براي مشروع و كارآمد جلوه دادن سازوكارهاي نادرست به كار بسته مي‌شود. از آغاز ناآرامي‌هاي اخير، افراد دلسوز و دغدغه‌مند توصيه به گفت‌وگو، رويه‌هاي اقناعي و آرام‌سازي فضاي ملتهب جامعه نمودند. دريغ از كمترين توجهي به اين توصيه‌هاي مشفقانه!! همان‌گونه كه در يادداشت «گردونه ويرانگر خشم و خشونت»، بيان شد، تاكيد بر برخوردهاي خشن به دميدن در تنور خشم عمومي منجر خواهد شد و چرخه باطلي از خشم و خشونت را پديد مي‌آورد.گويا امروزه با سرعتي زياد به وضعيت تلخ احتمالي پيش‌بيني‌ها نزديك شده‌ايم و با اين وجود برخي افراد از «به‌كارگيري سياست مدارا» گله‌مندند و توصيه به برخوردهاي قهري مي‌كنند. اگر قرار باشد از اين به بعد، به توصيه چنين افرادي برخوردهاي قهري به كار گرفته و تشديد شود، جامعه چه وضعيتي پيدا خواهد نمود؟ آيا اين ميزان خسارات و تلفات كافي نيست تا در رويه‌ها بازنگري شود و جامعه را بيش از اين به مدار خودويرانگري سوق نداد؟ هر فردي كه در اين اعتراضات جان خود را از دست دهد، چه معترض يا نيروي امنيتي؛ زخم و زياني جبران‌نشدني بر پيكره جامعه است. آنها كه رويارويي قهري را توصيه مي‌كنند، چه غايت و آينده‌اي براي جامعه در ذهن دارند؟ همه ايرانيان با هر قوميت، دين و عقيده‌اي شايسته زندگي آبرومندانه در اين سرزمينند و نبايد براي توجيه و تاكيد بر رويه‌هايي كه با كاستي روبرو بوده‌اند و نتوانسته‌اند رفاه، سعادت و همبستگي ملي در پي داشته باشند، از خشونت بهره جست. شايد اندازه و آستانه خشونت در دست كاربران آن باشد ولي فرجام و پيامدهاي خشونت خارج از كنترل آنها است. به فرجام خشونت بينديشيد تا ايران‌زمين و مردم آن آسيب نبينند.
سایر اخبار این روزنامه
تيم فراموش‌شده جام جهاني
باز هم روايت‌هاي متناقض درباره يك مرگ مشكوك
قاصد پيام واشنگتن؟
هيچ‌كس حق ندارد خودسرانه كسي را مجازات كند
احضار برخي چهره‌ها به دادسرا براي توضيح درخصوص انتشار مطالب غيرمستند يا توهين‌آميز
همه چيز زير سايه بدگماني سياسي
نمايش جذاب پرفورمنس قطر
فكر انگليسي
مروري بر يك يادداشت احمد زيدآبادي
خودكرده را تدبير نيست
آستانه و فرجام خشونت
پدر هنر اعتراضي ايران مدرن
انتظار ساخت «رولزرویس» از ما نداشته باشید
