این راهش نیست آقای وزیر

افزایش فدراسیون‌های ورزشی هیچ توجیه منطقی ندارد وقتی فدراسیون‌های موجود مشکلات حل نشده بی‌شماری دارند که وزارت ورزش فرصت و شرایط رسیدگی به آن‌ها را ندارد. با این وجود خیلی زود و بعد از آنکه این مهم در دستور کار وزارت ورزش قرار گرفت، تعداد فدراسیون‌های ورزشی ایران از ۵۱ فدراسیون به ۵۴ فدراسیون ارتقا پیدا کرد، بی‌آنکه زمینه و شرایط لازم برای این افزایش مهیا شود!
آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی! این بهترین توصیف از شرایط این روز‌های ورزش ایران است.
ورزشی که تا خرخره فرو رفتن در مشکلات و مسائل مالی همواره اصلی‌ترین دغدغه و معضل آن بوده و هست، اما در این بلبشو آقایان تصمیم‌گیرنده در رأس ورزش کشور به جای رتق و فتق امور شرایط را دشوارتر می‌کنند!
درست در شرایطی که فدراسیون‌های ورزشی به لحاظ مالی و امکانات اوضاع درست و درمانی ندارند و برخی از آن‌ها با وجود گذشت ماه‌ها همچنان با سرپرست اداره می‌شوند، وزارت ورزش به جای سامان دادن به این فدراسیون‌ها، اولویت‌های خود را معطوف مسائلی کرده که نه فقط دردی از ورزش دوا نمی‌کند که بار آن را سنگین‌تر نیز می‌کند. اما به نظر می‌رسد این مسائل کوچک‌ترین اهمیتی برای شخص وزیر ندارد که بی‌توجه به مشکلات جاری ورزش در مسیری قدم برداشته که بر انبوه مشکلات می‌افزاید.


۳۰ مرداد‌ماه رشته آمادگی جسمانی از فدراسیون ورزش‌های همگانی جدا و رسماً مستقل شد. ۲۶ آبان نیز فدراسیون ورزش‌های بادبانی و فدراسیون ورزش‌های ساحلی و دریایی تشکیل و سرپرستان آن‌ها نیز منصوب شدند. این در حالی است که فدراسیون‌هایی، چون وزنه‌برداری که اهمیت بسیاری دارند همچنان با سرپرست اداره می‌شوند، درست مثل فدراسیون‌های بوکس، شمشیربازی و ژیمناستیک.
یعنی وزیر ورزش در تمام طول مدت حضورش در سئول به جای حل مشکلات فدراسیون‌های ورزشی و سروسامان دادن به اوضاع آنها، اولویت خود را روی افزایش تعداد فدراسیون‌ها گذاشته است. افزایشی که با توجه به شرایط موجود ورزش و فدراسیون‌ها، معنایی جز افزایش مشکلات موجود ندارد، خصوصاً که اهم این مشکلات را مسائل مالی تشکیل می‌دهد! با این حال و به‌رغم کمبود بودجه ورزش، سجادی صلاح دانسته بر تعداد نفراتی که قرار است نانی از این سفر بردارند، بیفزاید. سفره‌ای که تا پیش از این توان سیر کردن نفراتی که دورتادور آن نشسته بودند را هم نداشته، اما حالا با تصمیم‌گیری‌های جدید بر تعداد میهمانان آن افزوده شده است. بدون آنکه تدارکی برای حضور این افراد دیده یا فکری برای کم و کسری‌های گذشته اندیشیده شده باشد.
بدون شک تفکیک فدراسیون‌ها می‌تواند فرصت بیشتری را برای رؤسای آن‌ها جهت رسیدگی ایجاد کند، اما نه وقتی اوضاع تا به این اندازه درهم و برهم است که بسیاری از فدراسیون‌های قدیمی با وجود مدال‌آور بودن کاسه چه کنم، چه کنم به دست گرفته‌اند و تا خرخره در مشکلات فرو رفته‌اند و این تازه جدا از داستان فدراسیون‌هایی است که همچنان در بلاتکلیفی انتخاب رئیس روزگار سپری می‌کنند!
شاید هم وزیر ورزش به این مقوله که برای انجام موفق هر کاری باید بستر لازم برای آن مهیا باشد اعتقاد چندانی ندارد، اما حتی اگر نیت وزیر برای ورزش خیر هم باشد، بی‌شک این راهش نیست.